Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 6 czerwca 2023

Upadek Rycerza: Część 5. Rycerz odnowiony
Tego już w czasach TM-Semic nie poznaliśmy. Batman pokonał Azraela, a sam Azrael najwyraźniej poszedł po rozum do głowy, Robin powrócił do jaskini, Nightwing pojawił się ni stąd ni zowąd i tylko rozczarowanego i obrażonego Alfreda nadal brakuje. Bruce Wayne wrócił do roli człowieka-nietoperza, prawda? No niestety, sprawa jest trochę bardziej skomplikowana.
Harry Potter? Narnia? Mozart!
Szafka z zegarem w szkolnej bibliotece okazuje się przejściem do świata fantazji. Brzmi jak początek streszczenia powieści dla młodzieży młodszej? Trochę tak, bo „Czarodziejski flet” Floriana Sigla to niejako próba pożenienia opery Mozarta z motywami typowo szkolnymi: wredny szpaner, sympatyczny fajtłapa, atrakcyjna koleżanka, budzący strach dyrektor. A po drugiej stronie – przygody, ratowanie świata i… królewna. Kogo wybierze bohater?
Wporzo
„Niepodległość. Terra Alta II” to powieść kryminalna, ale przy okazji jest zaangażowanym głosem w dyskursie o tożsamości Katalonii.
Kulawe konie: Sez. 1. odc. 1. Witajcie w czyśćcu (a może nawet w piekle)
Nie ulega wątpliwości, że twórcy „Kulawych koni” znakomicie potrafią operować kontrastami i igrać z przyzwyczajeniami widzów. I tak na początku pierwszego odcinka wprawdzie obserwujemy dynamiczną akcje przeprowadzoną przez agentów służb specjalnych, ale szybko wydarzenia toczą się w zgoła odmiennym tempie, Co istotne, mimo to napięcie wciąż utrzymuje się na wysokim poziomie.
Bywało lepiej
„Jesteśmy snem” to zbiór trzech krótkich powieści Ursuli K. LeGuin. Zbiór dość nierówny, bo zawarte w nim historie są leciwe i mało zajmujące, szczególnie dla współczesnego czytelnika.
Puchatek: Żenada i wstyd
Jak wielokrotnie pouczają starsi – co nagle, to po diable. „Puchatek: Krew i miód” potwierdza to w całej rozciągłości.
Niejednoznaczny kot
Jeżeli w ruinach kurortu znajdziesz nietknięte drzwi, a obok nich tajemniczą figurkę, na wszelki wypadek jej nie dotykaj, a już na pewno nie podnoś! Tytułowa bohaterka filmu „Suzume” przez swoją lekkomyślność zostaje wciągnięta w niesamowitą przygodę, w trakcie której będzie musiała uratować swój kraj oraz zakocha się w… żółtym krzesełku.

Muzyka

Magazyn CCXXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Lollipop Moment
Michel Meis 4tet
Why Do You Mourn
The End
Averno
Kósmos
Nobody’s Heart
Kasper Tranberg
Undo
Richard Andersson NOR, Hilmar Jensson

więcej »

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Hawklords
‹Live ’78›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Live ’78
Wykonawca / Kompozytor	Hawklords
Data wydania	2009
Wydawca	Atomhenge
Nośnik	CD
Czas trwania	60:04
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Robert Calvert, Harvey Bainbridge, Dave Brock, Steve Swindells, Martin Griffin

Utwory
CD1
1) Automoton	01:37
2) 25 Years	06:38
3) High Rise	05:00
4) Death Trap	05:47
5) The Age of the Micro Man	03:51
6) Spirit of the Age	09:20
7) Urban Guerilla	06:12
8) Sonic Attack	07:09
9) Psi Power	06:08
10) Brainstorm	08:21

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Non omnis moriar: Co by stało się, gdyby…

Sebastian Chosiński

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj zawierający nagrania z listopada 1978 roku koncertowy album formacji Hawklords.

Sebastian Chosiński

Non omnis moriar: Co by stało się, gdyby…

Hawklords
‹Live ’78›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Live ’78
Wykonawca / Kompozytor	Hawklords
Data wydania	2009
Wydawca	Atomhenge
Nośnik	CD
Czas trwania	60:04
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Robert Calvert, Harvey Bainbridge, Dave Brock, Steve Swindells, Martin Griffin

Utwory
CD1
1) Automoton	01:37
2) 25 Years	06:38
3) High Rise	05:00
4) Death Trap	05:47
5) The Age of the Micro Man	03:51
6) Spirit of the Age	09:20
7) Urban Guerilla	06:12
8) Sonic Attack	07:09
9) Psi Power	06:08
10) Brainstorm	08:21

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Pierwszy rozdział historii zespołu Hawklords był bardzo krótki, ponieważ trwał zaledwie rok. Grupa powstała zresztą jako projekt poboczny w momencie, kiedy nie do końca jasne były kwestie, który z muzyków ma prawo do używania prawowitej nazwy, czyli Hawkwind. Dave Brock zdecydował się wówczas na zmianę szyldu, pod którym zebrał swojego starego kompana wokalistę Roberta Calverta oraz dwóch muzyków z hrabstwa Devon, basistę Harveya Bainbridge’a i perkusistę Martina Griffina (poznał ich wcześniej, tworząc efemeryczną formację Sonic Assassins), oraz klawiszowca Steve’a Swindellsa. W tym zestawieniu personalnym, wraz z kilkoma gośćmi, latem 1978 roku muzycy zarejestrowali materiał, który w październiku ukazał się na longplayu „25 Years On”. I od razu po jego publikacji grupa wyruszyła w trasę koncertową po Wielkiej Brytanii: zaczęła się ona 6 października w Oxfordzie, a zakończyła 25 listopada w Hastings.

Rok później po Hawklords nie było już śladu. Kwestie prawne zostały rozstrzygnięte i Brock wrócił do nazwy Hawkwind, przy okazji wydając zaległą, bo po części nagraną jeszcze w 1977 roku, płytę „PXR5” (1979). Zespół odrodził się dopiero – z inspiracji Bainbridge’a – w 2008 roku. Wtedy też sięgnięto do archiwów grupy i odkryto zapomniane taśmy z występami sprzed trzech dekad. Jednym z nich był koncert, jaki formacja zagrała 24 listopada w Brunel University London w Uxbridge na przedmieściach angielskiej stolicy. Wprawdzie po raz pierwszy nagrania te upubliczniono na CD już na początku lat 90. ubiegłego wieku, ale w niewielkim nakładzie i nie w całości. Wersja wydawnictwa Atomhenge sprzed czternastu lat jest znacznie poszerzona, choć brakuje też na niej jednej kompozycji („Over the Top”); jest za to pięć innych.

W Uxbridge Hawklords wystąpili w składzie pięcioosobowym (Calvert, Brock, Swindells, Bainbridge i Griffin), każdy z muzyków skupił się na tym, co było jego podstawowym zadaniem: Robert śpiewał, Dave grał na gitarze, Steve – na syntezatorach i w jednym numerze na organach Hammonda („Brainstorm”), a Harvey i Martin – odpowiednio na basie i perkusji. Jedynym odstępstwem od tej reguły był fakt, że obaj gitarzyści (solowy i basowy) wspomagali – i to wydatnie – Calverta w chórkach. Dzięki takiemu podejściu występ Hawklords miał z jednej strony surowy charakter, ale z drugiej – urzekał energią. Nawet numery, które na „25 Years On” wypadały blado, tutaj broniły się doskonale, zyskując na dynamice. Co też przykuwa uwagę, zespół ewidentnie jest w świetnej formie, a jego członkowie odczuwają wielką radość ze wspólnego grania. Odświeżenie formuły wyraźnie posłużyło Brockowi i jego kolegom.

Na repertuar koncertu zagranego w kampusie uniwersyteckim złożyło się dziesięć utworów, nie tylko z repertuaru Hawklords, ale także Hawkwind – tych już dobrze publice znanych z pierwszej połowy lat 70. („Spirit of the Age”, „Urban Guerilla”, „Sonic Attack” oraz „Brainstorm”), jak i jeszcze niewydanych („High Rise”, „Death Trap”), spoczywających w szufladzie wraz z całym „PXR5”. Koncert otwiera instrumentalna, oparta na dźwiękach syntezatora i efektach elektronicznych, krótka introdukcja w postaci „Automoton”, która zresztą płynnie przechodzi w dynamiczny „25 Years”. W uszy słuchaczy wrzyna się ostra gitara, na którą nakładają się głosy Calverta, Brocka i Bainbridge’a. Ba! Dave pozwala sobie nawet, co nie zawsze zdarzało się w Hawkwind, na rockową solówkę. Trudno dziwić się, że kiedy muzyka cichnie, publiczność reaguje z entuzjazmem. Nazwa zespołu może i była inna, ale emocje prawdopodobnie takie same jak przed laty.

W „High Rise” (z albumu „PXR5”) robi się natomiast progresywnie i powłóczyście, choć im dalej w przysłowiowy las, tym więcej w muzyce Hawklords elementów… nowej fali. Ale fundament jest solidny, rockowy, z wybijającymi się na plan pierwszy wstawkami gitary. Jeszcze energiczniej kwintet poczyna sobie w „Death Trap” (z tego samego krążka), w którym sekcja rytmiczna rozpędza się do szybkości światła, grając z prawdziwie punkowymi zaciętością i ekspresją. I nie psują tego efektu ani wtręt gitarowy Brocka, ani świszczące syntezatory Swindellsa. Powrotem do promowanej właśnie płyty Hawklords jest „The Age of the Micro Man” – oparty przede wszystkim na dźwiękach klawiszy, które nie tylko wypełniają tło, ale również chętnie wchodzą w dialog z gitarą. „Spirit of the Age” to pierwsze sięgnięcie do bogatego repertuaru Hawkwind. Wprawdzie płyta, którą ten numer otwiera – „Quark, Strangeness and Charm” (1977) – nie należy do największych osiągnięć grupy, to jednak ten kawałek broni się akurat doskonale. Jest melodyjny i przebojowy, a w tym przypadku został jeszcze wzbogacony o sugestywne solo gitary.

W przypadku dwóch kolejnych pozycji Dave Brock sięgnął po utwory wydane – przynajmniej w wersjach studyjnych – jedynie na singlach w 1973 roku. Nowe „wcielenie” „Urban Guerilla” mogło zaskoczyć słuchaczy londyńskiego koncertu punkowym zapałem i obsesyjnie powtarzanym przez męski chórek tekstem; ze spacerockowego oryginału pozostała motoryczność, ale wszystko inne zostało znacząco odświeżone. Nowego blasku nabrał też „Sonic Attack” (jego wersja live pojawiła się na „The Space Ritual – Alive in Liverpool and London”), który po odkurzeniu przez Hawklords rozrósł się w pełnoprawną, siedmiominutową kompozycję, której fundament stanowią „kosmiczne” syntezatory, a „wartością dodaną” okazuje się solówka gitarowa. W „Psi Power” kwintet łączy natomiast przebojowość z postpunkową siłą wyrazu. Najsmakowitszym kąskiem okazuje się jednak wybrany przez Dave’a Brocka na finał występu „Brainstorm” (z „Doremi Fasol Latido”), w którym rozbrzmiewają psychodeliczne Hammondy, a cały zespół gra z taką determinacją, jakby założył sobie, że w ostatnich sekundach wysadzi salę w powietrze.

Ciekawe co by się stało, gdyby taka płyta ukazała się nie dopiero po latach, w 1992 czy 2009, ale krótko po rejestracji tych nagrań, czyli w 1979 roku? Całkiem możliwe, że Brock nie odczułby wówczas wcale potrzeby powrotu do starego szyldu. Ale stało się inaczej. W połowie czerwca 1979 światło dzienne ujrzał czekający na wydanie od dwunastu miesięcy longplay „PXR5”, a parę miesięcy później formacja – w ponownie zmienionym nieco składzie – wyruszyła na spotkanie z publicznością jako Hawkwind. Co zresztą udokumentował koncertowy krążek „Live Seventy Nine” (1980).

25 marca 2023

Skład:
Robert Calvert – śpiew
Dave Brock – gitara elektryczna, chórki
Steve Swindells – syntezatory, organy Hammonda (10)
Harvey Bainbridge – gitara basowa, chórki
Martin Griffin – perkusja

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Non omnis moriar: „Odrzuty”, których chce się słuchać
Sebastian Chosiński

3 VI 2023

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj studyjno-koncertowa składanka londyńskiej formacji Hawkwind.

więcej »

Nie przegap: Maj 2023
Esensja

31 V 2023

Powoli zbliżają się wakacje – co ciekawego warto spakować do waszych pleckaów i walizek?

więcej »

Pink Floyd w XXI wieku: Szlifowanie ejtisowych naleciałości
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

31 V 2023

W XXI wieku zespół Pink Floyd praktycznie przestał istnieć. Panowie jeśli już nagrywali, to raczej na swój rachunek, a o koncertach mowy być nie mogło. Niemniej fani niemal co roku są uszczęśliwiani kolejnymi albumami sygnowanymi nazwą zespołu. Na przykład reedycją płyty „A Momentary Lapse of Reason” z 2021 roku.

więcej »