O świecie, narracji czy bohaterach pisałam już w recenzjach „Księcia głupców” oraz „Klucza kłamcy”, więc nie będę się powtarzać, zwłaszcza że Lawrence trzyma się wytyczonej ścieżki. W „Kole…” znalazło się trochę humoru, ale i nieco wzruszeń oraz akcja, tym razem szczęśliwie bardziej dynamiczna niż w tomie drugim. Sposób narracji się nie zmienił (odbiorca obserwuje świat oczami Jalana), podobnie ton całej powieści. Nadal mamy do czynienia z historią przygodową, w której znalazło się miejsce na nutkę ironii i odrobinę gry z konwencją, ale też i sceny typowe dla fantasy heroicznej.

Podobnie jak w innych swoich książkach, Lawrence z różnym skutkiem bawi się w przeskoki czasowe i retrospekcje. Początkowo mnie to zirytowało – po tym, jak „Klucz kłamcy” kończył się przekroczeniem przez bohaterów bramy zaświatów, spodziewałam się, że akcja części trzeciej rozpocznie się od tego momentu. Tymczasem „Koło…” otwiera scena powrotu Jalana do świata żywych, a wydarzenia w krainie umarłych zostały poszatkowane i powplatane w charakterze wspomnień księcia. Po zastanowieniu się, doszłam jednak do wniosku, że autor wybrał bezpieczniejszą opcję – rozrzucone fragmenty budzą większą ciekawość czytelnika, poza tym w zaświatach wydarzyło się stosunkowo niewiele i relacjonowanie tego w porządku chronologicznym raczej osłabiłoby wydźwięk wydarzeń. W dodatku, w opisie „drugiej strony” czegoś zabrakło; choć Jalan nieraz wspomina, jak tam było strasznie, ów nastrój nie udziela się odbiorcy, wizji brakuje niepokojącego klimatu. Rozbicie opisu na fragmenty pozwala częściowo to zamaskować, jednak nie wystarczy, by w pełni zadowolić czytelnicze oczekiwania. Skoro już o wadach mowa, i tym razem mizernie zaprezentowały się postaci kobiece, zwłaszcza Lisa de Veer, pełniąca rolę jedynie statystki. Redaktor oryginalnego wydania przeoczył w jednym miejscu niekonsekwencję w relacjonowaniu wydarzeń, w drugim zaś w niewielkiej odległości pojawiają się dwa zbliżone do siebie dialogi.

Trylogia Czerwonej Królowej niejako meandruje dookoła historii Księcia Cierni – wątek Jalana oplata główny szkielet fabularny związany z nadciągającą katastrofą oraz sprzecznymi interesami magów i Budowniczych. Lawrence umieścił w powieści sporo nawiązań i smaczków czytelnych dla fanów trylogii o Jorgu. Szczególnie ubawiło mnie spotkanie obydwu książąt. Już wcześniej zauważyłam, że wiele elementów historii obu postaci jest do siebie wręcz aż nazbyt podobne. Autor zadrwił z tego, każąc bohaterom spotkać się na wspólnej popijawie i wyliczać punkty wspólne swoich biografii. Gdy wreszcie w pewnym momencie Jorg stwierdza, że jednak pewna okoliczność ich różni, czytelnik znający poprzednie książki osadzone w uniwersum Rozbitego Imperium wie, że młody Ancrath się myli (Lawrence dorzucił potem zresztą jeszcze jedno podobieństwo). W ten sposób autor zdaje się mówić, że zastosował takie rozwiązanie świadomie, po to, by pokazać, jak różne charakterologicznie postaci można zbudować na tych samych „punktach węzłowych”.

Skoro zaś o charakterach mowa – dość wiarygodnie została przedstawiona przemiana księcia Czerwonej Marchii. Nie zmienia się on na tyle, by przestać być lubiącym wygody i niewieście wdzięki arystokratą-utracjuszem, ale przyparty do muru potrafi wykazać się odwagą. Słuchając historii o duchach-echach-emanacjach Budowniczych uwięzionych w pułapce ludzkich wierzeń i mitologii, Jalan zastanawia się i dostrzega w sobie, jak i on zmienia się pod presją oczekiwań. Wiara Snorriego w zalety księcia zawstydza i wywołuje pragnienie, by tej dobrej opinii nie zszargać.

„Koło Osheim” tak naprawdę głównym bohaterem stoi – pisząc krótko, odbiorca, którego losy księcia Jalana obeszły, najprawdopodobniej przeczyta zwieńczenie jego historii z zainteresowaniem. Ci, którym protagonista był obojętny, mogą słusznie narzekać na zepchnięcie pozostałych postaci na odległy plan, czy dość „kameralną”, jak na ostatni tom trylogii, fabułę (więcej tu wędrówek i rozmów, zaś sceny opisane z największym rozmachem dość nieoczekiwanie przypadają na pierwszą połowę książki). Ja zaliczam się do tej pierwszej grupy, więc lektura sprawiła mi przyjemność.