Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 31 marca 2020

Sylwetka autora: Zofia Kossak-Szatkowska primo voto Szczucka
Na pogrzebie pisarki w Wielki Czwartek 1968 roku głos zabrał Wojciech Żukrowski, zaczynając od pytania: „Ludzie, czy wiecie, kogo żegnamy?”
Po Westeros i okolicach
Westeros oszałamia ilością i różnorodnością miejsc i bohaterów, a przecież ten kontynent stanowi tylko część uniwersum, znacznie bogatszego i rozleglejszego niż można by wnioskować po obejrzeniu „Gry o Tron”. Z tego właśnie powodu powstanie leksykonu, jakim jest „Świat Lodu i Ognia”,
50 najlepszych filmów 2019 r. – finał!
Jak co roku prezentujemy Wam 50 najlepszych – naszym zdaniem – filmów minionych 12 miesięcy, wybranych spośród tych. które były pokazywane w polskich kinach w oficjalnej dystrybucji.
Kurtka warta grzechu
W historii kinematografii wiele przedmiotów miało swoje znaczące pięć minut. Przypomnijcie sobie jak strużka potu ciekła wam po plecach na widok pewnej lalki, serca zdobywał balonik, umysł omamiał jedyny pierścień. Kurtka – główny bohater komedii „Deerskin” Quentina Dupieux – to jednak swoista nowość.
Na rubieżach rzeczywistości: Umieranie wstecz
W odróżnieniu od omawianych ostatnio wesołych i żartobliwych powieści, kolejna książka Philipa K. Dicka jest bardzo mroczna i ponura. „Wbrew wskazówkom zegara” to kolejny poważny krok ku „doświadczeniu 2-3-74” – objawieniom, których następstwem była „trylogia Valis” oraz poważnym pytaniom o naturę wszechrzeczy, Boga i Absolutu. Bo jak wiemy już z „Trzech stygmatów Palmera Eldritcha” Bóg Absolutem być nie musi.

Książki

Magazyn CXCIV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

książkowe (wybrane)

Miasteczko Rotherweird
Andrew Caldecott
Gniew
John Gwynne
Nieprzyjaciel
Lee Child
Śnieżyca
Neal Stephenson
Hajmdal. Więzy krwi
Dariusz Domagalski
Restaurant Day
Dorota Combrzyńska-Nogala
Trzeci etap
Katarzyna Ryrych
Wołanie grobu
Simon Beckett

więcej »

Zapowiedzi

książkowe

Katedra
Jacek Dukaj
Gniew
John Gwynne
Luna: Wschód
Ian McDonald
Nasze imię Legion, Nasze imię Bob
Dennis E. Taylor
Śnieżyca
Neal Stephenson
O duchach
Henry James
Więzy zony
Roman Kulikow

więcej »

Lech Terpiłowski
‹Taniec na linie›

EKSTRAKT:	40%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Taniec na linie
Data wydania	5 czerwca 2019
Autor	Lech Terpiłowski
Wydawca	Wielki Sen
Seria	Seria z Warszawą
Cena	25,—
Gatunek	kryminał / sensacja / thriller
WWW	Polska strona
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

PRL w kryminale: Pierwsze śliwki robaczywki
[Lech Terpiłowski „Taniec na linie” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Kto kryje się za pseudonimem Lech Terpiłowski, który został podpisany jako autor powieści „Taniec na linie” – nie wiadomo. Jak się wydaje, nie wie tego nawet Helena Sekuła, która – jak sama twierdzi – współpracowała z osobą używającą tej tożsamości. Można więc uznać ją za współautorkę dzieła, o czym świadczy chociażby fakt wykorzystania postaci majora Korosza, który pojawił się również w późniejszych książkach Sekuły.

Sebastian Chosiński

PRL w kryminale: Pierwsze śliwki robaczywki
[Lech Terpiłowski „Taniec na linie” - recenzja]

Lech Terpiłowski
‹Taniec na linie›

EKSTRAKT:	40%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Taniec na linie
Data wydania	5 czerwca 2019
Autor	Lech Terpiłowski
Wydawca	Wielki Sen
Seria	Seria z Warszawą
Cena	25,—
Gatunek	kryminał / sensacja / thriller
WWW	Polska strona
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Helena Sekuła (po mężu Skuteli) to ostatnia żyjąca autorka klasycznych „powieści milicyjnych” z czasów Polski Ludowej (tworząca także pod nazwiskiem Turbacz). Urodziła się w Warszawie w sierpniu 1927 roku. Kiedy wybuchła wojna, rodzina przeniosła się na wschód, w rejon Białegostoku, ale po zakończeniu działań zbrojnych szybko wróciła do stolicy. Młoda Helena znalazła pracę w resorcie, ostatecznie dochrapując się stanowiska referenta prasowego w Komendzie Głównej Milicji Obywatelskiej. Talent literacki na pewno był bardzo przydatny w jej pracy. Często także zgłaszali się do niej z prośbą o pomoc autorzy opowiadań i powieści, których bohaterami był dzielni funkcjonariusze MO, a jej wsparcie nierzadko wykraczało poza zwyczajowe ramy udzielania rad i prostowania nieścisłości. Tak zapewne wyglądała również kooperacja z Lechem Terpiłowskim.

Kto to? Na okładce książkowego wydania „Tańca na linie” znajduje się uwaga – oparta na relacji Sekuły – że „współpracowała z osobą, która podpisała się jako Lech Terpiłowski”. Idźmy tym tropem: „podpisała się”, czyli można wnioskować, że w rzeczywistości tak się nie nazywała. Zatem był to pseudonim literacki. Problem w tym, że Helena Sekuła nie pamięta czyj. Dodaje natomiast, iż „jej nazwisko jako współautorki nie zostało uwzględnione”. A to z kolei można zinterpretować tak, że wsparcie udzielone przez milicyjną urzędniczkę Terpiłowskiemu było na tyle istotne, iż poczuwała się ona do współautorstwa dzieła. Dlaczego nie domagała się więc uwzględnienia swoich praw? Może dlatego, że pierwodruk „Tańca…” miał miejsce w gazecie, a potem – przez prawie sześćdziesiąt lat – nikt do tego tekstu nie wracał. Zwyczajnie popadł on w zapomnienie. Dopiero w 2019 roku powieść przypomniało wydawnictwo Wielki Sen w swojej serii „Z warszawą” (chodzi o markę samochodu).

Pierwotnie „Taniec na linie” ukazał się w 1960 roku w dwudziestu sześciu odcinkach w wychodzącym w Łodzi i regionie łódzkim dzienniku pezetpeerowskim „Głos Robotniczy”. Było to pismo o sporym nakładzie, ale dostępne jednak tylko w centralnej Polsce. Co ciekawe, prawdopodobnie żadna inna gazeta, co wtedy często się zdarzało, nie przedrukowała powieści. Czy dlatego, że była ona po prostu słaba? Możliwe, choć przecież niejednokrotnie zdarzało się drukować w prasie w odcinkach większe gnioty. W każdym razie Helena Sekuła musiała poczuć się urażona odsunięciem jej na boczny tor, co zaowocowało tym, iż teraz postanowiła pisać już wyłącznie na własny rachunek. Wątki obecne w „Tańcu na linie” wykorzystała w swej debiutanckiej powieści „Tęczowy cocktail”, która ukazała się w 1962 roku w serii Iskier Klub Srebrnego Klucza. Jeżeli jednak informacje podawane przez autorów strony http://www.gazetowce.klubmord.com/ są w pełni wiarygodne – a nie ma powodu, aby w to wątpić – to jeszcze wcześniej powstał „Złoty blues” (drukowany na łamach „Kuriera Polskiego” na przełomie lat 1961/1962).

W każdym razie i w „Złotym bluesie”, i w „Tęczowym cocktailu”, i w kilku późniejszych tekstach Sekuły pojawia się ten sam milicyjny bohater – major Korosz (w „Tańcu…” nazywany Heniem, następnie Stefanem). W swym pierwszym powieściowym dochodzeniu musi zmierzyć się on z wyjątkowo dobrze zorganizowaną, nadzwyczaj perfidną i pozbawioną skrupułów międzynarodową siatką przemytniczą, która swoimi mackami oplata także Polskę. Na czym polega jej perfidia? Przede wszystkim na tym, że szefostwo bandy, na stałe rezydujące w Wiedniu, poprzez swoich ludzi rozsianych od Bałtyku po Tatry wykupuje cenne dewizy i dzieła sztuki (które następnie przemycane są poza granice), płacąc za nie niewiele wartymi zegarkami oraz… narkotykami. Z jednej strony odbywa się więc drenaż ekonomiczny i kulturalny, z drugiej – zdrowa tkanka polskiego socjalistycznego społeczeństwa, dotyczy to zwłaszcza ludzi młodych, wciągana jest w potworny nałóg.

Że zajmują się tym przybysze ze „zgniłego Zachodu”, trudno się dziwić, ale najgorsze, że w procederze tym aktywnie uczestniczą również Polacy. Jakim trzeba być wyzutym z poczucia przyzwoitości zaprzańcem, aby wyżej stawiać własne korzyści materialne nad dobro narodu! Takim ludziom nie należy się szacunek. Takich ludzi należy bezwzględnie eliminować ze społeczeństwa. I tym właśnie zajmują się major Korosz oraz pomagający mu kapitan Andrzej Osiecki, którzy nadzorują sprawę o kryptonimie TZ-96. Biorąc pod uwagę to, czym w Komendzie Głównej zajmowała się Sekuła, można podejrzewać, że podobne zdarzenia, jak te opisane w „Tańcu na linie”, rzeczywiście miały miejsce. „Podobne” nie oznacza jednak, że takie same – nie należy więc traktować tej powieści jako zbeletryzowanego reportażu. Chociaż miejscami przyjmuje on taką formę literacką, bardzo zbliżoną do sposobu, w jakim prowadził narrację Jacek Wołowski.

Fragmenty „Tańca…” pisane są w czasie teraźniejszym, inne znów w przeszłym. Może to wynikać z tego, że różne odcinki tworzyli różni autorzy, którzy niekoniecznie przykładali wagę do zachowania stylistycznej jednorodności. Czasami można się też pogubić w tym, gdzie w danym momencie rozgrywa się akcja. Przeskoki bywają bowiem nagłe i nie zawsze uwzględniane są w toku narracji. Na szczęście im bliżej finału, tym robi się ciekawiej. Na koniec autorzy fundują nawet czytelnikom pościg samochodowy w prawdziwie zachodnim stylu. Mimo to „Taniec na linie” nie zasługuje na szczególną uwagę, rozłazi się i stylistycznie, i fabularnie. Niezwykle ciekawy wątek zostaje najpierw wyeksponowany, a potem, nie wiedzieć czemu, zepchnięty na dalszy plan. Chodzi o nieco demoniczną postać Barbary Kalmann, członkini szajki. Na pewno dałoby się z niej wycisnąć znacznie więcej. Fakt, że tego nie zrobiono, należy spisać na karb tego, jak powieść powstawała.

5 marca 2020

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Przy zaginięciu liczy się każda godzina
Marcin Mroziuk

30 III 2020

David Bell ma sporo ciekawych pomysłów na komplikowanie intrygi kryminalnej, ale niestety dużo gorzej radzi sobie z połączeniem wszystkich rozpoczętych wątków w spójną całość. W efekcie „Czyjaś córka” jest wciągającą lekturą, jednak po jej skończeniu pozostaje uczucie niedosytu.

więcej »

Więcej niż gole
Joanna Kapica-Curzytek

29 III 2020

„Miro” jest biografią niemieckiego piłkarza o polskich korzeniach Miroslava Klose, ale też niebanalnym, wielowymiarowym obrazem tego, co dzieje się za zamkniętymi drzwiami świata futbolu.

więcej »