„Hell-P” nie oferuje nic nowego. Autor opiera się na mitologii Cthulhu, by do swojej powieści przyciągnąć czytelników, lecz wielbiciele prozy Samotnika z Providence powinni omijać tę książkę szerokim łukiem. Dębski nie próbuje naśladować stylu Lovecrafta, a jedynie zadowala się wygodnym i wybiórczym żonglowaniem motywami z jego dzieł. Guimonów jest oczywiście 666, zaś ekstermanów jedynie czterech. Sam bohater, wysłuchawszy rewelacji o przyczynach takiej liczebności przeciwników po obu stronach barykady, komentuje wszystko słowami: „To takie… tandetne”. W ten sposób Dębski próbuje jak może zminimalizować sztuczność, jaka zieje z kart powieści, ale niektórych pomysłów nie da się uratować. Fabuła przypomina zlepek scen wyciętych z którejś odsłony „Blade’a”. Bohaterowie jeżdżą z miejsca na miejsce i wybijają stetryczałych staruszków oraz dzieci, zamienionych w mordercze guimony. Ponieważ główny wątek praktycznie nie istnieje, czytelnik wciąż zastanawia się do czego właściwie zmierza autor? I tu „zaskoczenie”: Dębski nie zmierza do niczego. Sceny mordów przeplatają się z długimi dyskusjami na temat pracy ekstermanów, a Stochard kilkakrotnie pyta, dlaczego nikt nie próbował zorganizować szkoleń dla większej liczby agentów, by wykończyć wszystkie poczwary. Główny bohater wykazuje się przy tym niebiańską cierpliwością i piekielną tępotą – spokojnie wysłuchuje kilka razy tych samych odpowiedzi, a po zabiciu kolejnych guimonów ponownie pyta o to samo. Trudno pozbyć się wrażenia, że Dębski tyle razy magluje ten sam temat, byle tylko dla przyzwoitości dowlec się do 300 stron.

Na szczęście Stochard, w sposób niezamierzony przez autora, nie jest postacią zupełnie obojętną czytelnikowi – swoim zachowaniem wywołuje bowiem szczery uśmiech politowania. Pracuje w Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, a ma mentalność małolata i cieszy się jak dziecko, gdy dostaje od Jerry’ego pistolet Desert Eagle. Na domiar złego prezent nazywa „Gnatem”. Poza tym jedną z ciekawszych zdolności bohatera jest walka… grabiami, które posłużyły mu do spacyfikowania kilku rosłych ochroniarzy i rozbiciu dwóch kamer. Stochard jest przy tym gejem – co autor opisał dość ciekawie, ale wszystko pogrzebał na końcu powieści. Gdy Jerry wyznaje, że nie żałuje spędzonej z głównym bohaterem upojnej nocy, śmiech zamiera na ustach czytelnika.

Jedną z rozrywek pary agentów jest opowiadanie dowcipów. Bohaterowie zaśmiewają się do rozpuku, a odbiorca zastanawia się, co jeszcze wymyśli autor, by powiększyć objętość powieści. Dębski nie zawodzi i wplata w narrację wątki polityczne. Stochard komentuje wyborcze hasła oraz zarysowuje swój stosunek do różnych partii i Radia Maryja, po czym powtarza ten wywód jeszcze kilka razy przy różnych okazjach. Po co autor zastosował tak zniechęcający zapychacz? „Hell-P” to ewidentnie powieść rozrywkowa skierowana do młodszego odbiorcy – tym bardziej trudno pojąć, dlaczego Dębski nasycił ją tyloma politycznymi komentarzami. Jeśli chciał zniechęcić czytelnika, udało mu się doskonale.

Zdecydowanie najgorszym elementem powieści „Hell-P” są dialogi. Kiedy postaci nie puszczają pary z gęby, książkę czyta się niemal bezboleśnie, lecz gdy tylko Dębski dopuszcza kogoś do głosu, uszy więdną i chce się płakać. Oto wypowiedź zwierzchnika Stocharda, która najbardziej chwyciła mnie za wątrobę: „Kamil, kurwa, spuszczam się na twoją inteligencję i twoje wyczucie. Jesteś leniwy jak jebany jebaka kocur i masz niuch na śmietanę i skąd nadlatuje mokra ścierka. Zrób temu gostkowi loda, niech wyjedzie zaspokojony po uszy, a nie pożałujesz.” To niestety reprezentatywny fragment.

Dębski ustami bohatera stwierdza, że proza Lovecrafta jest napisana „dość archaicznie”, a otwarcie nabija się z „Szelmostw niegrzecznej dziewczynki” Llosy. Jakość powieści „Hell-P” dowodzi, że autor mógłby się wiele nauczyć od wyszydzanych przez siebie literatów. Co więcej, Dębski za pomocą komentarzy Stocharda stara się przekonać czytelnika, że Wrocław jest stolicą polskiej fantastyki, i ta zaściankowość autora jest jednym z niewielu humorystycznych akcentów książki. Poza tym „Hell-P” to wielkie nieporozumienie.