Ale Maigret nie może odmówić. Tym bardziej że z prośbą (będącą w zasadzie rozkazem) zwraca się do niego nie przełożony z Quai des Orfèvres, ale wysoko postawiony, pewny siebie i nieznoszący sprzeciwu urzędnik z… Quai d’Orsay – bulwaru, przy którym mieści się siedziba Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Chcąc nie chcąc, komisarz musi wkroczyć w świat „wyższych sfer”. Simenon – tradycyjnie – napisał powieść w tydzień (mieszkając w szwajcarskim Échandens). Rozpoczął 15, a zakończył 21 czerwca 1960 roku. Cztery miesiące później ukazała się ona w dwudziestu dwóch odcinkach na łamach dziennika „Le Figaro”, a już w listopadzie – za sprawą paryskiego wydawnictwa Presses de la Cité – trafiła do księgarń. Procedurę tę Belg ćwiczył wcześniej i później wielokrotnie. Z czego zresztą wszyscy byli zadowoleni. Wszak pisarska płodność Simenona zapewniała dochód jemu samemu i oficynie, czytelnikom natomiast przynosiła niekłamaną radość z kolejnej możliwości obcowania z sympatycznym policjantem.

Tuż przed „Wyższymi sferami” Simenon wydał tak udane powieści, jak „Zwierzenia Maigreta” (1959) oraz „Maigret i sąd przysięgłych” (1960); natomiast chwilę później ukazała się nie mniej interesująca część cyklu w postaci „Tajemnica komisarza Maigret” (1961). Na ich tle historia o poszukiwaniu zabójcy hrabiego de Saint-Hilaire prezentuje się… średnio. Owszem, Belg nie schodzi poniżej swojego poziomu, ale też niczym szczególnym nie zaskakuje. Intryga jest tym razem mało skomplikowana, na co wpływa fakt, że od samego początku krąg podejrzanych jest bardzo wąski. Zdecydowanie zbyt wąski. W efekcie Simenon nie pozostawia swemu bohaterowi pola manewru, nie daje mu zbyt wielu możliwości wykazania się swoją psychologiczną przenikliwością. A wplatając w narrację opowieść o trwającej kilkadziesiąt lat platonicznej miłości Armanda i księżnej Isabelle de V. (autor ogranicza się w jej przypadku do inicjału) sprowadza rasową historię kryminalną do nieco ckliwego melodramatu.

Nie zmienia to faktu, że „Wyższe sfery” czyta się szybko i z przyjemnością, typową dla książek Simenona. Nie ma się też po zakończeniu lektury poczucia straconego czasu. Przed niepowodzeniem ratują bowiem powieść przede wszystkim interesujące portrety psychologiczne ludzi z towarzystwa: księżnej Isabelle, jej syna Philippe’a, wreszcie zamkniętego w sobie, wycofanego ze społeczeństwa Alaina Mazerona, siostrzeńca ofiary. Choć wszystkich i tak bije na głowę leciwa Jaquette Larrieu, stara panna, przez kilkadziesiąt lat wiernie służąca hrabiemu de Saint-Hilaire. To ona staje się główną przyczyną bólu głowy Maigreta, twardo stojąc na straży tajemnic arystokraty nawet po jego śmierci. Pięćdziesiąta szósta powieść serii doczekała się trzech serialowych ekranizacji: angielskiej i dwóch francuskich; w postać komisarza Maigreta wcielali się w nich odpowiednio: Rupert Davies (1962), Jean Richard (1980) oraz Bruno Cremer (2003). Nie przeniesiono jej natomiast na „duży ekran”, co też w pewnym sensie świadczy o niezbyt wielkim prestiżu, jakim cieszą się „Wyższe sfery”. Najważniejsze jednak, że krótko potem Simenon wrócił do swojej zwyczajowo wysokiej formy.