Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 8 marca 2021

Uśmiech towarzyszki Kamli
Polityczny esej połączony z reportażem z partyzanckiego przemarszu to w wykonaniu prozaiczki światowej klasy broń niezwykle niebezpieczna. Arundhati Roy w „Indiach rozdartych” wrzuca czytelnika w sam środek krwawego konfliktu, opisanego z liryczną pasją.
Nie każdy elf wygląda jak Legolas
Nie będę bardzo oryginalny twierdząc, że lubię ładnie wydane komiksy. Duży format (powiększony A4), twarda okładka, dużo materiałów dodatkowych. Taki właśnie jest pierwszy tom „Świata Dryftu”, i, co ważne, zawiera całkiem nieźle zapowiadającą się historię.
Początki państwa polskiego: Krew, krew, flaki, śmierć
Istotnym elementem, mogącym uciekać dzisiejszemu odbiorcy, a który to element wprowadził do polskiego komiksu „Bolesław Krzywousty”, są krwawe sceny przemocy.
Mnich i rycerze na tropie zbrodni
Otwierająca serię o bracie Godfrydzie „Pęknięta korona” oraz tom drugi „Czarcie słowa” mogą zapewnić przyjemną rozrywkę na kilka wieczorów.
Lupin: Odc. 5. To jeszcze nie koniec
Finał pierwszego sezonu zamiast zakończenia śledztwa w sprawie kradzieży w Luwrze czy zyskania bezpieczeństwa przez Assane’a Diopa przynosi ze sobą kolejne komplikacje, dlatego z niecierpliwością będziemy czekać na ciąg dalszy tej wciągającej historii.
Na rubieżach rzeczywistości: Imperium wcale się nie rozpadło
„Valis” jest pierwszą z trzech ostatnich powieści Philipa K. Dicka – razem z „Bożą inwazją” i „Transmigracją Timothy’ego Archera” stanowi nieformalną trylogię, w której autor zawarł podsumowanie swoich literackich poszukiwań Boga, transcendencji i prawdy o otaczającej go rzeczywistości.
Mała Esensja: Różnorodny świat zwierząt
Mała małpka zgubiła swoją mamę. Z pomocą przychodzi motylek. Musi tylko się dowiedzieć, jak mama wygląda.

Muzyka

Magazyn CCIII

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Nordisk Krim
Tusmørke
Arrival of the New Elders
Elephant9
Defeat
Fire!
Short Farewell: The Lost Session
Andrzej Przybielski, Oleś Brothers

więcej »

Zapowiedzi

muzyczne

The Escape Plan
Less Is Lessie
Tournee Warszawskie
Pablopavo i Ludziki

więcej »

Confluence
‹4 voyages›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	4 voyages
Wykonawca / Kompozytor	Confluence
Data wydania	1976
Wydawca	RCA Victor
Nośnik	Winyl
Czas trwania	36:59
Gatunek	jazz
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Didier Levallet, Christian Escoudé, Jean Querlier, Jean-Charles Capon, Armand Lemal, Merzak Mouthana

Utwory
Winyl1
1) Dakka	05:43
2) Convergences	11:54
3) 4 voyages	19:23

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Non omnis moriar: Duchy i korzenie

Sebastian Chosiński

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj pierwszy longplay francuskiej formacji jazzowej Confluence, którą kierował kontrabasista Didier Levallet.

Sebastian Chosiński

Non omnis moriar: Duchy i korzenie

Confluence
‹4 voyages›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	4 voyages
Wykonawca / Kompozytor	Confluence
Data wydania	1976
Wydawca	RCA Victor
Nośnik	Winyl
Czas trwania	36:59
Gatunek	jazz
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Didier Levallet, Christian Escoudé, Jean Querlier, Jean-Charles Capon, Armand Lemal, Merzak Mouthana

Utwory
Winyl1
1) Dakka	05:43
2) Convergences	11:54
3) 4 voyages	19:23

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Didier Levallet (rocznik 1944) – równie chętnie grający na kontrabasie, jak i gitarze basowej – do świata jazzu wkraczał u boku Jeffa Seffera, który uczynił go bardzo istotnym członkiem sekcji rytmicznej w zespole Perception, gdzie za współpracowników miał perkusistów tej miary, co Jean-My Truong i Jean-François Jenny-Clark. Działająca w pierwszej połowie lat 70. ubiegłego wieku grupa wydała w epoce trzy albumy: począwszy od debiutanckiego „Perception” (1971), poprzez „Perception & Friends” (1973), a na „Mestari” (1974) skończywszy. Rok temu jej dyskografia wzbogaciła się o jeszcze jedną publikację – koncertowy kompakt „Live at Le Stadium”, na który trafiły nagrania zarejestrowane w czerwcu 1976 roku. W rzeczywistości jednak formacja zaprzestała aktywnej działalności już dwa lata wcześniej, co spowodowane było tym, że Seffer i Truong chcieli skupić się przede wszystkim na swym najnowszym projekcie – Zao.

Jako że zabrakło w nim miejsca dla Levalleta (funkcję basisty objął bowiem Joël Dugrenot), postanowił on – w dosłownym znaczeniu tego powiedzenia – „pójść na swoje”. Tym sposobem w 1974 roku Didier stanął na czele pierwszego własnego zespołu, który nazwał Confluence. W ciągu kilku kolejnych lat grupa nie tylko często i chętnie koncertowała, ale i wydawała płyty (wszystkie pod szyldem RCA Victor, a mówiąc konkretniej: francuskiego oddziału amerykańskiego potentata, który po latach przepoczwarzył się w Sony Music Entertainemt). Aczkolwiek tych ostatnich mogłaby na pewno pozostawić po sobie więcej niż trzy: „4 voyages” (1976), „Arkham” (1977) oraz „Chroniques terrestres” (1979). W ciągu kilku lat funkcjonowania formacja tętniła życiem także dlatego, że zmieniał się jej skład – oczywiście poza liderem – i ewoluowała muzyka. Albumy drugi i trzeci znacznie bowiem różnią się od debiutu, który – i nie jest to wcale zarzut pod adresem Levalleta – wyrasta jeszcze w dużym stopniu z doświadczeń nabytych przez kontrabasistę w Perception.

Pierwsze wcielenie Confluence było sekstetem. Kto jeszcze zatem znalazł się w składzie? Funkcję gitarzysty objął trzy lata młodszy od Didiera Francuz o romskich korzeniach – i po części z tego też powodu zafascynowany twórczością Django Reinhardta – Christian Escoudé (w przyszłości stanie się jednym z najwybitniejszych gitarzystów jazzowych na Starym Kontynencie). Jako współpracowników w sekcji rytmicznej lider wybrał sobie dwóch muzyków o arabskich korzeniach: perkusistę Merzaka Mouthanę oraz urodzonego w marokańskiej Casablance w 1944 roku perkusjonalistę Armanda Lemala (który naprawdę nazywał się Amram Elmaleh). Do tego doszli jeszcze wiolonczelista o wybitnie klasycznych ciągotkach Jean-Charles Capon, który wcześniej kooperował już z formacjami Bach Modern Quintet („Vol. 1”, 1969) i Baroque Jazz Trio („Baroque Jazz Trio”, 1970), oraz zaczynający dopiero profesjonalną karierę saksofonista, flecista, oboista i kornecista – sporo tego, czyż nie? – Jean Querlier. Z tak mocną ekipą u swego boku Levallet mógł się pokusić o stworzenie czegoś naprawdę niezwykłego.

Pierwsza płyta Confluence, która ukazała się w 1976 roku, a na którą składają się trzy – w tym dwie mocno rozbudowane – kompozycje, zawiera muzykę nagraną na żywo podczas dwóch występów. Pierwszy (z niego pochodzi „Convergences”) miał miejsce 20 grudnia 1975 w nowej siedzibie paryskiego teatru Nouveau Carré (założonego trzy lata wcześniej przez Silvię Monfort), drugi natomiast (podczas którego zarejestrowano utwory „Dakka” i tytułowy „4 voyages”) nieco ponad odbył się miesiąc później – dokładnie 25 stycznia 1976 roku – podczas festiwalu w podparyskiej miejscowości Villejuif. Jak się okazało, Levallet był szefem bardzo liberalnym, dopuścił więc do procesu tworzenia repertuaru grupy również innych instrumentalistów. Ba! mając pełną świadomość tego, z artystami jakiej miary ma do czynienia, wszystkim praktycznie pozostawiał dużo miejsca na improwizacje i poszukiwania. Z czego zresztą korzyści mieli wszyscy – on sam, jego współpracownicy i na końcu słuchacze, którzy mogli raczyć się doskonałą i nieoczywistą, nawet jak na tamte szalone czasy, muzyką.

„Dakka” – otwierająca longplay, najkrótsza z całej trójki kompozycji (niespełna sześciominutowa) – jest dziełem Armanda Lemala. Wsłuchując się w początek, można by odnieść wrażenie, że mamy do czynienia nie z jazzem czy jazz-rockiem, lecz… klasyczną kameralistyką. Przez pierwszych trzydzieści sekund rozbrzmiewają bowiem jedynie delikatnie dźwięki wiolonczeli i oboju; dopiero później wkraczają do akcji pozostali instrumentaliści. I choć ton wciąż pozostaje delikatny, muzyka z miejsca nabiera z lekka psychodelicznej płynności. Z czasem wyrasta z niej solowa partia saksofonu; w tle natomiast – i to jest najistotniejszy wkład Lemala – pojawiają się rozbiegane, nawiązującego do tradycji północnoafrykańskiej perkusjonalia. Wszystko zaś idealnie się ze sobą zazębia, co świadczy o tym, że osoba odpowiedzialna za aranżację „Dakki” wykonała swoje zadanie nadzwyczaj sumiennie. Początek płyty wybrzmiał więc wyjątkowo urokliwie, a to dopiero zapowiedź głównych dań.

Za pierwsze z nich należy uznać – z racji kolejności – dwunastominutowy „Convergences”, pod którym jako autor podpisał się Jean-Charles Capon. Dlatego też zapewne skorzystał z okazji i pierwsze minuty utwory zarezerwował dla… siebie. Wiolonczelowa introdukcja, w której Capona wspiera także Jean Querlier, wprowadza w klimat całości – urzeka pięknem i smutkiem. Słychać tu wyraźnie echa muzyki klasycznej, jakby Jean-Charles chciał zwrócić uwagę słuchaczy na swoje artystyczne korzenie. W nowym wątku jednak usuwa się w cień, pozwalając rozwinąć skrzydła kolegom z zespołu, a zwłaszcza gitarzyście. Partia solowa Christiana Escoudé przenosi nas do świata lat 40. i 50. XX wieku; nie sposób nie dostrzec w niej hołdu złożonego Django Reinhardtowi. Ale to nie jest proste naśladownictwo – Christian stara się bowiem klasycznej formie nadać współczesną treść; być może tak właśnie byłoby dane grać francusko-romskiemu gitarzyście, gdyby dożył tych czasów i poświęcił się fusion. Intrygująco wypada też duet Escoudé z Caponem, których do boju zagrzewa intensywnie freejazzowa sekcja rytmiczna. W finale ponownie jednak odżywa duch Django.

Stronę B longplaya wypełnia w całości ponad dziewiętnastominutowa kompozycja tytułowa autorstwa lidera zespołu. I ją należy uznać za drugie, artystycznie najbardziej sycące danie. Początek to rozbudowana introdukcja najpierw na kontrabas solo, a następnie zagrana w duecie z bębniarzem. Tak mija – i dzieje się to zaskakująco szybko – pierwszych pięć minut, po których sekstet nie tyle zmienia, co przedstawia swoje kolejne oblicze. Pojawia się szybsze, nieco swingujące tempo, do tego dochodzą etniczne perkusjonalia, wprowadzająca melodyjny lejtmotyw wiolonczela oraz pierwotnie rozbrzmiewające w tle saksofon i gitara. W dalszej części proporcje jednak się odwracają – Querlier przebija się na pierwszy plan i swą dynamiczną grą prowadzi do przesilenia, po którym na arenie ponownie pozostają jedynie Didier i Merzak Mouthana. A to dopiero – mniej więcej – połowa podróży. Druga jest bardzie stonowana, głównie za sprawą kojących dźwięków fletu Jeana i powłóczystej partii Capona na wiolonczeli. Trzeba przyznać, że „4 voyages” – jako cała płyta, nie tylko ten jeden utwór – okazała się nową jakością na francuskim rynku i po czterdziestu pięciu latach od wydania absolutnie nie traci na wartości.

Kariera grupy zaczęła nabierać rozpędu. Nie powstrzymało jej rozwoju nawet rychłe odejście Merzaka Mouthany (do nowej, łączącej free jazz z fusion formacji Newtone Expierience), który do współpracy namówił również Armand Lemal. Marokańczyk od tej pory przez jakiś czas działał na dwa fronty, dlatego też załapał się na sesję do albumu „Arkham”.

23 stycznia 2021

Skład:
Didier Levallet – lider, kontrabas
Christian Escoudé – gitara elektryczna
Jean Querlier – obój, róg angielski, flet, saksofon altowy, saksofon sopranowy
Jean-Charles Capon – wiolonczela
Armand Lemal – perkusja (1), instrumenty perkusyjne
Merzak Mouthana – perkusja

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Non omnis moriar: Ryzyko wkalkulowane
Sebastian Chosiński

6 III 2021

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj trzeci (i, jak na razie, ostatni) album solowy francuskiego pianisty jazzrockowego Benoît Widemanna.

więcej »

A pamiętacie…: Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
Wojciech Gołąbowski

3 III 2021

Nik Kershaw unika opowiadania o czasach swojej świetności – uważa, że nie był wtedy wystarczająco interesujący. Niemniej rok 1984 z trzema hitami w czołowej piątce (pięcioma w czołowej dwudziestce) brytyjskiej listy przebojów sprawił, że stał się wystarczająco znany.

więcej »