Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 20 maja 2022

Pulsujący rytm metropolii
„Kot w Tokio” to nowoczesna opowieść o japońskiej stolicy i jej mieszkańcach. Smaki, kolory, zapachy, dźwięki wibrują i mieszają się ze sobą, tworząc jedyny w swoim rodzaju pejzaż wielkiego miasta.
Wspomnienie przyszłości
W naszej Galerii prezentujemy prace tegorocznego laureata nagrody Best Artist przyznanej przez Europejskie Stowarzyszenie Science Fiction (ESFS) – Rocha Urbaniaka
Krótko o grach: Technika walki gazrurką
Dawno żadna gra komputerowa (a do tego zręcznościówka!) nie sprawiła mi tyle frajdy co „Streets of Rage 4”. Czwarta odsłona hitu sprzed lat może nie jest żadną rewolucją, ale w świetnym stylu reaktywuje nieco już wyświechtany gatunek.
Iść w stronę słońca
„Legendarne miasta” to tytuł pierwszego tomu z przygodami Alvara Mayora. Album zawiera osiemnaście rozgrywających się w XVI wieku opowieści o przygodach tajemniczego przewodnika, który w kolejnych podróżach po Ameryce Południowej poszukuje prawdy o sobie samym.
Pan Samochodzik po latach: Pośród szaleńców i gangsterów
„Pan Samochodzik i człowiek z UFO” pod wieloma względami różni się do poprzednich części cyklu Zbigniewa Nienackiego. Nie dość bowiem, że akcja powieści toczy się poza Europą, to jeszcze istotne znaczenie ma tutaj wątek fantastyczny. Zapewne w ten sposób autor starał się zdyskontować rosnącą w latach osiemdziesiątych popularność literatury science fiction, ale zabieg ten może budzić ambiwalentne odczucia.
Upload: Sez. 2. odc. 6. Zamach na demokrację
Jeśli powiedziało się A, to trzeba powiedzieć B. Skoro więc para głównych bohaterów odkryła, że David Choak zlecił zabicie Nathana, zrozumiałe jest, że teraz pilnie obserwują poczynania bogacza. Dzięki temu udaje im się wpaść na trop jego kolejnego niecnego planu.
Kroniki księżycowe: Zanik ducha albo „jak od pospolitości zbawić świat”
W drugiej części Trylogii Księżycowej Jerzego Żuławskiego dwóch członków Bractwa Prawdy nieopatrznie uruchomiło statek kosmiczny Marka Zwycięzcy i ku własnemu przerażeniu wystartowało na Ziemię. Co zastaną, gdy już dolecą?

Muzyka

Magazyn CCXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Alawari
Alawari
Lexicon I
Filippo Deorsola, Anaphora
432 Hz
Krzysztof Majchrzak

więcej »

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Syd Barrett
‹An Introduction To Syd Barrett›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	An Introduction To Syd Barrett
Wykonawca / Kompozytor	Syd Barrett
Data wydania	8 października 2010
Wydawca	Harvest Records
Nośnik	CD
Gatunek	blues, folk, rock
EAN	5099990773624
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Utwory
CD1
1) Arnold Layne	2:54
2) See Emily Play	2:52
3) Apples And Oranges [Stereo Version]	3:04
4) Matilda Mother [2010 Mix]	3:58
5) Chapter 24	3:39
6) Bike	3:22
7) Terrapin	5:03
8) Love You	2:26
9) Dark Globe	2:00
10) Here I Go [2010 Remix]	3:19
11) Octopus [2010 Mix]	3:54
12) She Took A Long Cool Look [2010 Mix]	1:47
13) If It's In You	2:24
14) Baby Lemonade	4:08
15) Dominoes [2010 Mix]	4:05
16) Gigolo Aunt	5:44
17) Effervescing Elephant	1:52
18) Bob Dylan Blues	3:09
Pliki
1) Rhamadan	20:09

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Pink Floyd w XXI wieku: Wprowadzenie do szalonego świata Syda

Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

W XXI wieku zespół Pink Floyd praktycznie przestał istnieć. Panowie jeśli już nagrywali, to raczej na swój rachunek, a o koncertach mowy być nie mogło. Niemniej fani niemal co roku są uszczęśliwiani kolejnymi wydawnictwami sygnowanymi nazwą zespołu. Dziś jednak skupimy się na kompilacyjnym albumie Syda Barretta „An Introduction to Syd Barrett” z 2010 roku.

Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Pink Floyd w XXI wieku: Wprowadzenie do szalonego świata Syda

Syd Barrett
‹An Introduction To Syd Barrett›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	An Introduction To Syd Barrett
Wykonawca / Kompozytor	Syd Barrett
Data wydania	8 października 2010
Wydawca	Harvest Records
Nośnik	CD
Gatunek	blues, folk, rock
EAN	5099990773624
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Utwory
CD1
1) Arnold Layne	2:54
2) See Emily Play	2:52
3) Apples And Oranges [Stereo Version]	3:04
4) Matilda Mother [2010 Mix]	3:58
5) Chapter 24	3:39
6) Bike	3:22
7) Terrapin	5:03
8) Love You	2:26
9) Dark Globe	2:00
10) Here I Go [2010 Remix]	3:19
11) Octopus [2010 Mix]	3:54
12) She Took A Long Cool Look [2010 Mix]	1:47
13) If It's In You	2:24
14) Baby Lemonade	4:08
15) Dominoes [2010 Mix]	4:05
16) Gigolo Aunt	5:44
17) Effervescing Elephant	1:52
18) Bob Dylan Blues	3:09
Pliki
1) Rhamadan	20:09

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Jak na kogoś, kto nagrał tylko trzy płyty (dwie solowe i jedną z Pink Floyd) Syd Barrett może pochwalić się sporą ilością składanek typu „the best of”. Poprzednia „The Best of Syd Barrett: Wouldn’t You Miss Me?” ukazała się w 2001 roku i przynosiła jedną nieznaną dotąd kompozycję. Pomijała jednak dokonania Szalonego Diamentu z jego macierzystą formacją. „An Introduction to Syd Barrett” pod tym względem prezentuje bardziej przekrojowy materiał.

Całość zaczyna się trzema utworami, które swoją premierę miały na pierwszych singlach Pink Floyd. Zwłaszcza „Arnold Lyne” i „See Emily Play” zasługują na miano przebojów, albowiem zaistniały na brytyjskiej liście przebojów. I nic dziwnego, ponieważ to świetne, wpadające w ucho kawałki, podlane psychodelicznym sosem. Na ich tle „Apples and Oranges” wypada zwyczajnie słabo. Szkoda, że jeśli już mówimy o małych płytkach, zabrakło miejsca dla innych publikowanych na nich utworów, czyli „Candy and a Currant Bun” i „The Scarecrow”.

Następne trzy piosenki to reprezentanci debiutu Pink Floyd „The Piper at the Gates of Dawn”. I tu również wybór jest dość kontrowersyjny. Oczywistym jest, że na „the best of” powinny znaleźć się najlepsze dzieła Barretta, a do takich bezapelacyjnie należy kosmiczny odlot „Astronomy Domine”. Jego brak to spore niedopatrzenie. W zamian otrzymujemy o wiele mniej ekscytujący „Chapter 24”. Do kompletu, całkiem słusznie, dorzucono „Bike”, oraz pierwotną wersję „Matilda Mother”, która nie była już tak wielkim rarytasem, ponieważ trzy lata wcześniej pojawiła się na rozszerzonej edycji „The Piper…” z okazji 40-lecia wydania.

Dalej przechodzimy do potężnego setu z albumu „The Madcap Laughs”. Składa się na niego aż siedem pozycji, czyli ponad połowa oryginalnego materiału. Trudno tu jednak mówić o przebojach. Nagrywanie krążka stanowiło nierówną walkę Davida Gilmoura, Rogera Watersa i muzyków sesyjnych z pogrążającym się w chorobie psychicznej Barrettem. Próbowali oni nadać jakikolwiek kształt kanciastym utworom, które zostały zaśpiewane na granicy fałszu z towarzyszeniem mało wyszukanego brzdąkania na gitarze. I to niestety słychać. Braku geniuszu, który cechował kompozycje z debiutu Pink Floyd nie maskuje nawet fakt, że kawałki te zostały poddane ponownemu remasteringowi i w niektórych z nich Gilmour podogrywał partie basu. W sumie jedynie „Terrapin” i „Octopus” jako tako się bronią, reszta może stanowić rozrywkę jedynie dla skrajnych masochistów.

Pozytywniej należy ocenić drugi solowy krążek Syda, zatytułowany po prostu „Barrett”. Reprezentują go cztery songi, w tym dwa najważniejsze, czyli „Baby Lemonade” i „Dominoes”. Choć wciąż mamy do czynienia ze świadectwem rozpadającej się psychiki kompozytora, to tym razem w większym stopniu udało się to wyretuszować dzięki udziałowi Gilmoura i Ricka Wrighta. Wrażenie robią zwłaszcza delikatne organowe pasaże tego drugiego.

Na koniec podstawowego setu dodano znany z „The Best of Syd Barrett: Wouldn’t You Miss Me?” ironiczny „Bob Dylan Blues”, który stanowi mocny prztyczek w stronę słynnego barda. Barrett doskonale oddaje w nim manierę kompozytorską Dylana, zaś w tekście przedstawia go jako zadufanego w sobie biznesmena, który nie wierzy w to, co śpiewa.

Największą atrakcją wydawnictwa stanowi jednak nagranie, które tutaj miało swoją premierę. Nosi tytuł „Rhamadan” i trwa dwadzieścia minut. Niestety, zgodnie z panującą w 2010 roku modą, zabrakło dla niego miejsca na CD i tylko ci, którzy nabyli oryginalny krążek, otrzymali kod, dzięki któremu mogli ściągnąć je z internetu. Miał to być pomysł na pogodzenie rozpowszechniającego się streamingu z kurczącym się rynkiem nośników fizycznych. Dziś wiemy, że była to droga donikąd, bo fani lubią potrzymać w rękach pełną zawartość kupowanego przez siebie albumu. Takiego szczęścia dostąpili tylko Japończycy, ponieważ w ichniej edycji „Rhamadan” znalazł się na płycie. Co zaś się tyczy samej kompozycji, to stanowi ona luźny jam, bez wyraźnej myśli przewodniej. Daleko jej do kontrolowanego chaosu „Interstellar Overdrive” z debiutu Pink Floyd. To znaczy chaos jak najbardziej jest obecny, ale nic ponadto.

Na koniec odniosę się jeszcze do okładki zdobiącej omawiane wydawnictwo. Odpowiada za nią wieloletni współpracownik Floydów Storm Thorgerson, dzięki pomysłowości którego otrzymaliśmy tak kultowe obrazy, jak pryzmat z „The Dark Side of the Moon”, witających się mężczyzn z „Wish You Were Here”, czy posągi z „The Division Bell”. I tu również wyraźnie widać jego styl. A jednak mam wrażenie, że dosłowność w prezentowaniu rozpadu osobowości Syda Barretta poprzez ukazanie człowieka w masce bez wyrazu, jest w jakiś sposób niesmaczne. To indywidualne odczucie, ale nachalność tego symbolu jest tak wyświechtana, że całkiem niepasująca do nieszablonowej postaci, jaką był pierwszy lider Pink Floyd.

„An Introduction to Syd Barrett” ma sporo mankamentów i mógłby być ciekawiej przygotowany, ale jednocześnie jest najlepszą ko0mpilacją podsumowującą twórczość Syda z wydanych dotychczas. Magnesem dla fanów jest oczywiście niepublikowany jam, którego na dobrą sprawę na albumie nie ma. Natomiast ci, którzy chcieliby poznać Barretta, będą mogli to zrobić od kilku stron, zarówno tej wizjonerskiej, jak i świadczącej o całkowitym pogubieniu.

Dla laików: * * * / 5

Dla fanów: * * / 5

27 kwietnia 2022

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Pink Floyd w XXI wieku: TEN album na to zasługiwał
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

18 V 2022

W XXI wieku zespół Pink Floyd praktycznie przestał istnieć. Panowie jeśli już nagrywali, to raczej na swój rachunek, a o koncertach mowy być nie mogło. Niemniej fani niemal co roku są uszczęśliwiani kolejnymi albumami sygnowanymi nazwą formacji. Na przykład efektownym wydaniem „The Dark Side Of The Moon [Immersion Box Set]” z 2011 roku.

więcej »

Non omnis moriar: Rypdal – czarodziej gitary
Sebastian Chosiński

14 V 2022

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj druga część albumu „Odyssey” Terjego Rypdala.

więcej »

Pink Floyd w XXI wieku: Zestaw najpopularniejszego minimum
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

11 V 2022

W XXI wieku zespół Pink Floyd praktycznie przestał istnieć. Panowie jeśli już nagrywali, to raczej na swój rachunek, a o koncertach mowy być nie mogło. Niemniej fani niemal co roku są uszczęśliwiani kolejnymi albumami sygnowanymi nazwą formacji. Na przykład kompilacją „A Foot in the Door – The Best of Pink Floyd” z 2011 roku.

więcej »