Gillian Flynn ewidentnie postawiła w swojej powieści na budowanie klimatu oraz skomplikowanych psychologicznie postaci. To pierwsze z pewnością jej się udało – atmosfera powieści jest tak duszna i gęsta, że aż oblepia czytelnika, wywołując niekiedy na plecach dreszcz odrazy pomieszanej z niepokojem. Co się natomiast tyczy kreacji głównej bohaterki, rzeczywiście jest ona bardzo złożona i dość nieoczywista. Nasuwa mi się wręcz pytanie – czy aby nie za bardzo? Można bowiem odnieść wrażenie, że autorka, chcąc uczynić zagmatwany życiorys Camille ciekawą bazą dla całej historii, obarczyła ją taką ilością traum, trudności, uzależnień i ran – zarówno cielesnych, jak i mentalnych – że paradoksalnie jakby znieczuliła nas na kolejne dawki okrucieństwa. Mamy tu trudne, pozbawione całkowicie ciepła i bliskości dzieciństwo i uwikłanie w toksyczne relacje z zaburzoną psychicznie matką wraz z całym repertuarem zgubnych konsekwencji takich doświadczeń, uzależnienie od alkoholu oraz innych używek, skłonność do samookaleczeń, a jakby tego było mało, molestowanie i inne negatywne doświadczenia seksualne. Momentami, podczas lektury, samo narzucało mi się spostrzeżenie, że autorce aż za bardzo zależało na wstrząśnięciu czytelnikiem. Z pewnością nie można zarzucić jej braku odwagi w doborze poruszanych tematów, chwilami zapomniała chyba jednak, że czasem „mniej znaczy więcej” i jeden celnie zadany cios potrafi szokować skuteczniej niż całe morze okropności.