Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 27 lutego 2020

Książka roku 2019
Po raz kolejny zapraszamy do głosowania na najlepsze książki minionego roku. Tym razem mamy dla Was 30 pozycji wydanych w 2019. Wybierzcie pięć z nich, aby zagłosować.
50 najlepszych filmów 2019 r. – finał!
Jak co roku prezentujemy Wam 50 najlepszych – naszym zdaniem – filmów minionych 12 miesięcy, wybranych spośród tych. które były pokazywane w polskich kinach w oficjalnej dystrybucji.
Kurtka warta grzechu
W historii kinematografii wiele przedmiotów miało swoje znaczące pięć minut. Przypomnijcie sobie jak strużka potu ciekła wam po plecach na widok pewnej lalki, serca zdobywał balonik, umysł omamiał jedyny pierścień. Kurtka – główny bohater komedii „Deerskin” Quentina Dupieux – to jednak swoista nowość.
Do księgarni marsz: Grudzień 2019 – Styczeń 2020
Grudzień znów był bardzo ubogi wydawniczo, więc u nas pozownie łączone wydanie grudniowo-styczniowe przeglądu zapowiedzi ksiązkowych.

Muzyka

Magazyn CXCIII

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Spaceflowers
The Spacelords
Będzie Głośno vol. 2
If You Listen Carefully the Music is Yours
Gard Nilssen’s Supersonic Orchestra
The Shame of Jazz to Come
Ducksback
The Outskirts of Reality
Yuri Gagarin
Magic Spirit Quartet
Majid Bekkas, Magic Spirit Quartet
Moniuszko, Sonety krymskie
Stanisław Moniuszko

więcej »

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Słuchaj i patrz: Koniec dzieciństwa

Beatrycze Nowicka

Dziś klimaty depresyjne, choć w rytmie rozmaitym, a przy tym ciekawy, animowany teledysk.

Słuchaj i patrz: Koniec dzieciństwa

Dziś klimaty depresyjne, choć w rytmie rozmaitym, a przy tym ciekawy, animowany teledysk.

Jeżeli chodzi o amerykański zespół Ugly Kid Joe, to kojarzyłam ich przede wszystkim z coverem piosenki „Cats in the cradle” Harrego Chapina. Całkiem niedawno szukanie ich własnych piosenek zaowocowało natrafieniem na animowany teledysk do utworu „No one survives”, pochodzącej zresztą z tej samej płyty („Stairway to Hell” 2012).

Niestety, nie udało mi się natrafić w internecie na informacje dotyczące autora klipu, w komentarzach na YouTube niektórzy zastanawiają się, czy to oficjalne wideo. Stuprocentowej pewności nie mam, ale sądzę, że raczej tak, bo obraz dobrze pasuje do muzyki, zarówno kompozycyjnie, jak też jeśli chodzi o ogólną atmosferę. Całość została przemyślana i bardzo dobrze narysowana. Podoba mi się, jak opowiada osobną historię, która przydaje utworowi nową warstwę interpretacyjną.

A na deser już nie teledysk (choć ten zły nie jest, po prostu nie wyróżnia się w moich oczach czymś szczególnym), a bardziej piosenka, na którą natrafiłam jakiś czas temu, a która zapadła mi w pamięć kontrastem pomiędzy warstwą tekstową i muzyczną.

Dalsze poszukiwania pozwoliły ustalić, że popularniejszą wersją „Prayer in C” jest jej remiks, zaś oryginał jest bardziej melancholijny. W każdym razie, mnie do ponurego i buntowniczego tekstu pasowałby bardziej metal, albo grunge, a nie taka lekko brzmiąca muzyka. Choć każde pokolenie ma przecież swój głos.

Pokazałam wideoklip osobie nieznającej angielskiego i usłyszałam, że jest w nim melancholia, brzmi on i wygląda jak opowieść o końcu dzieciństwa. Doszłam do wniosku, że to określenie pasuje do utworu.

12 lutego 2020

Komentarze

12 II 2020 18:23:10

To nie jest oryginalne wideo. Tu jest cały film: https://youtu.be/Ro-Mci1XLoA

13 II 2020 17:16:11

Dziękuję za wyjaśnienie i link - obejrzę sobie w całości na spokojnie, narazie przeklikałam
Ktoś w takim razie nieźle (choć pytanie, czy legalnie)dobrał ten film i zmontował go pod muzykę.

Ciekawe, jak całość zmienia wydźwięk - w oryginalnej animacji służby jak rozumiem to "ci dobrzy", tymczasem wersja pocięta sprawia, że kibicuje się dziewczynie i odbera się to jako opowieść o systemie, który gnębi w ludziach wyobraźnię i moce twórcze.

Inna sprawa - kolejna już japońska animacja, w której najbardziej przerażającą istotą jest amorficzny glut (vide "Akira", "Księżniczka Mononoke", bohater tracący formę pojawia się także w "Ruchomym zamku Hauru" i "W krainie bogów").
Najwidoczniej Japończycy najbardziej boją się nie zorganizowanego zła, tylko utraty kontroli.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Non omnis moriar: Wszystkie gwiazdy – duże i nieco mniejsze
Sebastian Chosiński

22 II 2020

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj legendy niemieckiego jazzu – w tym saksofonista Rolf Kühn i pianista Wolfgang Dauner – w projekcie The German All Stars.

więcej »

O wirtuozerii, rutynie, a także o sztuce przyzwyczajenia
Mieszko B. Wandowicz

17 II 2020

Przed laty zasłuchiwałem się w Dream Theater. To nie pierwsza, ostatnia ni największa moja fascynacja, lecz dość ważna, żebym poznawszy zespół po wydaniu „Train of Thought”, zawiódł się „Octavarium”, ale potem często sięgał po wcześniejsze „Images and Words” i „Metropolis, Pt. 2”. A zwłaszcza „Awake”: w mijającej dekadzie regularnie wracałem już tylko do tego albumu. Jednak przed pójściem na wrocławski koncert — z całą „Metropolis” na żywo — trudno mi było się powstrzymać.

więcej »

Non omnis moriar: Ciemna i jasna strona jazzu
Sebastian Chosiński

15 II 2020

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj kolejna wspólna produkcja – tym razem orkiestrowa – austriackiego saksofonisty Hansa Kollera i niemieckiego pianisty Wolfganga Daunera (z mocnym polskim akcentem).

więcej »