Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 27 września 2020

Carnival Row: Odc. 8. I poleje się krew
Finał pierwszego sezonu „Carnival Row” przynosi nie tylko wyjaśnienie tajemnicy mrokołaka, ale również poważne zmiany w stosunkach panujących w mieście oraz w życiu wielu postaci. Ale chociaż z zainteresowaniem obserwujemy rozwój wydarzeń, to mimo wszystko ostatecznie pozostajemy z uczuciem lekkiego niedosytu.
Nie mam czasu na grację
W trzecim tomie przygód małej Claudette, scenarzysta Jorge Aguirre odchodzi nieco od schematu przyjętego w poprzednich częściach. Opowieść tylko na tym zyskuje.
Do księgarni marsz: Wrzesień 2020
Początek roku szkolnego. Dzieci w większości przypadków wróciły do szkół. Można odetchnąć i zagłębić się w lekturze…
Ofiary popkultury
Egmont kazał nam długo czekać na ostatni, trzeci tom „Palcojada” – minęło aż piętnaście miesięcy. Tom drugi wodził ciągle za nos i dużo obiecywał, ale całą odpowiedzialność zrzucił na trzeci. Tajemnice wciąż czekają na odkrycie – wybierzmy się do Buckaroo w Oregonie jeszcze jeden, ostatni raz.
Do sedna: Kevin Smith. Jay i Cichy Bob kontratakują
Dwa lata po kontrowersyjnej „Dogmie” Kevin Smith prezentuje swój kolejny film, odpuszczając tym razem całkowicie tematy religii i wiary. Finalizuje projekt, o którym myślał już w czasach „Szczurów z supermarketu” (w samej końcówce widzimy Jaya, Cichego Boba i tajemniczego orangutana oddalającego się ku zachodzącemu słońcu).
PRL w kryminale: Jeszcze dużo wody w Wiśle przepłynie…
Długo musiał czekać Zygmunt Zeydler-Zborowski na uznanie wydawców. Dopiero w latach 70. XX wieku twórca postaci majora Stefana Downara stał się rozchwytywanym pisarzem. A przyczyniły się ku temu między innymi tak udane kryminały milicyjne, jak „Nawet umarli kłamią”.

Muzyka

Magazyn CXCIX

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne (wybrane)

Alkustycznie
Nocny Kochanek
Brooklyn Eye
Joachim Mencel
Fireworker
Gazpacho
Improcode
The Owl, Pablo Held
Conspiracy
Terje Rypdal
Pori Jazz 72
Jazz Q Praha
Shanty Reggae Party
The Old Paroots
Taskaha
Taskaha

więcej »

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Oktagon
‹Orientation›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Orientation
Wykonawca / Kompozytor	Oktagon
Data wydania	1982
Wydawca	Jupiter Records
Nośnik	Winyl
Czas trwania	46:56
Gatunek	jazz, rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Alfons Weindorf, Berthold Weindorf, Hermann Weindorf, Litschie Hrdlička, Elmer Louis

Utwory
Winyl1
1) Burned Out [Ausbrennt]	09:02
2) Thinkin’ of You	07:31
3) That Easyness Around You	05:21
4) Orientation	06:40
5) I mag Di	07:00
6) Difi Difi	03:10
7) Black Blossoms Around Midnight	08:12

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Non omnis moriar: Rodzinny interes

Sebastian Chosiński

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj druga (i ostatnia) płyta jazzrockowej formacji Oktagon niemieckiego klawiszowca Hermanna Weindorfa.

Sebastian Chosiński

Non omnis moriar: Rodzinny interes

Oktagon
‹Orientation›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Orientation
Wykonawca / Kompozytor	Oktagon
Data wydania	1982
Wydawca	Jupiter Records
Nośnik	Winyl
Czas trwania	46:56
Gatunek	jazz, rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Alfons Weindorf, Berthold Weindorf, Hermann Weindorf, Litschie Hrdlička, Elmer Louis

Utwory
Winyl1
1) Burned Out [Ausbrennt]	09:02
2) Thinkin’ of You	07:31
3) That Easyness Around You	05:21
4) Orientation	06:40
5) I mag Di	07:00
6) Difi Difi	03:10
7) Black Blossoms Around Midnight	08:12

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Początek lat 80. XX wieku nie był dobrym okresem dla rocka progresywnego i fusion. Nawet brytyjscy klasycy gatunku, którym udało się dotrwać do tej pory – jak na przykład Yes, Jethro Tull czy Genesis – przeżywali spadek formy. Proces ten nie ominął także wykonawców niemieckich, kojarzonych z krautrockiem o jazzowym obliczu. Mimo to na wielkim bezrybiu od czasu do czasu pojawiały się… może nie od razu szczupaki czy karpie, ale na pewno płotki. Taką płotką, cieszącą jednak uszy, okazała się chociażby – kierowana przez wokalistę i klawiszowca Hermanna Weindorfa – formacja Oktagon (Ośmiokąt). Jej debiutancki album – z legendarnym Curtem Cressem na bębnach – ukazał się w 1980 roku. Tym samym, w którym przeszła do historii spokrewniona stylistycznie z Oktagonem grupa Snowball.

Co łączyło oba zespoły (oczywiście poza osobą Cressa)? To samo podejście do tradycji, znaczone umiejętnym wiązaniem wpływów rocka progresywnego z jazzrockową formą. Płytowy debiut Oktagonu nie był wprawdzie arcydziełem, ale zawierał muzykę bardzo stylową, nierzadko urzekającą urodą. Tyle że nie odniósł sukcesu komercyjnego, w efekcie czego grupa przeżyła wstrząs personalny. W 1981 roku pożegnali się z nią gitarzysta Wesley Plass, perkusjonalista Harry Buckl oraz wspomniany już Curt Cress. Kto natomiast pozostał? Czeski basista Litschie Hrdlička oraz dwaj bracia Weindorfowie: Hermann i grający na saksofonie Berthold, którzy zdecydowali się kontynuować działalność. Wakaty szybko obsadzili, ściągając do zespołu urodzonego na Arubie w Antylach Holenderskich gitarzystę Roykeya Wydha (znanego z albumu „Follow the White Line” Snowball), perkusjonalistę Elmera Louisa oraz… trzeciego z braci Weindorfów – perkusistę Alfonsa.

Najbardziej doświadczonym z nowych członków Oktagonu był Elmer Louis, który w drugiej połowie lat 70., oprócz udzielania się jako muzyk sesyjny, swoim talentem wspomagał również takie jazzrockowe grupy, jak Passport Klausa Doldingera („Iguaçu”, 1977; „Ataraxia”, 1978) czy Head, Heart and Hands („Libra”, 1976; „Head, Heart and Hands”, 1978; „Flor di Anglo”, 1980). Dla niego Oktagon był jedynie kolejnym przystankiem, stąd podkreślony na okładce longplaya wydanego przez monachijską firmę Jupiter Records status „gościa”. Co ciekawe, właścicielem Jupiter był – od 1973 roku i jest zresztą do tej pory – producent Ralph Siegel; do niego należało także studio Olympia, w którym formacja zarejestrowała materiał opublikowany na „Orientation”. Czego można spodziewać się po tej płycie? W zasadzie to dokładnie tego samego, co znalazło się na opublikowanym dwa lata wcześniej „Oktagonie”, tyle że w wersji jeszcze bardziej stonowanej, niekiedy wręcz popowo-rockowej. Ale wciąż nadzwyczaj stylowej.

Album otwiera – zaśpiewany w języku niemieckim (podobnie jak dwa inne) – dramatyczny w swej wymowie utwór „Burned Out (Ausbrennt)”. Na typowe dla fusion partie saksofonu i fortepianu elektrycznego nakładają się w nim rockowe wstawki gitary Wydha, z którymi z kolei kontrastuje zaskakująco delikatny głos Hermanna Weindorfa. Ale Oktagon potrafi też zagrać z zacięciem, o czym świadczy chociażby improwizowana solówka Bertholda na dęciaku, w tle której Hermann w przejmujący sposób powtarza obsesyjnie: „Ausbrennt”. W części drugiej „Burned Out” kwintet powraca do subtelniejszej formy przekazu, ale głównie po to, by mieć sposobność budowania od nowa napięcia. „Thinkin’ of You” zaczyna się niemal popowo, od duetu fortepianu akustycznego i saksofonu; dopiero gdy w trzeciej minucie Hermann „przesiada” się na syntezator, numer stopniowo nabiera jazzrockowego charakteru. Choć popisy solowe instrumentalistów – Litschiego Hrdlički (tak! nawet jego), Wydha, a pod koniec ponownie Bertholda – służą głównie kreowaniu romantycznego nastroju.

Subtelności nie brakuje również zamykającemu stronę A winylowego krążka „That Easyness Around You”, w którym na plan pierwszy wybija się melodyjny motyw zagrany przez Hermanna na syntezatorze. Intensywniej robi się dopiero wówczas, kiedy do brata dołącza Berthold, na tej płycie mający – na szczęście! – zdecydowanie więcej do powiedzenia niż na debiucie sprzed dwóch lat. Stronę B otwiera tytułowy „Orientation” Hrdlički – jest to zarazem jedyna kompozycja, jaka nie wyszła spod ręki Hermanna – i tę zmianę z miejsca słychać. Więcej tu pazura, słyszalnego zarówno w duecie saksofonu i syntezatorów, jak i wieńczącej numer freejazzowej partii dęciaka. Znakomicie prezentuje się też „I mag Di” – przebojowe, ale i niezwykle szlachetne, z idealnie rozłożonymi akcentami – raz na liryczny śpiew z towarzyszeniem fortepianu akustycznego, to znów na rockową gitarę bądź grające unisono saksofon i bas. W ciągu siedmiu minut dzieje się w tym utworze naprawdę dużo. Na dodatek jeszcze płynnie przechodzi on w roztańczone po kubańsku „Difi Difi” (z szalejącymi perkusjonaliami Elmera Louisa i Alfonsa Weindorfa). A im bliżej końca, tym bardziej muzycy podkręcają tempo, by całość zwieńczyć na rockowo (czadowy saksofon plus gitara).

Longplay zamyka ponad ośmiominutowy „Black Blossoms Around Midnight” – klasycznie jazzrockowy, aczkolwiek z „odskokami” w stronę free (o co dba Hrdlička) i progrocka (Wydh plus Hermann Weindorf). Mimo ewidentnych plusów, „Orientation” podzielił los swego poprzednika i przepadł. Brak sukcesu komercyjnego przełożył się na rozpad zespołu, z którego stopniowo odeszli wszyscy poza braćmi Weindorfami. Ci jednak wcale nie mieli zamiaru zawieszać swoich instrumentów na „kołku”. Na gruzach Oktagonu powołali do życia nową formację, którą ochrzcili Zara-Thustra. Przy okazji dokooptowali do niej czwartego z braci – grającego na dęciakach i klawiszach Clemensa. Oprócz tego nawiązali współpracę z pianistą i altowiolinistą Maximilianem Spengerem oraz perkusistą Walterem Schwarzem. Stylistycznie wciąż pozostawali w kręgu progresywnego jazz-rocka, ale z coraz silniejszymi – tak! to było możliwe – ciągotkami popowymi. W ciągu czterech lat wydali trzy albumy: „Eiskalt” (1982), „Psychopoly” (1983) oraz „Ritter der neuen Zeit” (1985), po czym dokonali wolty stylistycznej, stając się – jako Zara – zespołem synthpopowym, co udokumentował longplay „Head over Heels” (1988).

30 marca 2019

Skład:
Roykey Wydh – gitara elektryczna
Berthold Weindorf – saksofon
Hermann Weindorf – śpiew (1,5,7), instrumenty klawiszowe
Litschie Hrdlička – gitara basowa
Alfons Weindorf – perkusja, instrumenty perkusyjne
Gościnnie:
Elmer Louis – instrumenty perkusyjne

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Non omnis moriar: Piękno epoki schyłkowej
Sebastian Chosiński

26 IX 2020

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj po raz piąty francuska formacja progresywno-jazzrockowa Zao.

więcej »

Non omnis moriar: Wieloma językami… na tej samej drodze
Sebastian Chosiński

19 IX 2020

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj jeden z dwóch albumów francuskiego projektu Synchro Rhythmic Eclectic Language.

więcej »

Non omnis moriar: Futurystyczna schizofrenia
Sebastian Chosiński

12 IX 2020

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj płyta francuskiej formacji VanderTop, prowadzonej przez muzyków Magmy – Christiana Vandera i Jannicka Topa – z Didierem Lockwoodem w składzie.

więcej »