Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 28 lipca 2021

Zaufaj indonezyjskiej smoczycy
„Raya i ostatni smok” to wizualna uczta dla miłośników wschodnioazjatyckich klimatów. Tym razem zamiast Chin czy Japonii mamy inspiracje rodem z Sumatry, Borneo i Jawy, a może nawet Sulawezi. Stroje i wnętrza imponują urodą, a walki wręcz i wnóż są starannie wzorowane na istniejących odpowiednikach. Szkoda tylko, że ten film jest tak przeraźliwie… kaznodziejski.
Wiele stron o zemście i zabijaniu
„Zemsta najlepiej smakuje na zimno” Joego Abercrombiego to oczywiście historia o zemście, zdradzie i zabijaniu. Jak na tego autora całość została podana w zaskakująco rozwlekły i nieszczególnie wciągający sposób.
Szarlota Pawel nieznana, ale swojska
Mam wrażenie, że Szarlota Pawel jest trochę niedoceniana, a jej twórczość nie do końca poznana. Tę sytuację ratuje Wydawnictwo Ongrys albumem „Przygody Żąbelka i inne opowieści”.
Najpiękniejszy Lem
Doskonała literatura po adaptacji nie zawsze owocuje równie doskonałym komiksem. Tak samo obawy może budzić porywanie się praktycznie nieznanego rysownika na powieść samego Stanisława Lema. Na szczęście Radosław Mikołajczyk stanął na wysokości zadania – jego „Niezwyciężony” jest po prostu niesamowity.
Lupin: Sez. 2. odc. 5. Przedstawienie finałowe
Realizacja planu głównego bohatera wkracza w decydującą fazę, nic więc dziwnego, że w odcinku tym czekają na nas liczne zwroty akcji i naprawdę mnóstwo emocji.
Miejsca, które warto odwiedzić: Sentymenty, zadziwienie, oszołomienie
Muzeum Zabawek w Kudowie-Zdroju mieści się w samym jej centrum, tuż obok parku – nie ma więc żadnego problemu z jego odnalezieniem. W dodatku informują o nim liczne billboardy, rozlokowane tu i ówdzie w Kotlinie Kłodzkiej.
Marvel w sosie dostojewskim, czyli co się stało w Budapeszcie
Dla zdrowia psychicznego człowiek powinien mieć jakiś cel w życiu. Celem może być na przykład generał Drejkow, którego Natasza Romanow planuje sprzątnąć, w wolnej chwili między wojną bohaterów a wojną nieskończoności. „Czarna Wdowa” to film, który pojawił się odrobinę za późno, i nie mam tu na myśli opóźnienia spowodowanego epidemią. A czy jest dobry?

Muzyka

Magazyn CCVII

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Didier Lockwood
‹Live in Montreux›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Live in Montreux
Wykonawca / Kompozytor	Didier Lockwood
Data wydania	1980
Wydawca	MPS Records
Nośnik	Winyl
Czas trwania	42:20
Gatunek	jazz, koncert
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Didier Lockwood, Bob (Malik) Malach, Marc Perru, Jan Hammer, Bo Stief, Gerry Brown

Utwory
Winyl1
1) Fast Travel	07:15
2) Flyin’ Kitten	07:43
3) Ballade des Fées	05:01
4) Zebulon Dance	03:58
5) ADGC	06:00
6) Four Strings Bitch	03:47
7) Turtle Shuffle	08:37

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Non omnis moriar: W szwajcarskim kasynie

Sebastian Chosiński

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj kolejny międzynarodowy solowy projekt francuskiego skrzypka jazzowego Didiera Lockwooda (z udziałem Jana Hammera i Gerry’ego Browna).

Sebastian Chosiński

Non omnis moriar: W szwajcarskim kasynie

Didier Lockwood
‹Live in Montreux›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Live in Montreux
Wykonawca / Kompozytor	Didier Lockwood
Data wydania	1980
Wydawca	MPS Records
Nośnik	Winyl
Czas trwania	42:20
Gatunek	jazz, koncert
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Didier Lockwood, Bob (Malik) Malach, Marc Perru, Jan Hammer, Bo Stief, Gerry Brown

Utwory
Winyl1
1) Fast Travel	07:15
2) Flyin’ Kitten	07:43
3) Ballade des Fées	05:01
4) Zebulon Dance	03:58
5) ADGC	06:00
6) Four Strings Bitch	03:47
7) Turtle Shuffle	08:37

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Rok 1980 był dla Didiera Lockwooda niezwykle pracowity. Nie tylko promował swój solowy album „New World” (1979), ale angażował się również w wiele innych projektów koncertowych. Jak chociażby udana trasa z kwartetem Fusion, w którym – oprócz popularnego już wtedy i cenionego skrzypka – znaleźli się jeszcze klawiszowiec Benoît Widemann, basista Jannick Top oraz perkusista Christian Vander (pozostała po tym wydarzeniu wydana w 2001 roku płyta „Paris 80”). Nie mniej ciekawym zapisem archiwalnym okazał się opublikowany zaledwie parę tygodni temu, zawierający niezwykły występ w paryskim Théâtre de la Ville (dawnym Théâtre Sarah-Bernhardt) 1 listopada 1980 roku, krążek zatytułowany „The Unique Concert”. Dokumentował on występ, podczas którego Lockwoodowi towarzyszyli na scenie pianista Gordon Beck, gitarzysta Allan Holdsworth, kontrabasista Jean-François Jenny-Clark i bębniarz Aldo Romano. A to jeszcze wcale nie wszystko, bo przecież w epoce wydany został także longplay „Live in Montreux” (1980)…

Co ciekawe, w czasie koncertu, jaki grupa Didiera Lockwooda dała w ramach słynnego szwajcarskiego Montreux Jazz Festival 16 lipca 1980 roku nie towarzyszył skrzypkowi żaden z instrumentalistów wymienionych powyżej. Na tę okazję Francuz skompletował zupełnie inny międzynarodowy skład. Znaleźli się w nim dwaj Amerykanie, Czech z amerykańskim paszportem, Duńczyk i tylko jeden rodak lidera formacji. Zacznijmy właśnie od niego. Był to gitarzysta Marc Perru, który wcześniej dał się poznać dzięki działalności w progresywnych zespołach Cruciférius! („A Nice Way of Life”, 1970) oraz Nemo („Nemo”, 1973; „Doin’ Nuthin’”, 1974). Zza Oceanu przybyli natomiast pochodzący z Czech klawiszowiec Jan Hammer, który nazwisko wyrobił sobie, grając w jazzrockowym Mahavishnu Orchestra („The Inner Mounting Flame”, 1971; „Birds of Fire”, 1972; „Between Nothingness and Eternity”, 1973), oraz filadelfijski saksofonista tenorowy Bob Malach (względnie Malik), który wcześniej odbył staż w jazzowo-funkowych grupach The Planets, Lips i Electric Band perkusisty Alphonse’a Mouzona).

Jest wielce prawdopodobne, że Jana Hammera i Boba Malacha polecił Didierowi Lockwoodowi czarnoskóry bębniarz Gerry Brown (również pochodzący z Filadelfii), który już od prawie dekady zadomowiony był w Europie Zachodniej, co potwierdzały liczne płyty nagrane przez niego między innymi z Joachimem Kühnem („Cinemascope”, „Springfever”), Charliem Mariano („Cascade”), Jasperem van ’t Hofem („Eyeball”) oraz Philipem Catherine’em („September Man”, „Guitars”). Skład uzupełnił jeszcze duński (kontra)basista Bo Stief, który z kolei miał swój udział w powstaniu albumów Pork Pie („The Door is Open”), van ’t Hofa („The Selfkicker”) oraz The Rolf Kühn Group („Total Space”). Patronująca całemu przedsięwzięciu wytwórnia MPS Records zadbała więc o to, aby Didier miał na kim polegać. A potem jeszcze opublikowała longplay, który – za sprawą licencji sprzedanych Disques JMS i Polydorowi – ukazał się także we Francji i Stanach Zjednoczonych.

Na „Live in Montreux” trafiło siedem kompozycji, z których żadna do tego momentu, czyli do drugiej połowy 1980 roku, nie ukazała się na płycie. Sądząc po reakcji publiczności, były jednak już dobrze znane z koncertów Lockwooda (co zresztą potwierdziły późniejsze, wzmiankowane wcześniej wydawnictwa). Do takich utworów należał chociażby „Fast Travel” (obecny i na „The Unique Concert”, i na „Paris 80”), tu prezentujący się – głównie za sprawą grającej bardzo funkowo sekcji rytmicznej i saksofonu Malacha – nieco inaczej. W stronę jazz-rocka z kolei ciągnęli w swoich partiach solowych Perru i sam Lockwood, co w efekcie dało intrygującą mieszankę stylistyczno-brzmieniową. We „Flyin’ Kitten”, poprzedzonym prezentacją wszystkich muzyków przez lidera projektu, robi się jeszcze lżej i bardziej melodyjnie, a w niektórych momentach – wręcz tanecznie. Saksofon brzmi wprost „pościelowo”, natomiast skrzypce – z francuska – szansonowo. I to również ma swój urok, choć prawdopodobnie słuchacze pamiętający Lockwooda jako członka takich formacji, jak Magma, Zao czy VanderTop, mogli przecierać uszy ze zdziwienia.

W romantyczno-nastrojowym „Ballade des Fées” sześcioosobowy wyjściowy skład został ograniczony do kwartetu; zespół zagrał bowiem bez Perru i Browna. Na plan pierwszy wybija się tutaj duet skrzypcowo-syntezatorowy (Hammer wreszcie miał możność zaprezentowania swoich nieprzeciętnych umiejętności), do którego w części środkowej dołącza jeszcze, choć nie na długo, saksofon. By posłuchać ciągu dalszego koncertu, w tym momencie należało winylowy krążek przełożyć na stronę B. Otwiera ją utrzymany w wolnym i tanecznym tempie „Zebulon Dance” (także obecny na „The Unique Concert”), którego wersja studyjna pojawi się dopiero cztery lata później na płycie zatytułowanej po prostu „Didier Lockwood Group”), którego najbardziej charakterystycznym momentem jest dialog Perru z Lockwoodem, grającym na swoim instrumencie jak na gitarze. „ADGC” to z kolei najbardziej żywiołowy fragment całego występu, w którym z jednej strony mamy potężnie brzmiące unisono skrzypce i saksofon, z drugiej nieco lżejszą funkową sekcję rytmiczną, którą wspomaga nieco kąśliwa gitara. Znajduje się w tym utworze również miejsce na wyeksponowaną partię Bo Stiefa, któremu z kolei wsparcia udziela Hammer.

Aby przełamać nastrój, w kolejnym numerze na scenie pozostaje – jak można się domyślać – jedynie Didier. „Four Strings Bitch” jest bowiem jego – dosłownie – solowym popisem. I jednocześnie dowodem na niezwykłą biegłość warsztatową i wyobraźnię francuskiego artysty. Początek jest bardzo klasyczny (w stylu, co wyjaśnia tytuł, Niccolo Paganiniego), później Lockwood płynnie przechodzi do świata jazzu, aby zakończyć – za sprawą pogłosów elektronicznych – niemal na rockowo. Na finał sekstet wybrał jedyną kompozycję, jaka nie wyszła spod ręki lidera, a której autorem był gitarzysta Jean-Michel Kajdan (brał on udział w nagraniu „New World”). I pewnie dlatego, obok skrzypiec, najwięcej ma tutaj do powiedzenia Marc Perru, z równą maestrią zahaczający o country i o rocka. Potem jednak oddaje on pola Didierowi, który wieńczy całość stricte jazzową improwizacją. Repertuar koncertu dobrano trochę na zasadzie „dla każdego coś miłego” – tak, by usatysfakcjonowani byli zarówno dawni fani Lockwooda, jak i nowi, o których dopiero zabiegał. I którym w latach 80. XX wieku będzie oferował coraz więcej i więcej.

2 stycznia 2021

Skład:
Didier Lockwood – skrzypce
Bob Malach (Malik) – saksofon tenorowy
Marc Perru – gitara elektryczna
Jan Hammer – syntezator
Bo Stief – gitara basowa
Gerry Brown – perkusja

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Non omnis moriar: Jak piękna Maria podbiła świat
Sebastian Chosiński

24 VII 2021

więcej »

Non omnis moriar: Długa droga na szczyt i szybki zjazd
Sebastian Chosiński

17 VII 2021

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj jedyny longplay francuskiej formacji Ergo Sum, której wokalistą był Lionel Ledissez.

więcej »

Non omnis moriar: Niechciana erupcja wulkanu
Sebastian Chosiński

10 VII 2021

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj jedyny longplay formacji Univeria Zekt, pobocznego projektu perkusisty Magmy Christiana Vandera.

więcej »