Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Do księgarni marsz: Grudzień 2019 – Styczeń 2020
Grudzień znów był bardzo ubogi wydawniczo, więc u nas pozownie łączone wydanie grudniowo-styczniowe przeglądu zapowiedzi ksiązkowych.
Kurtka warta grzechu
W historii kinematografii wiele przedmiotów miało swoje znaczące pięć minut. Przypomnijcie sobie jak strużka potu ciekła wam po plecach na widok pewnej lalki, serca zdobywał balonik, umysł omamiał jedyny pierścień. Kurtka – główny bohater komedii „Deerskin” Quentina Dupieux – to jednak swoista nowość.
50 najlepszych filmów 2019 r. – finał!
Jak co roku prezentujemy Wam 50 najlepszych – naszym zdaniem – filmów minionych 12 miesięcy, wybranych spośród tych. które były pokazywane w polskich kinach w oficjalnej dystrybucji.
Najlepsze komiksy 2019 roku - nominacje
Podobnie jak rok temu, przedstawiamy Wam listę najlepszych premier komiksowych minionych 12 miesięcy wybranych przez redakcji Esensji. W tym roku jest 50 pozycji, na które będziecie mogli zagłosować, by ustalić listę czytelniczą.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
Żydzi w Erze Jazzu: Najmłodsi z Wielkiej CzwórkiAlexander Olshanetsky i Abraham Ellstein nie zdobyli aż takiej sławy jak Sholom Secunda, ani nie wywarli takiego wpływu na żydowską muzykę jak Joseph Rumshinsky. Co wcale nie oznacza, że ich kariera była mniej barwna i pozbawiona sukcesów.
Miłosz CybowskiŻydzi w Erze Jazzu: Najmłodsi z Wielkiej CzwórkiAlexander Olshanetsky i Abraham Ellstein nie zdobyli aż takiej sławy jak Sholom Secunda, ani nie wywarli takiego wpływu na żydowską muzykę jak Joseph Rumshinsky. Co wcale nie oznacza, że ich kariera była mniej barwna i pozbawiona sukcesów.  Alexander Olshanetsky Fot. milkenarchive.org Alexander Olshanetsky (1892-1946) przybył do Stanów Zjednoczonych dość późno. Urodzony w 1892 roku w Odessie i wychowany w religijnej rodzinie, uczęszczał do rosyjskiego gimnazjum, od dziecka śpiewając w chórze i ucząc się gry na kilku instrumentach. Początkowo podróżował po Rosji i Syberii jako członek odeskiej orkiestry operowej, a później, jako kapelmistrz wojskowy, odwiedził tak odległe strony jak Chiny i Mandżuria. W trakcie jednej z tych wypraw poznał grupę teatralną Peretza Sandlera. Po emigracji do Ameryki tego ostatniego, Olshanetsky przejął jego obowiązki i rozpoczął komponowanie jidyszowych piosenek i melodii. Jego dalsze podróże, tym razem z rosyjską grupą operetkową, zawiodły go do Japonii i Indii. Gdy po powrocie odkrył, że nic nie pozostało z jidyszowego teatru, postanowił pójść w ślady Sandlera i wyruszył do Stanów Zjednoczonych. Było to w roku 1922. Przybycie do Ameryki nie zakończyło podróży Olshanetskiego. Związawszy się z Yiddish Art Theatre wyjechał na pewien czas na Kubę. Po powrocie do Nowego Jorku, w połowie lat dwudziestych, pracował początkowo dla teatru Lenox w Harlemie i Liberty na Brooklynie, prędko awansując do National Theater. Jako twórca operetek i, podobnie jak Rumshinsky, osoba silnie związana z Second Avenue, Olshanetsky stał się wszechobecną postacią w światku jidyszowej nowojorskiej sceny, a jego utwory pojawiały się prawie we wszystkich większych teatrach. Czy jest zatem coś, co wyróżnia Olshanetskiego spośród całej wielkiej czwórki? Poza bardzo specyficzną i melodyjną muzyką, kilkoma utworami religijnymi (niepozbawionymi teatralnego charakteru), jest on autorem przejmującej piosenki „Mayn Shtetele Beltz”. W przeciwieństwie do Secundy i Ellsteina, Olshanetsky pamiętał świat przedwojennych żydowskich miasteczek środkowej Europy i z nostalgią wspominał ten czas w niektórych utworach. Ta konkretna piosenka została napisana do film „Dem Khazn’ Zun” z 1937 roku. Olshanetski nie pozostawił po sobie takich hitów jak Secunda, ani nie wywarł tak wielkiego wpływu na Second Avenue jak Rumshinsky, tym niemniej należał do szanowanych muzyków ery jazzu. Jak pisał jeden z jego starszych kolegów, to Olshanetski doskonale rozumiał uczucia żydowskich emigrantów z Europy Środkowej i Wschodniej, dając im wyraz w swoich teatralnych produkcjach. Najmłodszy z wielkiej czwórki  Abraham (Abe) Ellstein Fot. milkenarchive.org Ellstein działał zarówno w żydowskim teatrze jako twórca melodii i całych operetek (mówi się, że swoją pierwszą operę napisał w wieku ośmiu lat), jak również w radiu, na Broadwayu, a nawet w Hollywood. Był bardzo wszechstronny i jako jedyny z czterech wielkich muzyków zdołał z powodzeniem przejść z muzyki popularnej do muzyki klasycznej. W trakcie jednej z licznych podróży po Europie Ellstein trafił do Pragi, gdzie zafascynowała go legenda o golemie. Po powrocie do Ameryki napisał klasyczną operę „Golem” opartą na tym motywie. Miała ona swoją premierę w 1962 roku, na rok przed śmiercią kompozytora. Jeśli chodzi pracę dla teatru, młody Abe zasłyną pod koniec lat 20. muzyką do „Zayn vaybs lubovnik” („His Wife’s Lover”) oraz „Az der rebbe vil” („When the Rebbe Wants”); do tej drugiej sztuki przylgnęło miano „chasydzkiej operetki” i nie był to ostatni kontakt kompozytora z wątkami ortodoksyjnego judaizmu. Napisał on także przejmujący „Chasydzki taniec” na klarnet i orkiestrę. Podobnie jak Secunda, Ellstein współpracował i utrzymywał kontakty z wieloma sławami ówczesnej jidyszowej sceny. Wyruszył nawet w trasę koncertową do Europy i Południowej Afryki jako agent Molly Picon; w tym czasie napisał też muzykę do wielu przedstawień z jej udziałem (m.in. piosenkę „Abi Gezunt”). Efektem współpracy tych dwojga było też stworzenie przez Ellsteina kompozycji do dwóch jidyszowych filmów „Mamele” i „Yidn mitn yidl”. Choć wszyscy czterej „wielcy” kompozytorzy z Second Avenue próbowali swoich sił z różnymi gatunkami, Ellsteinowi jako jedynemu udało się zdobyć popularność jako twórcy muzyki popularnej i tradycyjnej, teatralnej i liturgicznej, nie wspominając o klasycznych melodiach jidyszowych i muzyce filmowej.  26 listopada 2019 |
Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj jedno z najwcześniejszych płytowych dokonań niemieckiego pianisty Wolfganga Daunera.
więcej »
Nadszedł czas na podsumowanie strat szeroko pojętej popkultury w 2019 roku. Dziś miesiące październik-grudzień.
więcej »
Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj kolejny międzynarodowy projekt zainicjowany przez brytyjskiego perkusistę Tony’ego Oxleya – European Jazz Ensemble.
więcej »
Na ulicach Babilonu gaz
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Lament zniewolonego ludu
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Perwersyjna poezja miłosna
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Gruby cover
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Z sąsiedzkim pozdrowieniem
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Hardkorowa terapia
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Ino wpierw ciulnę ją sztachelką
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Ups… tak im wyszło
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Do góry, kangury!
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Który miś dla której dziewczyny
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Przeczytaj to jeszcze raz: Upadek Ikara
— Miłosz Cybowski
Cudzego nie znacie: Raz lepiej, raz gorzej
— Miłosz Cybowski
Krótko o książkach: Cena mądrości
— Miłosz Cybowski
Ten dziwny wiek XIX: Lepsze Hokkaido od Irkucka
— Miłosz Cybowski
Podróż na wschód: Polityczne dzieje subkontynentu
— Miłosz Cybowski
Cudzego nie znacie: Wybrańców dwóch (a właściwie dwoje)
— Miłosz Cybowski
Krótko o filmach: Prawie wiedźmin i pełzający czerep
— Miłosz Cybowski
Krótko o książkach: Esej o realizmie
— Miłosz Cybowski
W świecie pdf-ów: Parową lokomotywą w niebo
— Miłosz Cybowski
Wojny klanów
— Miłosz Cybowski
