Nazwa do czegoś zobowiązuje, prawda? Uwierzcie, nie jest jednak przesadzona. Wśród dwunastu tworzących tę grupę artystów naprawdę nie zabrakło największych gwiazd ówczesnego niemieckiego jazzu i jazz-rocka (plus jeden Holender). Ośmioosobową sekcję dętą tworzyli czterej saksofoniści Emil Mangelsdorff, Heinz Sauer, Gerd Dudek (Wolfgang Dauner Septett) oraz Rolf Kühn („Going to the Rainbow”, „Devil in Paradise” i wiele, wiele innych), który dodatkowo zagrał także na klarnecie (chociaż na okładce albumu nie ma o tym mowy); do tego doszli również dwaj trębacze, czyli wspomniany już Holender Ack Van Rooyen (Niagara) i Manfred Schoof (Sincerely P.T.), oraz dwaj puzoniści, to jest dzisiaj już zapomniany Rudi Füsers oraz Albert Mangelsdorff (big band Hansa Kollera i Wolfganga Daunera), młodszy o trzy lata, nieżyjący już brat Emila.

Powyższy skład uzupełnili natomiast: zmarły 10 stycznia tego roku pianista Wolfgang Dauner (między innymi „Dream Talk”, „Output”), kontrabasista Günter Lenz (Free Rock Band Barneya Wilena) oraz perkusista Ralf Hübner (wcześniejszy o dwa lata od The German All Stars projekt „Jazz at the Opera”). W dwóch utworach można też usłyszeć śpiewającego Williego Johansa. Zastanawiacie się teraz, kto to jest? Cóż, ja także. Koncert, jaki trafił na podwójny longplay „In Südamerika” 19 stycznia (chociaż są źródła, które twierdzą, że miało to miejsce dopiero wiosną) 1969 roku w działającym w latach 1965-1981 monachijskim klubie jazzowym Domicile. Zebrani na scenie muzycy potraktowali wyzwanie nadzwyczaj poważnie i dali półtoragodzinny występ, który – jak można wnioskować po reakcjach publiczności – przyjęty został z dużym uznaniem, jeśli nie z entuzjazmem.

Obie płyty różnią się od siebie. Pierwsza jest nowocześniejsza – więcej w zawartej na niej muzyce improwizacji oraz wycieczek w stronę free jazzu czy jazz-rocka; na drugim krążku dominuje jazz bardziej klasyczny i stylowy, chociażby z elementami swingu. Tym sposobem każdy otrzymał coś dla siebie smakowitego – dotyczy to zarówno słuchaczy, jak i instrumentalistów uczestniczących w tym niezwykłym wydarzeniu. Wydawnictwo otwiera kompozycja nieobecnego tutaj saksofonisty Jokiego Freunda „O.T.”. I jest to elektryzujące otwarcie, w którym pojawiające się na pierwszym planie dęciaki mocno kontrastują z obecną w tle subtelną sekcją rytmiczną; jedynie pianista Wolfgang Dauner stara się dorównać kolegom grającym na saksofonach w dynamice. Na koniec robi się jednak tak gęsto od brzmień instrumentów dętych, że w powodzi dźwięków ginie nawet fortepian. Pewnie dlatego drugi z utworów – „Invention for Five” (autorstwa Rolfa Kühna) – początek ma bardzo delikatny, wręcz minimalistyczny. Ale to tylko po to, aby grubą linią oddzielić nowe od starego (czyli od „O.T.”), ponieważ w ciągu kilkudziesięciu kolejnych sekund całą przestrzeń ponownie opanowuje sekcja dęta.

Niezaprzeczalnym plusem tego koncertu było to, że każdy z solistów otrzymał wolną rękę, co oznacza, że kiedy już przystąpił do odegrania swojej partii, nikt go nie poganiał, nie zmuszał do zakończenia. Solówki są więc najczęściej mocno rozbudowane, niekiedy trwające po trzy-cztery minuty. A gdy jedna dobiega kresu, natychmiast rozpoczyna się kolejna, budowana na tej samej bazie. Tak właśnie skonstruowany został, bliski stylistyce freejazzowej, „Invention for Five”. W inny zakątek zabiera nas natomiast kompozycja „Na sowas” Güntera Lenza, która najpierw urzeka melodią, a potem uzależnia monumentalnym pochodem dęciaków i kolejną kilkuminutową solówką saksofonową. Razem z „Invention for Five” to pół godziny muzyki – ekscytującej i pod każdym względem wspaniałej. W zamykającym pierwszy longplay „Die grosse Reise” Kühn przyjmuje odmienną taktykę – najpierw (po krótkim wstępie na kontrabasie) wyprowadza uderzenie, a następnie, zwłaszcza w ostatniej minucie, tonuje emocje.

Dzięki „Hornsalut”, pod którym jako autor podpisał się Manfred Schoof, wybranemu na otwarcie drugiego krążka – zanurzamy się głęboko w lata 60. XX wieku. To bardzo typowa dla tamtych czasów kompozycja, z „płynącymi” partiami saksofonu i puzonu, która idealnie sprawdziłaby się w ścieżce dźwiękowej dramatu psychologicznego bądź mrocznego kryminału. Choć przebijają się w niej także fragmenty bardziej optymistyczne. „When Lights Are High” Daunera i „How Long” amerykańskiego saksofonisty Dona Menzy to dwa numery, w których wokalnie udziela się Willie Johans. Śpiewa na wielkim luzie, nie tylko swingując, ale zahaczając też o bluesa; w przypadku „When Lights Are High” wykorzystuje technikę scatu. Pojawiający się w tle zespół na te kilka minut zamienia się zaś w orkiestrę na wzór big bandu Glenna Millera czy Counta Basiego. W „Sketch Up and Downer” Daunera (utworze znanym już z „Free Action”) Niemieckie Gwiazdy powracają do freejazzowych improwizacji. Ton całości nadaje tutaj oczywiście fortepian, który starają się naśladować dęciaki; w efekcie prowadzi to do wielu rytmicznych połamańców, a sposób, w jaki radzą sobie z nimi saksofoniści, trębacze i puzoniści naprawdę wzbudza podziw.

„Impressionen spanischer Impressionen” (sic!) to kolejne dzieło Wolfganga, znacznie jednak różniące się od poprzedniego. Już tytuł sugeruje pewne inspiracje muzyką latynoską i rzeczywiście są one słyszalne, przede wszystkim w warstwie rytmicznej. Później pobrzmiewają również w nastrojowych dęciakach. Zwieńczenie całego wydawnictwa jest jeszcze bardziej stylowe. Co nie powinno dziwić, biorąc pod uwagę, że wybrano na nie utwór „Thema Mal Drei”, którego autorem jest Albert Mangelsdorff, razem ze swoim bratem Emilem zaliczający się do najstarszych uczestników przedsięwzięcia (rówieśnikiem Alberta był Rudi Füsers). Co ciekawe, w otwarciu młodszy z Mangelsdorffów wykorzystał wątki z „Impressionen spanischer Impressionen”, ale później podążył już we własnym kierunku, dając jednak możliwość popisania się jednemu z saksofonistów i jednemu z trębaczy (ale którym? – tego nie zaznaczono). Obu muzyków, kimkolwiek by oni nie byli, dodatkowo i, co najważniejsze, skutecznie do improwizacji zachęcał też Dauner. Dopiero na finał big band ponownie zabrzmiał w całości, czym wprowadził słuchaczy w stan ekstazy. Czemu trudno się dziwić.