Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 22 czerwca 2021

Jeszcze nowsza teoria wszystkiego
„Przestrzeń kwantowa” Jima Baggota to spojrzenie na pracę badawczą i życiowe losy dwóch twórców pętlowej grawitacji kwantowej: Lee Smolina i Carla Rovellego. Autor zgrabnie i przystępnie prezentuje dokonania naukowe związane z dziedziną, która stanowi „najważniejszy problem naukowy naszej epoki”.
Nieuleczalna dusza, słaby duch
Kiedy pisał swoją najsłynniejszą powieść – dystopię „My” – nie było jeszcze dyktatur Józefa Stalina czy Adolfa Hitlera. Nie było totalitarnych Państw Jedynych, których władze starały się podporządkować sobie obywateli i kontrolować ich całe życie. One miały nadejść dopiero dekadę później, ale Jewgienij Zamiatin przewidział ich istnienie i opisał je, zanim się pojawiły.
Lupin: Sez. 2. odc. 1. Wrogowie i sojusznicy
Dramatyczne zakończenie pierwszego sezonu pozostawiło widzów w niepewności zarówno co do losów Raoula, którego porwał Leonard, jak i samego Assane’a Diopa odnalezionego w Étretat przez Youssefa Guedirę. Co istotne, obserwowanie dalszego ciągu tych wydarzeń dostarcza nam naprawdę mnóstwa emocji.
Jak to na wojence… brzydko, czyli mały lisek w trybach wielkiej polityki
Sana Takeda przyzwyczaiła nas do cudownie haftowanych szat oraz przepięknych wnętrz wypełnionych stylowymi bibelotami i lampami wyglądającymi jak dzieła elfów. W piątym tomie „Monstressy” zamiast tego mamy okopy, ostrzał artyleryjski i miejską partyzantkę.
O dwóch takich…
„Czas umarłych” to druga obok „Bękartów rewolweru” opowieść rozgrywająca się w uniwersum „Szóstego rewolweru”. Po intrygującej opowieści o żołnierzach generała Hume’a dostajemy historię znajomości dwóch ważnych postaci – Jesupa Suttera oraz Roberto Vargasa. Znamy ich dobrze z głównej serii, teraz mamy szansę poznać ich przeszłość.
Krótko o książkach: Ucieczka przed zagładą
„Arka odkupienia” w zręczny sposób łączy ze sobą wątki z „Przestrzeni objawienia” oraz „Migotliwej Wstęgi”, przynosząc ze sobą nowe informacje na temat świata przedstawionego oraz głównego wroga ludzkości. Ten tom cyklu Reynoldsa w niczym nie ustępuje poprzednim odsłonom.

Muzyka

Magazyn CCVII

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

The Tower
Jaga Jazzist
Дань [Dan’]
Akwarium

więcej »

Zapowiedzi

Confluence
‹4 voyages›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	4 voyages
Wykonawca / Kompozytor	Confluence
Data wydania	1976
Wydawca	RCA Victor
Nośnik	Winyl
Czas trwania	36:59
Gatunek	jazz
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Didier Levallet, Christian Escoudé, Jean Querlier, Jean-Charles Capon, Armand Lemal, Merzak Mouthana

Utwory
Winyl1
1) Dakka	05:43
2) Convergences	11:54
3) 4 voyages	19:23

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Non omnis moriar: Duchy i korzenie

Sebastian Chosiński

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj pierwszy longplay francuskiej formacji jazzowej Confluence, którą kierował kontrabasista Didier Levallet.

Sebastian Chosiński

Non omnis moriar: Duchy i korzenie

Confluence
‹4 voyages›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	4 voyages
Wykonawca / Kompozytor	Confluence
Data wydania	1976
Wydawca	RCA Victor
Nośnik	Winyl
Czas trwania	36:59
Gatunek	jazz
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Didier Levallet, Christian Escoudé, Jean Querlier, Jean-Charles Capon, Armand Lemal, Merzak Mouthana

Utwory
Winyl1
1) Dakka	05:43
2) Convergences	11:54
3) 4 voyages	19:23

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Didier Levallet (rocznik 1944) – równie chętnie grający na kontrabasie, jak i gitarze basowej – do świata jazzu wkraczał u boku Jeffa Seffera, który uczynił go bardzo istotnym członkiem sekcji rytmicznej w zespole Perception, gdzie za współpracowników miał perkusistów tej miary, co Jean-My Truong i Jean-François Jenny-Clark. Działająca w pierwszej połowie lat 70. ubiegłego wieku grupa wydała w epoce trzy albumy: począwszy od debiutanckiego „Perception” (1971), poprzez „Perception & Friends” (1973), a na „Mestari” (1974) skończywszy. Rok temu jej dyskografia wzbogaciła się o jeszcze jedną publikację – koncertowy kompakt „Live at Le Stadium”, na który trafiły nagrania zarejestrowane w czerwcu 1976 roku. W rzeczywistości jednak formacja zaprzestała aktywnej działalności już dwa lata wcześniej, co spowodowane było tym, że Seffer i Truong chcieli skupić się przede wszystkim na swym najnowszym projekcie – Zao.

Jako że zabrakło w nim miejsca dla Levalleta (funkcję basisty objął bowiem Joël Dugrenot), postanowił on – w dosłownym znaczeniu tego powiedzenia – „pójść na swoje”. Tym sposobem w 1974 roku Didier stanął na czele pierwszego własnego zespołu, który nazwał Confluence. W ciągu kilku kolejnych lat grupa nie tylko często i chętnie koncertowała, ale i wydawała płyty (wszystkie pod szyldem RCA Victor, a mówiąc konkretniej: francuskiego oddziału amerykańskiego potentata, który po latach przepoczwarzył się w Sony Music Entertainemt). Aczkolwiek tych ostatnich mogłaby na pewno pozostawić po sobie więcej niż trzy: „4 voyages” (1976), „Arkham” (1977) oraz „Chroniques terrestres” (1979). W ciągu kilku lat funkcjonowania formacja tętniła życiem także dlatego, że zmieniał się jej skład – oczywiście poza liderem – i ewoluowała muzyka. Albumy drugi i trzeci znacznie bowiem różnią się od debiutu, który – i nie jest to wcale zarzut pod adresem Levalleta – wyrasta jeszcze w dużym stopniu z doświadczeń nabytych przez kontrabasistę w Perception.

Pierwsze wcielenie Confluence było sekstetem. Kto jeszcze zatem znalazł się w składzie? Funkcję gitarzysty objął trzy lata młodszy od Didiera Francuz o romskich korzeniach – i po części z tego też powodu zafascynowany twórczością Django Reinhardta – Christian Escoudé (w przyszłości stanie się jednym z najwybitniejszych gitarzystów jazzowych na Starym Kontynencie). Jako współpracowników w sekcji rytmicznej lider wybrał sobie dwóch muzyków o arabskich korzeniach: perkusistę Merzaka Mouthanę oraz urodzonego w marokańskiej Casablance w 1944 roku perkusjonalistę Armanda Lemala (który naprawdę nazywał się Amram Elmaleh). Do tego doszli jeszcze wiolonczelista o wybitnie klasycznych ciągotkach Jean-Charles Capon, który wcześniej kooperował już z formacjami Bach Modern Quintet („Vol. 1”, 1969) i Baroque Jazz Trio („Baroque Jazz Trio”, 1970), oraz zaczynający dopiero profesjonalną karierę saksofonista, flecista, oboista i kornecista – sporo tego, czyż nie? – Jean Querlier. Z tak mocną ekipą u swego boku Levallet mógł się pokusić o stworzenie czegoś naprawdę niezwykłego.

Pierwsza płyta Confluence, która ukazała się w 1976 roku, a na którą składają się trzy – w tym dwie mocno rozbudowane – kompozycje, zawiera muzykę nagraną na żywo podczas dwóch występów. Pierwszy (z niego pochodzi „Convergences”) miał miejsce 20 grudnia 1975 w nowej siedzibie paryskiego teatru Nouveau Carré (założonego trzy lata wcześniej przez Silvię Monfort), drugi natomiast (podczas którego zarejestrowano utwory „Dakka” i tytułowy „4 voyages”) nieco ponad odbył się miesiąc później – dokładnie 25 stycznia 1976 roku – podczas festiwalu w podparyskiej miejscowości Villejuif. Jak się okazało, Levallet był szefem bardzo liberalnym, dopuścił więc do procesu tworzenia repertuaru grupy również innych instrumentalistów. Ba! mając pełną świadomość tego, z artystami jakiej miary ma do czynienia, wszystkim praktycznie pozostawiał dużo miejsca na improwizacje i poszukiwania. Z czego zresztą korzyści mieli wszyscy – on sam, jego współpracownicy i na końcu słuchacze, którzy mogli raczyć się doskonałą i nieoczywistą, nawet jak na tamte szalone czasy, muzyką.

„Dakka” – otwierająca longplay, najkrótsza z całej trójki kompozycji (niespełna sześciominutowa) – jest dziełem Armanda Lemala. Wsłuchując się w początek, można by odnieść wrażenie, że mamy do czynienia nie z jazzem czy jazz-rockiem, lecz… klasyczną kameralistyką. Przez pierwszych trzydzieści sekund rozbrzmiewają bowiem jedynie delikatnie dźwięki wiolonczeli i oboju; dopiero później wkraczają do akcji pozostali instrumentaliści. I choć ton wciąż pozostaje delikatny, muzyka z miejsca nabiera z lekka psychodelicznej płynności. Z czasem wyrasta z niej solowa partia saksofonu; w tle natomiast – i to jest najistotniejszy wkład Lemala – pojawiają się rozbiegane, nawiązującego do tradycji północnoafrykańskiej perkusjonalia. Wszystko zaś idealnie się ze sobą zazębia, co świadczy o tym, że osoba odpowiedzialna za aranżację „Dakki” wykonała swoje zadanie nadzwyczaj sumiennie. Początek płyty wybrzmiał więc wyjątkowo urokliwie, a to dopiero zapowiedź głównych dań.

Za pierwsze z nich należy uznać – z racji kolejności – dwunastominutowy „Convergences”, pod którym jako autor podpisał się Jean-Charles Capon. Dlatego też zapewne skorzystał z okazji i pierwsze minuty utwory zarezerwował dla… siebie. Wiolonczelowa introdukcja, w której Capona wspiera także Jean Querlier, wprowadza w klimat całości – urzeka pięknem i smutkiem. Słychać tu wyraźnie echa muzyki klasycznej, jakby Jean-Charles chciał zwrócić uwagę słuchaczy na swoje artystyczne korzenie. W nowym wątku jednak usuwa się w cień, pozwalając rozwinąć skrzydła kolegom z zespołu, a zwłaszcza gitarzyście. Partia solowa Christiana Escoudé przenosi nas do świata lat 40. i 50. XX wieku; nie sposób nie dostrzec w niej hołdu złożonego Django Reinhardtowi. Ale to nie jest proste naśladownictwo – Christian stara się bowiem klasycznej formie nadać współczesną treść; być może tak właśnie byłoby dane grać francusko-romskiemu gitarzyście, gdyby dożył tych czasów i poświęcił się fusion. Intrygująco wypada też duet Escoudé z Caponem, których do boju zagrzewa intensywnie freejazzowa sekcja rytmiczna. W finale ponownie jednak odżywa duch Django.

Stronę B longplaya wypełnia w całości ponad dziewiętnastominutowa kompozycja tytułowa autorstwa lidera zespołu. I ją należy uznać za drugie, artystycznie najbardziej sycące danie. Początek to rozbudowana introdukcja najpierw na kontrabas solo, a następnie zagrana w duecie z bębniarzem. Tak mija – i dzieje się to zaskakująco szybko – pierwszych pięć minut, po których sekstet nie tyle zmienia, co przedstawia swoje kolejne oblicze. Pojawia się szybsze, nieco swingujące tempo, do tego dochodzą etniczne perkusjonalia, wprowadzająca melodyjny lejtmotyw wiolonczela oraz pierwotnie rozbrzmiewające w tle saksofon i gitara. W dalszej części proporcje jednak się odwracają – Querlier przebija się na pierwszy plan i swą dynamiczną grą prowadzi do przesilenia, po którym na arenie ponownie pozostają jedynie Didier i Merzak Mouthana. A to dopiero – mniej więcej – połowa podróży. Druga jest bardzie stonowana, głównie za sprawą kojących dźwięków fletu Jeana i powłóczystej partii Capona na wiolonczeli. Trzeba przyznać, że „4 voyages” – jako cała płyta, nie tylko ten jeden utwór – okazała się nową jakością na francuskim rynku i po czterdziestu pięciu latach od wydania absolutnie nie traci na wartości.

Kariera grupy zaczęła nabierać rozpędu. Nie powstrzymało jej rozwoju nawet rychłe odejście Merzaka Mouthany (do nowej, łączącej free jazz z fusion formacji Newtone Expierience), który do współpracy namówił również Armand Lemal. Marokańczyk od tej pory przez jakiś czas działał na dwa fronty, dlatego też załapał się na sesję do albumu „Arkham”.

23 stycznia 2021

Skład:
Didier Levallet – lider, kontrabas
Christian Escoudé – gitara elektryczna
Jean Querlier – obój, róg angielski, flet, saksofon altowy, saksofon sopranowy
Jean-Charles Capon – wiolonczela
Armand Lemal – perkusja (1), instrumenty perkusyjne
Merzak Mouthana – perkusja

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Non omnis moriar: Żywot krótki, acz intensywny
Sebastian Chosiński

19 VI 2021

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj jedyny longplay francuskiego jazzrockowego projektu Weidorje, który powołali do życia dwaj byli muzycy Magmy.

więcej »

Non omnis moriar: Drugie wyjście i powrót do mroku
Sebastian Chosiński

12 VI 2021

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj drugi (i, niestety, ostatni) album francusko-kongijskiego kwartetu jazzrockowego Spheroe.

więcej »

Non omnis moriar: Wyjście z mroku
Sebastian Chosiński

5 VI 2021

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj pierwszy album francusko-kongijskiego kwartetu jazzrockowego Spheroe.

więcej »