Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 13 listopada 2019

Ciężkie życie osadnika
Kilka tygodni temu w moje ręce trafiła gra „Dice settlers – osadnicy z krwi i kości”, kolejna na polskim rynku, której tematyka dotyczy osadnictwa. Tym razem jest to gra z gatunku 4X czyli „explore, expand, exploit, exterminate”. W tym wszystkim wydajnie pomogą nam kości, których w pudełku jest całe mnóstwo. Jeśli lubicie kostki, zwłaszcza te z niestandardowymi symbolami, to będziecie zachwyceni.
Krótko o filmach: Zawiedzione nadzieje
Pomysł wyjściowy na fabułę „Brightburna: Syna ciemności” z pewnością miał w sobie spory potencjał. Otóż na ekranie śledzimy historię dziecka, która już od pierwszych scen budzi skojarzenia z losami Supermana, z tą różnicą, że tutaj chłopiec w miarę rozwoju wydarzeń ujawnia swe niszczycielskie skłonności. Niestety, z każdą kolejną minutą film staje się też coraz nudniejszy.
Tu miejsce na labirynt…: Bóg błogosławi, ale na śmierć przyzwala
W 2019 roku japoński postrockowy kwartet Mono obchodzi dwudziestolecie swego istnienia, co postanowił uczcić również innymi płytami. Żeby to wydawnicze wzmożenie usystematyzować – na początek parę słów na temat „Nowhere Now Here”.
Niania średnio tania
Netflix już nie raz udowodnił, że wśród niezbyt porywającej pulpy potrafi dostarczyć i zaskakująco dobre filmy. „Opiekunka” to właśnie jeden z nich.
Bliskie spotkania owczego stopnia
Baranek Shaun nie należy może do topowych bohaterów studia Aardman (przegrywa tu stanowczo z Wallacem i Gromitem), ale jest sympatyczny i, co tu ukrywać, lubiany. Być może dlatego doczekał się pierwszego Aardmanowskiego pełnometrażowego sequela.
Po komiks marsz: Listopad 2019
Komiksowy listopad będzie pod znakiem powrotów. Będą Trolle z Troy, Kleks z przyjaciółmi, Lincoln, Wilq. Także dużo pozycji superbohaterskich. Szykujcie portfele.
Do księgarni marsz: Listopad 2019
Polecanki książkowe, edycja jubileuszowa. Jeśli dobrze policzyliśmy to już 140 tekst naszego cyklu!
Do sedna: Darren Aronofsky. Requiem dla snu.
„Requiem dla snu”, drugi film Darrena Aronofsky’ego, jest ekranizacją powieści Huberta Selby’ego Jr o tym samym tytule. Książka ta wywarła tak silny wpływ na reżysera, że realizacja filmu stała się tylko kwestią czasu. W roku dwutysięcznym na ekrany kin wchodzi jeden z najbardziej przytłaczających, kontrowersyjnych i oszałamiających filmów w historii.

Książki

Magazyn CXC

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

książkowe (wybrane)

Gałęziste
Artur Urbanowicz
Mąż i żona
Zeruya Shalev
Następnego roku w Warszawie
Joanna Chojnacka
Nieświęty Mikołaj
Magdalena Kordel
Niewidzialna obrona
Matt Richtel
Niewierni
Vincent V. Severski
Thrawn
Timothy Zahn
Zmierzch bogów
Michał Gołkowski

więcej »

Zapowiedzi

książkowe

A jeśli ciernie
Virginia C. Andrews
Lennart Malmkvist i osobliwy mops Buri Bolmena
Lars Simon
Nożownik
Clive Cussler, Justin Scott
Południe wieku
Flora Bieńkowska
Jan Marcin Szancer
Ostatnia sprawa
Agnieszka Chodkowska–Gyurics
Pętla
Grzegorz Majewski
Zwierzenia popkulturalne
Katarzyna Czajka-Kominiarczuk

więcej »

Georges Simenon
‹Maigret na wakacjach›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Maigret na wakacjach
Tytuł oryginalny	Les Vacances de Maigret
Data wydania	13 czerwca 2019
Autor	Georges Simenon
Przekład	Włodzimierz Grabowski
Wydawca	C&T
Cykl	Komisarz Maigret
Seria	Z układanką
ISBN	978-83-7470-384-0
Format	152s.
Cena	19,—
Gatunek	kryminał / sensacja / thriller
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Kup w	Selkar.pl: 17,47 zł
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

17,47 zł

Sprawdź cenę

Lepiej byłoby już pozostać w Paryżu!
[Georges Simenon „Maigret na wakacjach” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Kiedy na zasłużony urlop wybiera się szary obywatel, można przypuszczać, że będzie mu dane uczciwie odpocząć – poopalać się na plaży, popływać w morzu bądź oceanie. Ale co dzieje się, kiedy tym obywatelem jest funkcjonariusz policji, na dodatek tak znany i popularny, jak komisarz Maigret? Wówczas na sto procent zostanie popełniona w okolicy zbrodnia. I tak właśnie dzieje się w „Maigrecie na wakacjach”.

Sebastian Chosiński

Lepiej byłoby już pozostać w Paryżu!
[Georges Simenon „Maigret na wakacjach” - recenzja]

Georges Simenon
‹Maigret na wakacjach›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Maigret na wakacjach
Tytuł oryginalny	Les Vacances de Maigret
Data wydania	13 czerwca 2019
Autor	Georges Simenon
Przekład	Włodzimierz Grabowski
Wydawca	C&T
Cykl	Komisarz Maigret
Seria	Z układanką
ISBN	978-83-7470-384-0
Format	152s.
Cena	19,—
Gatunek	kryminał / sensacja / thriller
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Kup w	Selkar.pl: 17,47 zł
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

17,47 zł

Sprawdź cenę

Z innych powieści Georges’a Simenona wiemy, że komisarz Jules Maigret nie należał do osób, które każdego roku musiały koniecznie wyjeżdżać z Paryża, by udać się na rodzinny urlop nad ocean bądź któreś z mórz. Wolał zdecydowanie pozostać w pracy, jednocześnie ekspediując małżonkę do rodziny w Alzacji. Tym razem jednak belgijski pisarz postanowił zadbać o to, aby funkcjonariusz wydziału zabójstw opuścił swój gabinet przy Quai des Orfèvres 36 i towarzyszył żonie w letniej eskapadzie. Dokąd? Do kilkunastotysięcznego, położonego bezpośrednio nad Atlantykiem miasteczka turystyczno-wypoczynkowego Les Sables-d’Olonne. Niedaleko słynnej twierdzy La Rochelle, o którą walczyli przeciwko hugenotom muszkieterowie z powieści Aleksandra Dumasa.

Powieść „Maigret na wakacjach” – będącą dwudziestą ósmą (z siedemdziesięciu pięciu) książką Simenona o paryskim komisarzu (nie licząc opowiadań) – Belg napisał w ciągu dziesięciu dni. Pierwsze zdanie napisał 11, natomiast ostatnie 20 listopada 1947 roku. Jak na niego to całkiem długo, zazwyczaj bowiem zamykał się w tygodniu. Powstała ona w czasie, gdy pisarz mieszkał w Stanach Zjednoczonych, wtedy konkretnie w Tucson w Arizonie. Rękopis został oczywiście zapakowany w kopertę i wysłany do Paryża – tym razem na adres wydawnictwa Presses de la Cité, z którym kilka miesięcy wcześniej Simenon podpisał kontrakt obowiązujący aż do końca jego literackiej kariery (czyli przez następne ćwierćwiecze).

W czasie pobytu w USA Belg pisywał wprawdzie kryminały, których akcja rozgrywała się w tym kraju (kilka, jak chociażby „Śmierć Belli”, „Czerwone światła” czy „Zegarmistrz z Everton”, było zresztą całkiem niezłych), ale bardzo chętnie wracał także do postaci komisarza Maigreta, dzięki któremu mógł przynajmniej w swej pisarskiej wyobraźni przenosić się do ojczyzny. Napisał wówczas między innymi „Maigreta w kabarecie” (1950), „Maigreta w pensjonacie” (1951), „Pomyłkę Maigreta” (1953), „Maigreta i trupa młodej kobiety” (1954) oraz „Maigreta i trupa w kanale” (1955), który był ostatnią powieścią Simenona powstałą na kontynencie północnoamerykańskim.

I pomyśleć, że urlop komisarza mógłby nie różnić się niczym od wakacji spędzanych przez tysiące innych Francuzów. Gdyby nie wielki pech… Tym pechem okazuje się nagły atak wyrostka robaczkowego, jaki dopadł panią Maigret. W efekcie ląduje ona na stole operacyjnym, a następnie w salce miejscowego, przyklasztornego szpitala. Kochający mąż odwiedza ją każdego dnia o tej samej porze – na pół godziny, bo na więcej nie pozwalają opiekujące się chorą siostry zakonne. Pewnego dnia jedna z nich wkłada mu do kieszeni marynarki karteczkę z prośbą, aby „przez litość” zobaczył się z chorą leżącą w sali numer piętnaście. Kiedy komisarz decyduje się na to, jest już za późno – chora, której dane było przeżyć kilka dni wcześniej wypadek samochodowy, umiera w wyniku jego następstw.

Dopiero później Maigret dowiaduje się, że była ona szwagierką cieszącego się dużym autorytetem i wywodzącego się z wyższych sfer miejscowego lekarza, doktora Philippe’a Bellamy’ego. Którego zresztą paryżanin poznał już w czasie wizyt w piwiarni Remblai. Jak się jednak okazuje, okoliczności wypadku, jakiemu uległa dziewiętnastoletnia Hélène Godreau, budzą pewne wątpliwości. Dziewczyna wypadła bowiem podczas jazdy z samochodu, który prowadził jej szwagier. Bellamy, zdając sobie sprawę, jak kiepsko może to dla niego wyglądać, nie ma zamiaru ukrywać niczego ani przed miejscową policją, ani przed Maigretem (któremu zresztą cały czas nie daje spokoju tajemniczy liścik od zakonnicy). Ba! doktor zaprasza nawet komisarza do swego domu i godzi się odpowiadać na wszystkie jego pytania.

Otwartość Bellamy’ego nie wycisza jednak wątpliwości stróża prawa, a jedynie rodzi kolejne. Tym bardziej że, jak się zdaje, rodzina Philippe’a – włącznie z jego wredną matką i olśniewającą urodą, znacznie młodszą od doktora żoną Odette – zdaje się coś ukrywać. Maigret zaczyna więc prywatne śledztwo i bardzo szybko w dramatycznych okolicznościach przekonuje się, że coś jest na rzeczy. Małe miasteczko, jak to często bywa, skrywa nie tylko wielkie tajemnice, ale również ogromne namiętności. Tak silne, że można z ich powodu zabić. I to więcej niż raz. „Maigret na wakacjach” to bardzo typowe dzieło Georges’a Simneona – tyleż kryminalne, co psychologiczne, doskonale rekonstruujące zawiłości ludzkiej psychiki. Mocnym punktem książek Belga często jest to, że opisywane w nich przestępstwa popełniane są nie przez ludzi silnych i demonicznych, geniuszy zbrodni pokroju profesora Moriarty’ego z książek Arthura Conana Doyle’a, lecz słabych i zakompleksionych. Dlatego w finale często jesteśmy zaskakiwani rozwiązaniem zagadki.

W „Maigrecie na wakacjach” Simenonowi udaje się tak zagmatwać intrygę, że nawet domyślając się już, kto zabił, i tak w paru miejscach dajemy się zwieść autorowi. Tym samym dopiero po dotarciu do finału można w pełni docenić kunszt pisarza i pojąć, jak zgrabnie i rozmyślnie porozrzucał, a następnie poskładał elementy całej układanki. Przy okazji dając również pole do popisu czytelnikowi. Pewne kwestie, zwłaszcza natury moralnej, pozostają bowiem otwarte… Powieść często była adaptowana, zawsze jednak tylko na potrzeby seriali telewizyjnych. Na „mały ekran” przenosili ją Kanadyjczycy (w 1956 roku), Anglicy (1961), Holendrzy (1968) i dwukrotnie, chociaż dopiero na końcu, Francuzi (1971, 1994). W postać komisarza Maigreta wcielili się natomiast chronologicznie: Henri Norbert, Rupert Davies, Jan Teulings, Jean Richard oraz Bruno Cremer. Jak widać, temat był nośny i intrygujący. Co nie dziwi, bo książka sama w sobie jest doskonała.

15 lipca 2019

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Poza snopem światła
Joanna Kapica-Curzytek

13 XI 2019

„Jedna księżycowa noc” to klasyka literatury walijskiej. Trafia do nas w polskim przekładzie po blisko sześćdziesięciu latach.

więcej »

Mała Esensja: Wszystko się może zdarzyć
Joanna Kapica-Curzytek

12 XI 2019

Zmartwiozaur miał ten problem, że myślał ciut za dużo i w związku z tym zamartwiał się wszystkim na zapas ponad miarę. Pewnego dnia postanowił wyruszyć na piknik, ale wcześniej wszystko musiał sobie drobiazgowo zaplanować. I nie przestawał przy tym myśleć – a jeśli coś pójdzie nie tak? Co wtedy?

więcej »