Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 22 stycznia 2020

Kurtka warta grzechu
W historii kinematografii wiele przedmiotów miało swoje znaczące pięć minut. Przypomnijcie sobie jak strużka potu ciekła wam po plecach na widok pewnej lalki, serca zdobywał balonik, umysł omamiał jedyny pierścień. Kurtka – główny bohater komedii „Deerskin” Quentina Dupieux – to jednak swoista nowość.
Do księgarni marsz: Grudzień 2019 – Styczeń 2020
Grudzień znów był bardzo ubogi wydawniczo, więc u nas pozownie łączone wydanie grudniowo-styczniowe przeglądu zapowiedzi ksiązkowych.
Najlepsze komiksy 2019 roku - nominacje
Podobnie jak rok temu, przedstawiamy Wam listę najlepszych premier komiksowych minionych 12 miesięcy wybranych przez redakcji Esensji. W tym roku jest 50 pozycji, na które będziecie mogli zagłosować, by ustalić listę czytelniczą.
50 najlepszych filmów 2019 r. – finał!
Jak co roku prezentujemy Wam 50 najlepszych – naszym zdaniem – filmów minionych 12 miesięcy, wybranych spośród tych. które były pokazywane w polskich kinach w oficjalnej dystrybucji.

Muzyka

Magazyn CXCII

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Changing Shapes – Live at Roadburn
Mythic Sunship

więcej »

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Zagraj to jeszcze raz Sam: Perwersyjna poezja miłosna

Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Dziś Sam nie będzie grał, a recytował, ale nie czepiajmy się szczegółów. A to w związku ze szlagierem „Zośka” formacji Kukiz i Piersi.

Zagraj to jeszcze raz Sam: Perwersyjna poezja miłosna

Dziś Sam nie będzie grał, a recytował, ale nie czepiajmy się szczegółów. A to w związku ze szlagierem „Zośka” formacji Kukiz i Piersi.

Przyznam, że pomimo sentymentu, jakim darzę Pawła Kukiza, wolałbym, aby bardziej skupił się na twórczości artystycznej, niż politycznej. Na razie bowiem zafiksował się na punkcie dowalania oponentom i niestety jego ostatnie dwie płyty nie dorównują wcześniejszym dokonaniom. Zarówno w kwestii muzycznej, jak i tekściarskiej. A przecież nigdy nie stronił od ciętej publicystyki. Potrafiła ona jednak przybrać atrakcyjną formę. Imponowała również iście punkowa wściekłość z jaką była wyrażana.

Śledząc dyskografię Kukiza można wskazać dwa momenty, kiedy na prawdę puściły mu nerwy, ale zamiast okładać się w telewizyjnych debatach politycznych, postanowił całą swoją frustrację przekazać w muzyce. Mam na myśli krążki „Piracka płyta” z 2004 i „Powrót do raju” z 1995 roku. Ten drugi album powstał po kilkumiesięcznej przerwie, kiedy wokalista opuścił grupę Piersi. Jednak kiedy do niej wrócił, nagrał z nią najbardziej bezkompromisowy materiał w swojej karierze. Zarówno pod względem przekazu słownego, jak i warstwy muzycznej. Paradoksem jest, że piosenką z którą kojarzymy właśnie „Powrót do raju” nie jest żadna z gitarowych petard (choć może fani filmu „Girl Guide” mogą wciąż nucić „Maryna”), a pastisz disco polo „Zośka”.

Kukiz pokazał się tu jako człowiek o ogromnym poczuciu humoru i dystansie do siebie, klecąc słynne strofy „Trzepała Zośka dywan / Z dywanu leciał kurz / Tak ciężko pracowała / Że siły nie ma już”. Do tego dorzucił refren z obowiązkowym „na-na, na-na, na-na”, przy którym wysiadają nawet „Majteczki w kropeczki”. Choć całość miała wykpić gatunek, wskazując na jego prostotę, coś jednak w liderze Piersi domagało się tworzenia takich prostych dźwięków. Najpierw delikatnie (patrz: „Choć zabiorę cię” w duecie z Dominiką Kurdziel), a ostatnio w pełnej odsłonie (album „Wyspa zielona” Kukiz i Perverados).

Choć tekst do utworu „Zośka” stanowi zgrywę samą w sobie, to jednak szczyty absurdu zostały osiągnięte kiedy sięgnął po niego Piotr Rogucki i wyrecytował, jak na wykształconego aktora przystało, niczym prawdziwą poezję zaangażowaną. Miało to miejsce w ramach projektu Antyradia pod nazwą „AntyPoezja”. Polegał on na odczytywaniu tekstów piosenek, niczym wierszy, co przynosiło różne efekty. Dopiero w takiej wersji można było zobaczyć kto tworzy grafomanię, a kto ma w sobie zacięcie liryczne. Domyślcie się do której grupy należy „Zośka”. A już wspomniane „na-na, na-na, na-na” w interpretacji Roguca, to mistrzostwo świata perwersyjnej poezji miłosnej.

11 września 2019

Komentarze

11 IX 2019 20:30:54

Panie Pi, niech Pan pisze więcej o muzyce na Esensji. Ładnie prosimy :)

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Non omnis moriar: Narodziny Giganta
Sebastian Chosiński

18 I 2020

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj jedno z najwcześniejszych płytowych dokonań niemieckiego pianisty Wolfganga Daunera.

więcej »

Pożegnania 2019 (4/4)
Jarosław Loretz

11 I 2020

Nadszedł czas na podsumowanie strat szeroko pojętej popkultury w 2019 roku. Dziś miesiące październik-grudzień.

więcej »

Non omnis moriar: Umarł Kwartet, niech żyje oktet
Sebastian Chosiński

11 I 2020

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj kolejny międzynarodowy projekt zainicjowany przez brytyjskiego perkusistę Tony’ego Oxleya – European Jazz Ensemble.

więcej »