Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 28 maja 2022

Wspomnienie przyszłości
W naszej Galerii prezentujemy prace tegorocznego laureata nagrody Best Artist przyznanej przez Europejskie Stowarzyszenie Science Fiction (ESFS) – Rocha Urbaniaka
Pulsujący rytm metropolii
„Kot w Tokio” to nowoczesna opowieść o japońskiej stolicy i jej mieszkańcach. Smaki, kolory, zapachy, dźwięki wibrują i mieszają się ze sobą, tworząc jedyny w swoim rodzaju pejzaż wielkiego miasta.
Krótko o grach: Technika walki gazrurką
Dawno żadna gra komputerowa (a do tego zręcznościówka!) nie sprawiła mi tyle frajdy co „Streets of Rage 4”. Czwarta odsłona hitu sprzed lat może nie jest żadną rewolucją, ale w świetnym stylu reaktywuje nieco już wyświechtany gatunek.
Iść w stronę słońca
„Legendarne miasta” to tytuł pierwszego tomu z przygodami Alvara Mayora. Album zawiera osiemnaście rozgrywających się w XVI wieku opowieści o przygodach tajemniczego przewodnika, który w kolejnych podróżach po Ameryce Południowej poszukuje prawdy o sobie samym.
Kroniki księżycowe: Zanik ducha albo „jak od pospolitości zbawić świat”
W drugiej części Trylogii Księżycowej Jerzego Żuławskiego dwóch członków Bractwa Prawdy nieopatrznie uruchomiło statek kosmiczny Marka Zwycięzcy i ku własnemu przerażeniu wystartowało na Ziemię. Co zastaną, gdy już dolecą?
Upload: Sez. 2. odc. 7. Powrót z zaświatów
Nie ulega wątpliwości, że para głównych bohaterów jest naprawdę zdeterminowana, aby uniemożliwić realizację planu Davida Choaka. W tym celu Nathan musi odzyskać dostęp do tylnych furtek ukrytych w jego programie, który został wykorzystany przez Freeyond. Dokonanie tego nie będzie jednak takie proste.
Pan Samochodzik po latach: Pośród szaleńców i gangsterów
„Pan Samochodzik i człowiek z UFO” pod wieloma względami różni się do poprzednich części cyklu Zbigniewa Nienackiego. Nie dość bowiem, że akcja powieści toczy się poza Europą, to jeszcze istotne znaczenie ma tutaj wątek fantastyczny. Zapewne w ten sposób autor starał się zdyskontować rosnącą w latach osiemdziesiątych popularność literatury science fiction, ale zabieg ten może budzić ambiwalentne odczucia.

Muzyka

Magazyn CCXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Komeda Ahead
Oleś Brothers, Bartosz Pieszka
Alawari
Alawari

więcej »

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Rolf Kühn, Joachim Kühn
‹Monday Morning›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Monday Morning
Wykonawca / Kompozytor	Rolf Kühn, Joachim Kühn
Data wydania	1969
Wydawca	Hör zu Black Label
Nośnik	Winyl
Czas trwania	33:19
Gatunek	jazz
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Rolf Kühn, Joachim Kühn, Eje Thelin, John Surman, Barre Phillips, Stu Martin, Jacques Thollot

Utwory
Winyl1
1) Black Out	00:54
2) Strangulation of a Monkey	06:07
3) Dance of the Spaceman	09:34
4) Reflections of a Monday Morning	03:08
5) Oh! Grand Pa	07:42
6) Don’t Think	05:55

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Non omnis moriar: Eksplozja, polka (sic!), Duke i tango

Sebastian Chosiński

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj międzynarodowy projekt braci Kühnów: klarnecisty Rolfa i pianisty Joachima (z udziałem szwedzkiego puzonisty Ejego Thelina).

Sebastian Chosiński

Non omnis moriar: Eksplozja, polka (sic!), Duke i tango

Rolf Kühn, Joachim Kühn
‹Monday Morning›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Monday Morning
Wykonawca / Kompozytor	Rolf Kühn, Joachim Kühn
Data wydania	1969
Wydawca	Hör zu Black Label
Nośnik	Winyl
Czas trwania	33:19
Gatunek	jazz
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Rolf Kühn, Joachim Kühn, Eje Thelin, John Surman, Barre Phillips, Stu Martin, Jacques Thollot

Utwory
Winyl1
1) Black Out	00:54
2) Strangulation of a Monkey	06:07
3) Dance of the Spaceman	09:34
4) Reflections of a Monday Morning	03:08
5) Oh! Grand Pa	07:42
6) Don’t Think	05:55

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Po 1945 roku bracia Kühnowie znaleźli się w radzieckiej strefie okupacyjnej, w efekcie parę lat później stali się obywatelami Niemieckiej Republiki Demokratycznej. Gdy w połowie lat 50. starszemu z nich, grającemu na klarnecie Rolfowi, udało się opuścić komunistyczny raj i wyjechać do Stanów Zjednoczonych, stracili ze sobą bliski kontakt na niemal dekadę. Spotkali się ponownie dopiero jesienią 1964 roku, gdy Rolf wrócił do Europy. Młodszy od niego o piętnaście lat Joachim był wtedy początkującym jazzowym pianistą (i, choć rzadziej, saksofonistą altowym), który rokował wielkie nadzieje. Nic więc dziwnego, że bardziej doświadczony z braci postanowił wykorzystać jego talent, jednocześnie otwierając mu tym sposobem drzwi do kariery i – co też było bardzo istotne – wyjazdu na Zachód. Kolejne lata znaczone były bardzo bliską współpracą Kühnów; nie było roku, by pod różnymi szyldami nie nagrali razem płyty: od powstałych jeszcze dla wschodnioniemieckiej wytwórni Amiga longplayów „Solarius” (1965) i „Re-Union in Berlin” (1966), poprzez „Transfiguration” (1967), „Impressions of New York” (1968), aż po „Bloody Rockers”, „The Kühn Brothers & The Mad Rockers” i koncertowy „Monday Morning” (wszystkie z 1969 roku).

Oprócz płyt „braterskich” obaj muzycy rozwijali także swoją karierę solową. Szczególnie aktywny był na tym polu Joachim, który do tego momentu zdążył wydać albumy: „Dear Prof. Leary” (1968) – jako członek „wspaniałego” Free Rock Bandu Barneya Wilena, „Sound of Feelings” (1969), „Bold Music” (1969) oraz „Our Meanings and Our Feelings” (1969), na którym towarzyszył Michelowi Portalowi. Nowy projekt Rolfa miał jednak przyćmić to wszystko, co miało miejsce w dorobku artystycznym Kühnów wcześniej. Stąd ściągnięcie do zespołu innych niezwykle doświadczonych muzyków i rozbudowa składu do septetu. Sięgnięto po twórców z różnych krajów. Saksofonista John Surman to Anglik, puzonista Eje Thelin (zmarły w 1990 roku) był Szwedem, doskonale znany Joachimowi perkusista Jacques Thollot (nieżyjący od czterech lat) reprezentował Francję, ze Stanów Zjednoczonych ściągnięto natomiast kontrabasistę Barre’ego Phillipsa i drugiego bębniarza Stu Martina. Choć prawdę mówiąc, nie musieli oni wcale przyjeżdżać zza Atlantyku, ponieważ już od jakiegoś czasu mieszkali i działali w Europie.

Rolf i Joachim skompletowali ten skład w bardzo konkretnym celu – aby wystąpić z nim na prestiżowym festiwalu Berliner Jazztage 1969. Koncert odbył się 7 listopada i jeszcze przed końcem roku ukazał się na płycie wydanej przez wytwórnię Hör zu Black Label (będącą odpowiedzialną za muzykę awangardową i eksperymentalną spółką-córką firmy Hör Zu). Słuchając tego materiału, aż trudno uwierzyć, że wyszedł on spod ręki muzyków pochodzących z pięciu różnych krajów – tak perfekcyjnie brzmi ten septet. Ale gdy wiemy, kto w nim gra – zdziwienie nie jest już wcale tak wielkie. Bracia Kühnowie podzielili się materiałem pół na pół: trzy kompozycje są autorstwa Rolfa, trzy Joachima (czasowo wygrywa jednak o kilka minut ten pierwszy). Pozostali wzięli na siebie tym razem „jedynie” rolę kreatywnych improwizatorów. Ale przecież wiadomo, że bez ich wkładu i talentu „Monday Morning” nie byłby zapewne aż tak udaną produkcją. Przełom lat 60. i 70. XX wieku to był czas, kiedy Rolf i Joachim postawili z jednej strony na free jazz, z drugiej – na jazz-rock (ale też bardzo free). W tym konkretnym przypadku mamy do czynienia ze stuprocentowymi improwizacjami, na dodatek zagranymi z wielką werwą i bez litości dla słuchacza.

Że tu nie będzie zmiłuj, przekonuje już otwierająca album miniatura Joachima. Niespełna minutowy „Black Out” to prawdziwa freejazzowa eksplozja, która ma siłę rażenia bomby atomowej. Wrażliwsi i nie uprzedzeni o tym, co może ich spotkać, gdy włączali płytę na dużej głośności – przeżywali zapewne szok. Czy byli potem w stanie podnieść się i słuchać dalej? W każdym razie na pewno było warto. „Strangulation of a Monkey” to kompozycja Rolfa, którą zaczyna stonowany duet kontrabasu i perkusji. Ta chwila wytchnienia przydaje się po agresywnym początku płyty. Ale wiadomo, że nie trwa w nieskończoność. Gdy po kilkudziesięciu sekundach rozbrzmiewają dźwięki saksofonu, klarnetu i puzonu, z miejsca robi się awangardowo, a z czasem coraz bardziej energetycznie. Swoje „trzy grosze” dorzuca tu również Joachim, który traktuje swój fortepian równie bezlitośnie, jak uszy słuchaczy w „Black Out”. Największa niespodzianka czeka nas jednak w końcówce, kiedy nagle ni stąd, ni zowąd pianista wprowadza motyw ludowy. Zagrana na jazzowo polka, z wybijającymi się fortepianem i klarnetem, była zapewne mrugnięciem okiem do zebranych pod sceną fanów. Choć należy pamiętać, że po frazy folkowe Rolf Kühn sięgał już wcześniej (czego dowodzi longplay „Solarius”). Może więc wcale nie był to żart…

Kompozycją Rolfa był również „Dance of the Spaceman”. Ten psychodeliczno-kosmiczny tytuł skrywa klasyczne free, bardzo zróżnicowane z paroma momentami przyprawiającymi o ciarki na plecach. Zwłaszcza gdy nakładają się na siebie improwizacje wszystkich dęciaków, napędzane motorycznymi pochodami bębnów. Ale i w tym numerze Rolf postanowił zaskoczyć słuchaczy, włączając do niego fragment typowo postbopowy, z nastrojową partią fortepianu. Najpiękniejsze zostawił jednak na koniec – to grające unisono i przepięknie brzmiące, aż do wyciszenia, klarnet, puzon i saksofon. Także stronę B otwiera utwór starszego z braci, który dał zresztą tytuł całości – „Reflections of a Monday Morning”. Ponownie mamy w nim do czynienia z freejazzowymi improwizacjami, ale forma jest nieco inna – cięższa i bardziej niepokojąca. Dwie ostatnie kompozycje, jakie umieszczono na krążku, są już dziełami Joachima. Pierwsza to – dedykowana Duke’owi Ellingtonowi – „Oh! Grand Pa”. Co ciekawe, dzień wcześniej na tej samej scenie, występując ze swoim Kwartetem, Joachim zagrał „Suite to Our Father Duke”, z czego możemy wnioskować, że na tym etapie kariery legendarny amerykański pianista i bandleader był jednym z najważniejszych źródeł inspiracji niemieckiego muzyka.

„Oh! Grand Pa” niewiele ma jednak wspólnego z tym, co na co dzień grał Ellington. To wciąż klasyczne free, na dodatek bardzo dynamiczne (można wręcz rzec, że czadowe), wykorzystujące intensywnie fakt, iż na scenie zainstalowano dwa zestawy perkusyjne. Chociaż… zaraz, zaraz. Przecież pod koniec piątej minuty pojawia się, kolejny na tym albumie, zaskakujący (nieco ponad minutowy) wtręt, w trakcie którego ze sceny płynie swingujące tango. To jest ten hołd dla Duke’a! Longplay zamyka „Don’t Think”, numer, który niesie ze sobą olbrzymią energię, ale też charakteryzuje się niezwykłym wręcz brzmieniowym fermentem. Sekcja rytmiczna gra tak gęsto, że trudno byłoby wcisnąć tam choćby jeden dodatkowy dźwięk. Nie próżnuje też oczywiście sekcja dęta, choć tym razem na plan pierwszy wybija się klarnet Rolfa; Eje Thelin i John Surman lojalnie zaś wspomagają lidera. Aż do niespodziewanego zatrzymania. Największym minusem „Monday Morning” jest to, iż album trwa jedynie trzydzieści trzy minuty (z „groszami”). Owszem, wtedy nie było jeszcze typowej dla naszej epoki, wynikającej z rozpowszechnienia nośnika cyfrowego, tendencji do nagrywania płyt godzinnych i dłuższych (albumy dwupłytowe mimo wszystko były rzadkością), ale trzeba powiedzieć to wyraźnie: Rolf i Joachim przesadzili! Trzydzieści trzy minuty? Tyle dzisiaj trwają EP-ki. A Dream Theater nawet by nie weszło do studia ani nie wyszło na scenę, aby zarejestrować tak małą porcję muzyki.

25 sierpnia 2018

Skład:
Rolf Kühn – klarnet
Joachim Kühn – fortepian
Eje Thelin – puzon
John Surman – saksofon barytonowy
Barre Phillips – kontrabas
Stu Martin – perkusja
Jacques Thollot – perkusja

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Non omnis moriar: Po deszczu łatwiej o nostalgię
Sebastian Chosiński

28 V 2022

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj w pełni solowe dzieło norweskiego multiinstrumentalisty Terjego Rypdala.

więcej »

Pink Floyd w XXI wieku: Szkoda, że nieco chaotycznie
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

25 V 2022

W XXI wieku zespół Pink Floyd praktycznie przestał istnieć. Panowie jeśli już nagrywali, to raczej na swój rachunek, a o koncertach mowy być nie mogło. Niemniej fani niemal co roku są uszczęśliwiani kolejnymi albumami sygnowanymi nazwą formacji. Na przykład efektownym wydaniem „Wish You Were Here [Immersion Box Set]” z 2011 roku.

więcej »

Non omnis moriar: Arcydzieło wykopane z archiwów
Sebastian Chosiński

21 V 2022

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj trzecia – opublikowana 36 lat po nagraniu – część projektu „Odyssey” Terjego Rypdala.

więcej »