Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 22 maja 2022

Pan Samochodzik po latach: Pośród szaleńców i gangsterów
„Pan Samochodzik i człowiek z UFO” pod wieloma względami różni się do poprzednich części cyklu Zbigniewa Nienackiego. Nie dość bowiem, że akcja powieści toczy się poza Europą, to jeszcze istotne znaczenie ma tutaj wątek fantastyczny. Zapewne w ten sposób autor starał się zdyskontować rosnącą w latach osiemdziesiątych popularność literatury science fiction, ale zabieg ten może budzić ambiwalentne odczucia.
Iść w stronę słońca
„Legendarne miasta” to tytuł pierwszego tomu z przygodami Alvara Mayora. Album zawiera osiemnaście rozgrywających się w XVI wieku opowieści o przygodach tajemniczego przewodnika, który w kolejnych podróżach po Ameryce Południowej poszukuje prawdy o sobie samym.
Upload: Sez. 2. odc. 7. Powrót z zaświatów
Nie ulega wątpliwości, że para głównych bohaterów jest naprawdę zdeterminowana, aby uniemożliwić realizację planu Davida Choaka. W tym celu Nathan musi odzyskać dostęp do tylnych furtek ukrytych w jego programie, który został wykorzystany przez Freeyond. Dokonanie tego nie będzie jednak takie proste.
Pulsujący rytm metropolii
„Kot w Tokio” to nowoczesna opowieść o japońskiej stolicy i jej mieszkańcach. Smaki, kolory, zapachy, dźwięki wibrują i mieszają się ze sobą, tworząc jedyny w swoim rodzaju pejzaż wielkiego miasta.
Wspomnienie przyszłości
W naszej Galerii prezentujemy prace tegorocznego laureata nagrody Best Artist przyznanej przez Europejskie Stowarzyszenie Science Fiction (ESFS) – Rocha Urbaniaka
Krótko o grach: Technika walki gazrurką
Dawno żadna gra komputerowa (a do tego zręcznościówka!) nie sprawiła mi tyle frajdy co „Streets of Rage 4”. Czwarta odsłona hitu sprzed lat może nie jest żadną rewolucją, ale w świetnym stylu reaktywuje nieco już wyświechtany gatunek.
Kroniki księżycowe: Zanik ducha albo „jak od pospolitości zbawić świat”
W drugiej części Trylogii Księżycowej Jerzego Żuławskiego dwóch członków Bractwa Prawdy nieopatrznie uruchomiło statek kosmiczny Marka Zwycięzcy i ku własnemu przerażeniu wystartowało na Ziemię. Co zastaną, gdy już dolecą?

Muzyka

Magazyn CCXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Alawari
Alawari
Lexicon I
Filippo Deorsola, Anaphora

więcej »

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Rolf Kühn
‹Cucu Ear›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Cucu Ear
Wykonawca / Kompozytor	Rolf Kühn
Data wydania	1980
Wydawca	MPS Records
Nośnik	Winyl
Czas trwania	35:41
Gatunek	jazz
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Lawrence Elam, Mannie Moch, Paul Kubatsch, Niels-Henning Ørsted Pedersen, Alphonse Mouzon, Rolf Kühn, Joachim Kühn, Philip Catherine, Peter Weihe, Charlie Mariano, Herbert Geller, Egon Christmann, Wolfgang Ahlers, Klaus Blodau

Utwory
Winyl1
1) One More Bass Hit [Dedicated to My Mother]	06:44
2) Key-Alliance	05:46
3) To Zbiggi	06:02
4) Cucu Ear	05:05
5) Beverly Hills Party	05:53
6) Sultans of Jazz	06:11

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Non omnis moriar: Uważaj na to, co wpada Ci do ucha!

Sebastian Chosiński

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj jazzowy projekt legendarnego niemieckiego klarnecisty i klawiszowca Rolfa Kühna (nagrany z towarzyszeniem jego brata Joachima).

Sebastian Chosiński

Non omnis moriar: Uważaj na to, co wpada Ci do ucha!

Rolf Kühn
‹Cucu Ear›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Cucu Ear
Wykonawca / Kompozytor	Rolf Kühn
Data wydania	1980
Wydawca	MPS Records
Nośnik	Winyl
Czas trwania	35:41
Gatunek	jazz
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Utwory
Winyl1
1) One More Bass Hit [Dedicated to My Mother]	06:44
2) Key-Alliance	05:46
3) To Zbiggi	06:02
4) Cucu Ear	05:05
5) Beverly Hills Party	05:53
6) Sultans of Jazz	06:11

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Bracia Rolf (rocznik 1929) i Joachim (młodszy od niego o piętnaście lat) Kühnowie byli wielkimi gwiazdami jazzu europejskiego (i światowego również) od połowy lat 60. ubiegłego wieku i utrzymywali się na szczycie przez kolejne dekady. Joachim nagrywa i występuje zresztą do dzisiaj, natomiast Rolf od kilkunastu lat znajduje się na w pełni zasłużonej emeryturze. Kiedy w drugiej połowie lat 70. nastąpiła eksplozja innych gatunków – z jednej strony disco, z drugiej heavy metalu i punk rocka – mogło się wydawać, że tacy artyści, jak wspomniani Niemcy powoli zaczną odchodzić w niepamięć, ewentualnie będą jedynie odcinać kupony od dawnej świetności. Nic takiego jednak się nie stało. Bracia walczyli o utrzymanie swej pozycji na rynku i chociaż ich muzyka zmieniała się, ewoluowała w stronę brzmień popularnych w tamtym czasie, nic nie traciła na jakości. Czego wyrazistym dowodem sygnowany przez Rolfa Kühna album „Cucu Ear”.

Płyta została nagrana w ciągu kilku sesji w kwietniu i maju 1980 roku w hamburskim studiu Rüssl (tym samym, w którym parę lat wcześniej Kraftwerk zarejestrował longplay „Trans-Europe Express”), a wydała ją wielce zasłużona dla promocji europejskiego fusion wytwórnia MPS (Musik Produktion Schwarzwald) Records z Villingen w Badenii-Wirtembergii. Rolfowi, który zagrał tutaj na klarnecie (co oczywiste, bo to jego podstawowy instrument) oraz syntezatorach, towarzyszyło jeszcze trzynastu muzyków. Najważniejszym był jego brat Joachim, obsługujący instrumenty klawiszowe (fortepian akustyczny, elektryczne piano Rhodesa i syntezatory), ale w nagraniach wzięły udział również inne wielkie gwiazdy ówczesnego jazzu. Byli to między innymi duński kontrabasista Niels-Henning Ørsted Pedersen, belgijsko-angielski gitarzysta Philip Catherine oraz dwaj Amerykanie: saksofonista Charlie Mariano i perkusista Alphonse Mouzon. Rozbudowana została zwłaszcza sekcja dęta, w składzie której znalazło się dwóch saksofonistów, dwóch puzonistów oraz czterech trębaczy. Lecz nie oznacza to wcale, że dęciaki dominują nad wszystkim innym.

Muzyka zawarta na albumie „Cucu Ear” jest bardzo różnorodna. W pewnym sensie zbiera wszystkie wcześniejsze doświadczenia braci Kühnów, którzy byli kompozytorami całego materiału (Rolf odpowiadał za cztery utwory, Joachim za dwa). Na longplay trafiły zarówno numery improwizowane, jak i z wielką pieczołowitością zaaranżowane. Pobrzmiewają w nich echa hard-bopu, fusion, funku i free jazzu, a jeśli dodamy do tego jeszcze wykorzystane z rozmachem syntezatory – okaże się, że i wielbiciele elektronicznych nowinek znajdą coś dla siebie. Wydawnictwo otwiera kompozycja „One More Bass Hit” z podtytułem „Dedicated to My Mother”. Kierując się dedykacją, można by pomyśleć, że będzie to utwór romantyczno-rzewny, tymczasem jego perkusyjna introdukcja z miejsca stawia słuchacza na nogi, a dalej wcale nie jest inaczej. Choć uczciwie należy przyznać, że kiedy rozbrzmiewa klarnet, robi się delikatnie i nastrojowo. Poza tym jednak mamy w nim przede wszystkim krótkie popisy solowe najważniejszych instrumentalistów: Joachima na fortepianie elektrycznym, Rolfa – na syntezatorze Rolanda, wreszcie Mariano – na saksofonie. Ta ostatnia partia przydaje zresztą całości coraz większej intensywności, udanie łącząc wpływy free z fusion.

„Key-Alliance” zaczyna się od długiej partii syntezatorowej zwieńczonej wejściem sekcji dętej, która rozpoczyna zupełnie nowy wątek. Od tego momentu za narrację odpowiadają głównie fortepian akustyczny, wspomagany przez pojawiające się na dalszym planie melodyjne klarnet i gitarę, natomiast grające unisono dęciaki stanowią dla nich mocny kontrapunkt. Finał jednak przywraca wcześniejszą subtelną tonację. Pierwsza z dwóch kompozycji Joachima Kühna, jakie trafiły na „Cucu Ear”, czyli „To Zbiggi”, poświęcona jest zmarłemu rok wcześniej polskiemu skrzypkowi (ale również saksofoniście) jazzowemu Zbigniewowi Seifertowi. To bardzo dynamiczny jazz z improwizacjami fortepianu i klarnetu, ale także solowymi popisami kontrabasisty i bębniarza. Dęciaki grają tu rolę drugoplanową, lecz to właśnie im zostaje przeznaczone zadanie spuentowania całości.

Stronę B winylowego krążka rozpoczyna numer tytułowy, któremu za sprawą pulsujących syntezatorów (Rolf i Joachim zgodnie sięgnęli po swoje Rolandy) i klangującego basu najbliżej jest do amerykańskiego funku. Zaskakuje natomiast optymistycznie brzmiąca, stopniowo wyciszana, partia klarnetu. „Beverly Hills Party” to drugie dziełko podarowane Rolfowi przez Joachima i zarazem najbardziej jazzrockowy i rytmicznie skomplikowany fragment longplaya. Wreszcie ma szansę zaistnieć Catherine, a i młodszy z Kühnów daje tu sobie sporo swobody (vide solówka na fortepianie). Sekcja dęta pełni z kolei rolę klamry spinającej całość. W wybranym na zakończenie płyty „Sultans of Jazz” lider projektu ponownie odwołuje się do stylistyki funkowej, aczkolwiek dba również o to, aby Mariano mógł nieco poimprowizować. Amerykanin odwdzięcza mu się za to dynamicznym i zadziornym popisem, który tonują dopiero dźwięki klarnetu.

„Cucu Ear” to album, który powstał w trudnych dla starych jazzowych wyjadaczy czasach. A jednak – także z perspektywy czterech dekad, jakie minęły od jego publikacji – wciąż brzmi świeżo, co jest zasługą z jednej strony perfekcyjnego wykonawstwa, z drugiej natomiast gatunkowej różnorodności.

11 września 2021

Skład:
Rolf Kühn – klarnet, syntezatory, muzyka (1,2,4,6)
Joachim Kühn – fortepian, fortepian elektryczny, syntezatory, muzyka (3,5)
Philip Catherine – gitara elektryczna
Peter Weihe – gitara elektryczna
Charlie Mariano – saksofony
Herbert Geller – saksofony
Egon Christmann – puzon
Wolfgang Ahlers – puzon
Klaus Blodau – trąbka
Lawrence Elam – trąbka
Mannie Moch – trąbka
Paul Kubatsch – trąbka
Niels-Henning Ørsted Pedersen – kontrabas
Alphonse Mouzon – perkusja

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Non omnis moriar: Arcydzieło wykopane z archiwów
Sebastian Chosiński

21 V 2022

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj trzecia – opublikowana 36 lat po nagraniu – część projektu „Odyssey” Terjego Rypdala.

więcej »

Pink Floyd w XXI wieku: TEN album na to zasługiwał
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

18 V 2022

W XXI wieku zespół Pink Floyd praktycznie przestał istnieć. Panowie jeśli już nagrywali, to raczej na swój rachunek, a o koncertach mowy być nie mogło. Niemniej fani niemal co roku są uszczęśliwiani kolejnymi albumami sygnowanymi nazwą formacji. Na przykład efektownym wydaniem „The Dark Side Of The Moon [Immersion Box Set]” z 2011 roku.

więcej »

Non omnis moriar: Rypdal – czarodziej gitary
Sebastian Chosiński

14 V 2022

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj druga część albumu „Odyssey” Terjego Rypdala.

więcej »