Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 3 kwietnia 2020

Na rubieżach rzeczywistości: Umieranie wstecz
W odróżnieniu od omawianych ostatnio wesołych i żartobliwych powieści, kolejna książka Philipa K. Dicka jest bardzo mroczna i ponura. „Wbrew wskazówkom zegara” to kolejny poważny krok ku „doświadczeniu 2-3-74” – objawieniom, których następstwem była „trylogia Valis” oraz poważnym pytaniom o naturę wszechrzeczy, Boga i Absolutu. Bo jak wiemy już z „Trzech stygmatów Palmera Eldritcha” Bóg Absolutem być nie musi.
Kurtka warta grzechu
W historii kinematografii wiele przedmiotów miało swoje znaczące pięć minut. Przypomnijcie sobie jak strużka potu ciekła wam po plecach na widok pewnej lalki, serca zdobywał balonik, umysł omamiał jedyny pierścień. Kurtka – główny bohater komedii „Deerskin” Quentina Dupieux – to jednak swoista nowość.
50 najlepszych filmów 2019 r. – finał!
Jak co roku prezentujemy Wam 50 najlepszych – naszym zdaniem – filmów minionych 12 miesięcy, wybranych spośród tych. które były pokazywane w polskich kinach w oficjalnej dystrybucji.

Muzyka

Magazyn CXCIV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Dead Star
King Buffalo
The Secret of Our Time
Siena Root

więcej »

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Zagraj to jeszcze raz Sam: Perwersyjna poezja miłosna

Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Dziś Sam nie będzie grał, a recytował, ale nie czepiajmy się szczegółów. A to w związku ze szlagierem „Zośka” formacji Kukiz i Piersi.

Zagraj to jeszcze raz Sam: Perwersyjna poezja miłosna

Dziś Sam nie będzie grał, a recytował, ale nie czepiajmy się szczegółów. A to w związku ze szlagierem „Zośka” formacji Kukiz i Piersi.

Przyznam, że pomimo sentymentu, jakim darzę Pawła Kukiza, wolałbym, aby bardziej skupił się na twórczości artystycznej, niż politycznej. Na razie bowiem zafiksował się na punkcie dowalania oponentom i niestety jego ostatnie dwie płyty nie dorównują wcześniejszym dokonaniom. Zarówno w kwestii muzycznej, jak i tekściarskiej. A przecież nigdy nie stronił od ciętej publicystyki. Potrafiła ona jednak przybrać atrakcyjną formę. Imponowała również iście punkowa wściekłość z jaką była wyrażana.

Śledząc dyskografię Kukiza można wskazać dwa momenty, kiedy na prawdę puściły mu nerwy, ale zamiast okładać się w telewizyjnych debatach politycznych, postanowił całą swoją frustrację przekazać w muzyce. Mam na myśli krążki „Piracka płyta” z 2004 i „Powrót do raju” z 1995 roku. Ten drugi album powstał po kilkumiesięcznej przerwie, kiedy wokalista opuścił grupę Piersi. Jednak kiedy do niej wrócił, nagrał z nią najbardziej bezkompromisowy materiał w swojej karierze. Zarówno pod względem przekazu słownego, jak i warstwy muzycznej. Paradoksem jest, że piosenką z którą kojarzymy właśnie „Powrót do raju” nie jest żadna z gitarowych petard (choć może fani filmu „Girl Guide” mogą wciąż nucić „Maryna”), a pastisz disco polo „Zośka”.

Kukiz pokazał się tu jako człowiek o ogromnym poczuciu humoru i dystansie do siebie, klecąc słynne strofy „Trzepała Zośka dywan / Z dywanu leciał kurz / Tak ciężko pracowała / Że siły nie ma już”. Do tego dorzucił refren z obowiązkowym „na-na, na-na, na-na”, przy którym wysiadają nawet „Majteczki w kropeczki”. Choć całość miała wykpić gatunek, wskazując na jego prostotę, coś jednak w liderze Piersi domagało się tworzenia takich prostych dźwięków. Najpierw delikatnie (patrz: „Choć zabiorę cię” w duecie z Dominiką Kurdziel), a ostatnio w pełnej odsłonie (album „Wyspa zielona” Kukiz i Perverados).

Choć tekst do utworu „Zośka” stanowi zgrywę samą w sobie, to jednak szczyty absurdu zostały osiągnięte kiedy sięgnął po niego Piotr Rogucki i wyrecytował, jak na wykształconego aktora przystało, niczym prawdziwą poezję zaangażowaną. Miało to miejsce w ramach projektu Antyradia pod nazwą „AntyPoezja”. Polegał on na odczytywaniu tekstów piosenek, niczym wierszy, co przynosiło różne efekty. Dopiero w takiej wersji można było zobaczyć kto tworzy grafomanię, a kto ma w sobie zacięcie liryczne. Domyślcie się do której grupy należy „Zośka”. A już wspomniane „na-na, na-na, na-na” w interpretacji Roguca, to mistrzostwo świata perwersyjnej poezji miłosnej.

11 września 2019

Komentarze

11 IX 2019 20:30:54

Panie Pi, niech Pan pisze więcej o muzyce na Esensji. Ładnie prosimy :)

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Nie przegap: Marzec 2020
Esensja

31 III 2020

Tradycyjny miesięczny przegląd naszych recenzji, odcinek kolejny.

więcej »

Non omnis moriar: Pożegnanie z NRD – część pierwsza
Sebastian Chosiński

28 III 2020

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj pierwsza z dwóch płyt opublikowanych pod hasłem „Jazzorchester der DDR”.

więcej »

Non omnis moriar: Od Kentucky po Honolulu
Sebastian Chosiński

21 III 2020

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj solowe wydawnictwo enerdowskiego klawiszowca Theo Schumanna.

więcej »