Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 20 maja 2022

Krótko o grach: Technika walki gazrurką
Dawno żadna gra komputerowa (a do tego zręcznościówka!) nie sprawiła mi tyle frajdy co „Streets of Rage 4”. Czwarta odsłona hitu sprzed lat może nie jest żadną rewolucją, ale w świetnym stylu reaktywuje nieco już wyświechtany gatunek.
Kroniki księżycowe: Zanik ducha albo „jak od pospolitości zbawić świat”
W drugiej części Trylogii Księżycowej Jerzego Żuławskiego dwóch członków Bractwa Prawdy nieopatrznie uruchomiło statek kosmiczny Marka Zwycięzcy i ku własnemu przerażeniu wystartowało na Ziemię. Co zastaną, gdy już dolecą?
Iść w stronę słońca
„Legendarne miasta” to tytuł pierwszego tomu z przygodami Alvara Mayora. Album zawiera osiemnaście rozgrywających się w XVI wieku opowieści o przygodach tajemniczego przewodnika, który w kolejnych podróżach po Ameryce Południowej poszukuje prawdy o sobie samym.
Upload: Sez. 2. odc. 6. Zamach na demokrację
Jeśli powiedziało się A, to trzeba powiedzieć B. Skoro więc para głównych bohaterów odkryła, że David Choak zlecił zabicie Nathana, zrozumiałe jest, że teraz pilnie obserwują poczynania bogacza. Dzięki temu udaje im się wpaść na trop jego kolejnego niecnego planu.
Pulsujący rytm metropolii
„Kot w Tokio” to nowoczesna opowieść o japońskiej stolicy i jej mieszkańcach. Smaki, kolory, zapachy, dźwięki wibrują i mieszają się ze sobą, tworząc jedyny w swoim rodzaju pejzaż wielkiego miasta.
Pan Samochodzik po latach: Pośród szaleńców i gangsterów
„Pan Samochodzik i człowiek z UFO” pod wieloma względami różni się do poprzednich części cyklu Zbigniewa Nienackiego. Nie dość bowiem, że akcja powieści toczy się poza Europą, to jeszcze istotne znaczenie ma tutaj wątek fantastyczny. Zapewne w ten sposób autor starał się zdyskontować rosnącą w latach osiemdziesiątych popularność literatury science fiction, ale zabieg ten może budzić ambiwalentne odczucia.
Wspomnienie przyszłości
W naszej Galerii prezentujemy prace tegorocznego laureata nagrody Best Artist przyznanej przez Europejskie Stowarzyszenie Science Fiction (ESFS) – Rocha Urbaniaka

Muzyka

Magazyn CCXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Alawari
Alawari
Lexicon I
Filippo Deorsola, Anaphora
432 Hz
Krzysztof Majchrzak

więcej »

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

David Gilmour
‹Live in Gdansk›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Live in Gdansk
Wykonawca / Kompozytor	David Gilmour
Data wydania	22 września 2008
Wydawca	EMI
Nośnik	CD
Czas trwania	148:58
Gatunek	koncert, rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Utwory
CD1
1) Speak to Me	1:23
2) Breathe (In The Air)	2:49
3) Time	5:38
4) Breathe (In The Air) (Reprise)	1:32
5) Castellorizon	3:47
6) On an Island	7:26
7) The Blue	6:39
8) Red Sky at Night	3:03
9) This Heaven	4:33
10) Then I Close My Eyes	7:42
11) Smile	4:26
12) Take a Breath	6:47
13) A Pocketful of Stones	5:41
14) Where We Start	8:01
15) Shine On You Crazy Diamond	12:07
16) Astronomy Domine	5:02
17) Fat Old Sun	6:40
18) High Hopes	9:57
19) Echoes	25:26
20) Wish You Were Here	5:15
21) A Great Day for Freedom	5:56
22) Comfortably Numb	9:22

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Pink Floyd w XXI wieku: Przestrzeń wolności

Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

W XXI wieku zespół Pink Floyd praktycznie przestał istnieć. Panowie jeśli już nagrywali, to raczej na swój rachunek, a o koncertach mowy być nie mogło. Niemniej fani niemal co roku są uszczęśliwiani kolejnymi albumami sygnowanymi nazwą zespołu. Dziś jednak skupimy się na solowym wydawnictwie koncertowym Davida Gilmoura „Live in Gdańsk” z 2008 roku.

Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Pink Floyd w XXI wieku: Przestrzeń wolności

David Gilmour
‹Live in Gdansk›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Live in Gdansk
Wykonawca / Kompozytor	David Gilmour
Data wydania	22 września 2008
Wydawca	EMI
Nośnik	CD
Czas trwania	148:58
Gatunek	koncert, rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Utwory
CD1
1) Speak to Me	1:23
2) Breathe (In The Air)	2:49
3) Time	5:38
4) Breathe (In The Air) (Reprise)	1:32
5) Castellorizon	3:47
6) On an Island	7:26
7) The Blue	6:39
8) Red Sky at Night	3:03
9) This Heaven	4:33
10) Then I Close My Eyes	7:42
11) Smile	4:26
12) Take a Breath	6:47
13) A Pocketful of Stones	5:41
14) Where We Start	8:01
15) Shine On You Crazy Diamond	12:07
16) Astronomy Domine	5:02
17) Fat Old Sun	6:40
18) High Hopes	9:57
19) Echoes	25:26
20) Wish You Were Here	5:15
21) A Great Day for Freedom	5:56
22) Comfortably Numb	9:22

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Rok 2006 był wyjątkowy dla fanów Pink Floyd w Polsce. W tym samym czasie trzech muzyków zespołu odwiedziło nasz kraj, choć nie wszyscy z tego samego powodu. 25 sierpnia w Poznaniu odbyła się prapremiera opery Rogera Watersa „Ça Ira”, a sam autor zasiadł na widowni, by być tego świadkiem. Natomiast dzień później w Gdańsku z okazji 26 rocznicy powstania „Solidarności” wystąpił David Gilmour, któremu na scenie towarzyszył Rick Wright.

Wydarzenie to, podobnie jak rok wcześniejszy koncert Jean Michel Jarra, zostało przygotowane z wielką pieczołowitością. Choć pozbawione było wizualnego przepychu, jakie towarzyszyło show Francuza, to jednak różniło się od standardowych koncertów, które Gilmour dawał na trasie promującej album „On an Island”, której Gdańsk był ostatnim przystankiem. Scena, przyozdobiona pionowymi telebimami, wyglądała monumentalnie na tle żurawi Stoczni Gdańskiej. Dodatkowo, jedynie na tym koncercie gitarzyście towarzyszyła orkiestra (Polska Filharmonia Bałtycka pod batutą Zbigniewa Preisnera), oraz Leszek Możdżer mogący odtworzyć partie fortepianowe, które zagrał na studyjnym albumie.

Wiadomo było, że całość jest rejestrowana z myślą o płycie. Ta ukazała się 22 września 2008 roku i olśniewała rozmachem wydania. Można było ją nabyć w pięciu różnych wersjach z czego ta najobszerniejsza składała się z eleganckiego boksu, w którym, poza kilkoma gadżetami, znajdowały się 2 DVD i 3 CD. Warto dodać, że właśnie ta edycja była najbardziej pożądana przez fanów i jej pierwszy nakład został w całości wyczerpany jeszcze w przedsprzedaży.

Oczywiście można mówić, że zadziałała tu magia miejsca i chwili, a także, że fajnie usłyszeć, jak David Gilmour mówi po polsku „dziękuję”, „dobranoc” itp. Ale nie to jest w tym wypadku najważniejsze. Przede wszystkim „Live in Gdańsk” to świetna, zagrana z uczuciem i rewelacyjnie wyprodukowana płyta, którą warto polecić każdemu, nie tylko tym, którzy byli tego dnia w Stoczni i chcieliby mieć pamiątkę.

Album, tak jak koncert, został podzielony na dwie części. Pierwsza związana była z promocją albumu „On an Island”. Po wstępie, na który składa się trzech reprezentantów „The Dark Side of the Moon”, możemy posłuchać całego materiału z solowego dzieła Gilmoura, jedynie z delikatnie zmodyfikowaną kolejnością utworów. I tu niespodzianka, ponieważ okazało się, że ten doskonały materiał wyjściowy, na żywo może zabrzmieć jeszcze lepiej. Słychać to już w otwierającym tę część koncertu „Castellorizon”, w którym gitara ma w sobie więcej czułości, niż dość brutalna w swojej wymowie partia znana z płyty studyjnej. W efekcie, choć kompozycje zostały odegrane stosunkowo wiernie, to zyskały bardziej organiczne, cieplejsze brzmienie.

Jednak z naszego punktu widzenia najważniejsze dzieje się w drugiej części występu. Tutaj muzycy sięgają po repertuar Pink Floyd i nie zawsze jest to wybór oczywisty. Choć zaczyna się od sztandarowego „Shine on You Crazy Diamond”, kończy „Comfortablu Numb”, zaś w środku otrzymujemy „Wish You Were Here” i „High Hopes”, to trafimy też na kilka perełek. W tym jeden olbrzymi, nomen omen, diament.

Zacznijmy jednak od początku. „Shine on You…” zapowiada, że w przeciwieństwie do materiału z „On an Island”, tutaj nie będzie sztywnego trzymania się oryginalnych partii. Choć intro zostało zagrane na kieliszkach, tak jak w wersji studyjnej, to później Gilmour pozwala sobie nawet na delikatną modyfikację melodii. Mi się to podoba, bo to już kolejna wersja tego utworu z koncertu, którą możemy znaleźć na oficjalnych wydawnictwach, więc czerpię radość z wyłapywania różniących je smaczków, ale zrozumiem, jeśli ktoś będzie kręcił nosem. Następnym w kolejce jest ukłon w stronę Syda Barretta i szalona wersja „Astronomy Domine”. Co ciekawe, nie był to stały punkt programu w czasie tej trasy Gilmoura. Często w zastępstwie grano „Dominoes”.

Dalej mamy „Fat Old Sun” ozdobiony brawurową solówką gitarową. Zawsze miło go usłyszeć, ponieważ Floydzi, którzy nie przepadali za albumem „Atom Heart Mother”, z którego pochodzi, omijali go szerokim łukiem. Dla odmiany „High Hopes” stał się żelaznym punktem programu. Pojawił się na przykład na koncertówce „P.U.L.S.E.”, dokumentującej ostatnie tournée zespołu. I przyznam, że nigdy nie przepadałem za tą wersją, która wydawała mi się zawsze kanciasta. Tej z „Live in Gdańsk” nic nie można jednak zarzucić. Zwłaszcza świetnie wypada końcówka z delikatną partią gitary akustycznej.

Następnie płynnie przechodzimy do pomnika, który muzycy sobie sami wystawili. Mam na myśli odegranie w całości suity „Echoes”. Jest to 25 minut czystej muzycznej ekstazy. Dla mnie to drugie najlepsze wykonanie na żywo tego utworu (pierwsze oczywiście pochodzi z filmu „Live at Pompeii”). Choć w uszach wciąż dźwięczy charakterystyczny efekt dźwiękowy, otwierający i zamykający całość, płyta trwa dalej i dostajemy „Wish You Were Here”, który akurat nie różni się specjalnie od innych wykonań, jakie znamy.

Ponieważ koncert obywał się pod hasłem „Przestrzeń wolności” i upamiętniał „Solidarność”, należało się spodziewać, że David Gilmour jakoś odniesie się do tego faktu. Może nie było co liczyć na nowy utwór skomponowany specjalnie na tą okazję, czy zagranie „Murów”, jak to zrobił Jean Michel Jarre, ale fakt, że gitarzysta sięgnął po dedykowany nam „A Great Day for Freedom”, zagrany jedyny raz w czasie tej trasy, świadczy o szacunku, jakim darzy zarówno celebrowane wydarzenia historyczne, jak i polskich fanów. A na sam koniec pozostał jeszcze jeden hit, czyli wspomniany wcześniej „Comfortably Numb”, w którym partię Rogera Watersa zaśpiewał Rick Wright. Czy muszę wspominać, że ciary gwarantowane?

Jedyne, co można zarzucić temu albumowi, to fakt, że nie obyło się bez majstrowania w czasie produkcji. Najlepiej widać to na przykładzie fragmentu „Ciemnej strony Księżyca”, kiedy to Rick Wright pomylił zwrotki. Zespół bardzo zgrabnie z tego wybrnął, co miało w sobie sporo uroku. Na płycie jednak tej pomyłki nie ma. Podobnie usunięto „Wot’s… Uh the Deal?”, w którym nie wszystkim zadziałały instrumenty (można go jednak znaleźć na edycji winylowej i przy napisach końcowych wieńczących rejestrację DVD). Z drugiej strony dzięki obróbce materiału, zabrzmiał on klarownie i potężnie. Bo z nagłośnieniem w czasie koncertu było słabo, czego niżej podpisany doświadczył, stojąc w tylnych sektorach.

Edycja rozszerzona zawiera pakiet bonusowych nagrań z innych przystanków na trasie. Oprócz powtórzonych standardów w postaci „Shine on You Crazy Diamond” i „Wish You Were Here”, czy reprezentantów promowanej płyty (m.in. „Take a Breath”, „A Pocketful of Stones”), znajdziemy na niej także kilka smaczków. Jest „Dominoes” Barretta, „On the Turning Away” z „A Memontary Lapse of Reason”, a także reprezentanci „The Division Bell": „Coming Back to Life” i „Wearing the Inside Out”. Jest także niespodzianka w postaci półtoraminutowego „Find The Cost Of Freedom” z repertuaru Crosby, Stills, Nash & Young.

Jak już wspominałem, dla polskich fanów „Live in Gdańsk” jest pozycją bezcenną, której wstyd nie tylko nie znać, ale i nie mieć. Ale tak po prawdzie zadowoli ona wszystkich, ponieważ jest to genialny materiał, zagrany bez spinki, pomimo uroczystego charakteru przedsięwzięcia. Nie mamy do czynienia z odklepaniem utworów, ale nadaniem im indywidualnego charakteru, który uzyskuje się jedynie w momencie kontaktu z publicznością.

Dla laików: * * * * * /5

Dla fanów: * * * * * /5

6 kwietnia 2022

Komentarze

06 IV 2022 21:13:09

Dla mnie ta wersja "Echoes" jest po prostu najlepsza. Duet gitary Gilmoura i klawiszy Wrighta pod koniec to prawdziwa rewelacja, mogli by tak grac jeszcze z 10 minut... "High Hopes" przebija wykonanie z P.U.L.S.E. głównie (znowu) klimatyczną, wydłużoną końcówką. „Shine on You Crazy Diamond” zaskakujące, ale jednak to uproszczenie jakże rozbudowanego przecież utworu średnio do mnie przemawia. "Fat Old Sun" odegrane z werwą, znakomite, potężne brzmienie gitary - tak gra tylko jeden człowiek na świecie... "Comfortably Numb" tylko OK, wolę P.U.L.S.E. Ogólnie koncert niezwykle udany, ja tego słucham jak kolejnej płyty PF, brak Masona właściwie nieodczuwalny,a Wright był tu w świetnej formie, lepszej niż w 1994-1995...

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Pink Floyd w XXI wieku: TEN album na to zasługiwał
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

18 V 2022

W XXI wieku zespół Pink Floyd praktycznie przestał istnieć. Panowie jeśli już nagrywali, to raczej na swój rachunek, a o koncertach mowy być nie mogło. Niemniej fani niemal co roku są uszczęśliwiani kolejnymi albumami sygnowanymi nazwą formacji. Na przykład efektownym wydaniem „The Dark Side Of The Moon [Immersion Box Set]” z 2011 roku.

więcej »

Non omnis moriar: Rypdal – czarodziej gitary
Sebastian Chosiński

14 V 2022

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj druga część albumu „Odyssey” Terjego Rypdala.

więcej »

Pink Floyd w XXI wieku: Zestaw najpopularniejszego minimum
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

11 V 2022

W XXI wieku zespół Pink Floyd praktycznie przestał istnieć. Panowie jeśli już nagrywali, to raczej na swój rachunek, a o koncertach mowy być nie mogło. Niemniej fani niemal co roku są uszczęśliwiani kolejnymi albumami sygnowanymi nazwą formacji. Na przykład kompilacją „A Foot in the Door – The Best of Pink Floyd” z 2011 roku.

więcej »