Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 2 czerwca 2023

Wporzo
„Niepodległość. Terra Alta II” to powieść kryminalna, ale przy okazji jest zaangażowanym głosem w dyskursie o tożsamości Katalonii.
Kulawe konie: Sez. 1. odc. 1. Witajcie w czyśćcu (a może nawet w piekle)
Nie ulega wątpliwości, że twórcy „Kulawych koni” znakomicie potrafią operować kontrastami i igrać z przyzwyczajeniami widzów. I tak na początku pierwszego odcinka wprawdzie obserwujemy dynamiczną akcje przeprowadzoną przez agentów służb specjalnych, ale szybko wydarzenia toczą się w zgoła odmiennym tempie, Co istotne, mimo to napięcie wciąż utrzymuje się na wysokim poziomie.
Upadek Rycerza: Część 5. Rycerz odnowiony
Tego już w czasach TM-Semic nie poznaliśmy. Batman pokonał Azraela, a sam Azrael najwyraźniej poszedł po rozum do głowy, Robin powrócił do jaskini, Nightwing pojawił się ni stąd ni zowąd i tylko rozczarowanego i obrażonego Alfreda nadal brakuje. Bruce Wayne wrócił do roli człowieka-nietoperza, prawda? No niestety, sprawa jest trochę bardziej skomplikowana.
Niejednoznaczny kot
Jeżeli w ruinach kurortu znajdziesz nietknięte drzwi, a obok nich tajemniczą figurkę, na wszelki wypadek jej nie dotykaj, a już na pewno nie podnoś! Tytułowa bohaterka filmu „Suzume” przez swoją lekkomyślność zostaje wciągnięta w niesamowitą przygodę, w trakcie której będzie musiała uratować swój kraj oraz zakocha się w… żółtym krzesełku.
Puchatek: Żenada i wstyd
Jak wielokrotnie pouczają starsi – co nagle, to po diable. „Puchatek: Krew i miód” potwierdza to w całej rozciągłości.
Bywało lepiej
„Jesteśmy snem” to zbiór trzech krótkich powieści Ursuli K. LeGuin. Zbiór dość nierówny, bo zawarte w nim historie są leciwe i mało zajmujące, szczególnie dla współczesnego czytelnika.
Harry Potter? Narnia? Mozart!
Szafka z zegarem w szkolnej bibliotece okazuje się przejściem do świata fantazji. Brzmi jak początek streszczenia powieści dla młodzieży młodszej? Trochę tak, bo „Czarodziejski flet” Floriana Sigla to niejako próba pożenienia opery Mozarta z motywami typowo szkolnymi: wredny szpaner, sympatyczny fajtłapa, atrakcyjna koleżanka, budzący strach dyrektor. A po drugiej stronie – przygody, ratowanie świata i… królewna. Kogo wybierze bohater?

Muzyka

Magazyn CCXXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Lollipop Moment
Michel Meis 4tet
Why Do You Mourn
The End
Averno
Kósmos
Nobody’s Heart
Kasper Tranberg
Undo
Richard Andersson NOR, Hilmar Jensson

więcej »

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

The White Stripes
‹Icky Thump›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Icky Thump
Wykonawca / Kompozytor	The White Stripes
Data wydania	czerwiec 2007
Wydawca	Sonic
Nośnik	CD
Czas trwania	47:44
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Utwory
CD1
1) Icky Thump	4:14
2) You Don't Know What Love Is (You Just Do as You're Told)	3:54
3) 300 M.P.H. Torrential Outpour Blues	5:28
4) Conquest	2:48
5) Bone Broke	3:14
6) Prickly Thorn, but Sweetly Worn	3:05
7) St. Andrew (This Battle Is in the Air)	1:49
8) Little Cream Soda	3:45
9) Rag and Bone	3:48
10) I'm Slowly Turning into You	4:34
11) A Martyr for My Love for You	4:19
12) Catch Hell Blues	4:18
13) Effect and Cause	3:00

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Rok 2007 w muzyce

Sebastian Chosiński, Paweł Franczak, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Paweł Laudański

1 2 3 »

Co było słychać w 2007 roku? Dla naszego zespołu redakcyjnego na pewno największym wydarzeniem było powstanie osobnego działu Muzyka w Esensji. A bardziej ogólnie – rynek muzyczny zalicza kolejne spadki sprzedaży, co na szczęście nie odbija się szczególnie na zawartości albumów – chociaż, jak zwykle, rzadziej mieliśmy okazję klękać z zachwytu niż krzywić się z niesmaku.
Na pewno sporo zamieszania narobił Radiohead – nie tyle tym, jaki wydali album, ile tym, jak go wydali; z zaciętego boju, jaki o konsumenta toczyli 50 Cent i Kanye West, wyszło wielkie nic; White Stripes i Neil Young wciąż w dobrej formie, gorzej ze Smashing Pumpkins; z polskich rzeczy podobał się nam duet Waglewskiego i Maleńczuka.
Zresztą – zobaczcie sami! Przygotowaliśmy dla Was nasze prywatne zestawienia. Znamienne, że tylko jeden album („Comicopera” Wyatta) się powtórzył – oto, jak różne mamy gusta…

Sebastian Chosiński, Paweł Franczak, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Paweł Laudański

Rok 2007 w muzyce

The White Stripes
‹Icky Thump›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Icky Thump
Wykonawca / Kompozytor	The White Stripes
Data wydania	czerwiec 2007
Wydawca	Sonic
Nośnik	CD
Czas trwania	47:44
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Utwory
CD1
1) Icky Thump	4:14
2) You Don't Know What Love Is (You Just Do as You're Told)	3:54
3) 300 M.P.H. Torrential Outpour Blues	5:28
4) Conquest	2:48
5) Bone Broke	3:14
6) Prickly Thorn, but Sweetly Worn	3:05
7) St. Andrew (This Battle Is in the Air)	1:49
8) Little Cream Soda	3:45
9) Rag and Bone	3:48
10) I'm Slowly Turning into You	4:34
11) A Martyr for My Love for You	4:19
12) Catch Hell Blues	4:18
13) Effect and Cause	3:00

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Piotr „Pi” Gołębiewski:

NAJLEPSZE PŁYTY

1. The White Stripes – „Icky Thump”

Jack White i jego urocza partnerka Meg przyłożyli się do nagrania tej płyty. Miesiąc kombinowania w studio zrobił swoje i otrzymaliśmy dzieło perfekcyjne w najdrobniejszych elementach. Ani jednego zbędnego dźwięku. Czyżby okazało się, że „Elephant” został zdetronizowany?

2. „Grindhouse vol. 1: Death Proof Soundtrack”

Quentin Tarantino nie odpuszcza. Wciąż robi świetne filmy i wciąż dobiera do nich rewelacyjną muzykę. Soundtrack do „Death Proof” można spokojnie postawić obok tego do „Pulp Fiction”. Klasyka od ręki.

3. Scorpions – „Humanity – Hour 1”

Wielki powrót wielkiego zespołu. W tak dobrej formie Scorpionsi nie byli od pamiętnej płyty „Love at First Sting” z 1984 roku. To, że wrócili do mocnego, rockowego grania w dziwny sposób wiąże się z przyjęciem w swoje szeregi Polaka, Pawła Mąciwody. Czyżby to sabotaż polskiego fanklubu, zmęczonego miałkimi dokonaniami zespołu z lat 90.?

4. Korn – „MTV Unplugged”

Niestety ostatnie studyjne płyty Korna nie należą do najlepszych. Muzycy zespołu musieli to czuć, dlatego postanowili wyciągnąć wtyczki z gniazdek i nagrali płytę akustyczną. Okazało się, że pod drapieżnymi riffami kryje się mnóstwo melodii. Może to jakaś wskazówka na przyszłość, Jonathanie Davis?

5. Behemoth – „The Apostasy”

Nergal i koledzy wspięli się na kompozytorskie wyżyny. Udowodnili, że death metal to nie tylko jednostajna młócka. Czego na tej płycie nie ma: metal progresywny, folk, nieco gotyku, a nawet granie akustyczne. Najważniejsze jest jednak to, że mimo takiego zróżnicowania Bestia nie straciła niczego ze swojej brutalności.

6. The Doors – „Live in Boston 1970”

Zdradźcie mi, gdzie ta perełka się uchowała? Czemu dopiero teraz ujrzała światło dzienne? Doorsi w swoim żywiole, czyli na scenie. Pełen odlot. A jak dorzucić do tego piękne, trzypłytowe wydanie, to orgazm na miejscu. Ile jeszcze podobnych cudeniek kryje świat przed słuchaczami?

7. Maleńczuk/Waglewski – „Koledzy”

Jedyna płyta po polsku w moim zestawie. To na pewno mało ilościowo, ale nadrabiamy to klasą. O niezwykłości spotkania kolegów Maleńkiego i Wagla pisałem niedawno, więc jedyne, co teraz mogę zrobić, to podziękować im za to, że obaj od lat są z nami, słuchaczami i nigdy nas nie zawodzą.

8. Perry Farrel’s Satellite Party – „Ultra Payloaded”

Perry Farrel to wielki przegrany tego roku. Z towarzyszeniem całej plejady znanych artystów nagrał wyśmienitą płytę, na której każdy znajdzie coś dla siebie. Jedni mogą zachwycić się przemyślaną koncepcją Kosmicznej Imprezy, innym wystarczy ultraprzebojowa muzyka. Balanga jest tak wyborna, że postanowił na nią wpaść sam Jim Morrison, którego możemy usłyszeć w finałowym utworze.

9. Feist – „The Reminder”

Feist to piękna kobieta obdarzona delikatnym, zmysłowym głosem. Jej najnowsza płyta jest uosobieniem męskich fantazji o dziewczynie z gitarą. Spokojne, naturalne dźwięki płynące z głośnika trafiają prosto w serce. Można się zakochać. Nie mówcie mojej dziewczynie, ale czy ktoś wie, czy Feist jest jeszcze wolna?

Linkin Park
‹Minutes to Midnight›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Minutes to Midnight
Wykonawca / Kompozytor	Linkin Park
Data wydania	maj 2007
Wydawca	Warner
Nośnik	CD
Czas trwania	43:30
Gatunek	rock
EAN	093624447726
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Utwory
CD1
1) Wake	1:41
2) Given Up	3:09
3) Leave Out All the Rest	3:29
4) Bleed It Out	2:44
5) Shadow of the Day	4:50
6) What I've Done	3:25
7) Hands Held High	3:53
8) No More Sorrow	3:42
9) Valentine's Day	3:17
10) In Between	3:17
11) In Pieces	3:38
12) The Little Things Give You Away	6:22

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

10. Him – „Venus Doom”

Było coś dla mężczyzn, to teraz coś dla kobiet. Na szczęście nie tylko. Him starają się zerwać z dotychczasowym stylem. Love metal zmieniają na doom metal. Panowie grają mocno i głośno jak nigdy. Trudno powiedzieć, czy fankom Villego Valo spodoba się nowy kierunek muzyczny, w jakim poszedł ich ulubiony zespół. Mężczyźni powinni być usatysfakcjonowani.

Z OSTATNIEJ CHWILI:

Małe Wu Wu – „Małe Wu Wu śpiewa wiersze księdza Jana Twardowskiego część I”

Trudno powiedzieć, czy to płyta dla dzieci, czy dla dorosłych. Ale w gruncie rzeczy taka jest twórczość księdza Twardowskiego. W prostych słowach potrafił mówić o rzeczach skomplikowanych. A gdy za komponowanie zabrali się fachowcy z „dużego” Voo Voo, to już wiadomo, że będzie dobrze. Ale, że aż tak, to się nie spodziewałem. Płyta nie opuszcza mojego odtwarzacza.

NAJWIĘKSZE ROZCZAROWANIA:

1. Linkin Park – „Minutes to Midnight”

Miało być ciężej, mroczniej, bez nadmiernego udziwniania i z ograniczoną liczbą rapowanek. I tak jest. Tylko po co. Przez to przemeblowanie Linkini stracili swój charakter. W efekcie nie zadowolili ani fanów, ani przeciwników. Ale co najgorsze, znając marketingowe zacięcie muzyków już niedługo wypuszczą wszystko w zremiksowanej wersji, koncertowej i z gadanymi wstawkami Jay-Z.

2. Silski – „Alodium”

Kolejna nieudana płyta kolejnego dobrze zapowiadającego się uczestnika programu „Idol”. I to tym razem zwycięzcy. A mogło być tak pięknie. Silski ma przecież i fajny głos, i rockowe ciągoty. Udowodnił, że w tym repertuarze czuje się jak ryba w wodzie. Widać nie starczyło talentu, by skomponować ciekawe utwory. Płyta jest nijaka, męcząca i w gruncie rzeczy nie tak rockowa, jak miała być. Silski zdecydowanie przegrał nawet z innym rockowym Idolem, niejakim Zalefem.

3. Archive – „Live at Zenith”

Byłem na dwóch koncertach Archive w Warszawie i wyszedłem zauroczony. Tym bardziej nie mogę przeżyć, że nie postarali się, by „Live at Zenith” miał porządne brzmienie. Dźwięk jest płaski, wokaliści fałszują, a estradowej energii ze świecą szukać. Nie tak zapamiętałem ich występy. Może ktoś ma jakiś porządny bootleg?

4. Tomek Makowiecki – „Ostatnie wspólne zdjęcie”

Gdzieś czytałem wywiad z Tomkiem Makowieckim, w którym zastanawiał się, czemu jego muzyka nie sprzedaje się tak dobrze jak Brodki, Eweliny Flinty czy Szymona Wydry. Jego najnowsza płyta udziela odpowiedzi na to pytanie. Facet śpiewa ładnie, ale niemiłosiernie nudzi. Jego utwory są bliźniaczo podobne i tak samo ślamazarne. Do tego okraszone są mało interesującymi tekstami. Cytując starego Czereśniaka z „Czterech pancernych”: „Tomuś, nie piskaj”.

5. Mostly Autumn – „Heart Full of Sky”

O Mostly Autumn mówiło się jako o folkowym wcieleniu Pink Floyd. Niestety od pewnego czasu zespół ten stara się prześcignąć mistrza, zapominając o folkowych korzeniach. Stracił przez to całą swą oryginalność. Choć tendencję zniżkową zalicza już od kilku albumów, wciąż mam nadzieję, że muzycy jeszcze wyciągną z tego wnioski. Tym razem się nie udało. I to podwójnie – to informacja dla tych, którzy nie zdobyli limitowanej, dwupłytowej edycji.

Sebastian Chosiński:

NAJLEPSZE PŁYTY (kolejność alfabetyczna):

The Birthday Massacre
‹Walking With Strangers›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Walking With Strangers
Wykonawca / Kompozytor	The Birthday Massacre
Data wydania	wrzesień 2007
Wydawca	Metropolis Records
Nośnik	CD
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Utwory
CD1
1) Kill The Lights	3:55
2) Goodnight	4:02
3) Falling Down	4:12
4) Unfamiliar	3:18
5) Red Stars	3:41
6) Looking Glass	4:26
7) Science	4:04
8) Remember Me	4:07
9) To Die For	5:05
10) Walking With Strangers	3:55
11) Weekend	3:53
12) Movie	5:03
13) Untitled	0:00

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Ayreon – „01011001”

Trzy długie lata cierpliwie czekałem na nowy album swojego ulubionego prog-metalowca, jedynego artysty w tym gatunku, któremu udało się na mojej prywatnej liście zdystansować stachanowców z Dream Theater. Tym artystą jest Arjen Anthony Lucassen, od kilkunastu już lat kierujący międzynarodowym projektem o nazwie Ayreon. Lucassen jest pedantem i perfekcjonistą, długo więc sporządzał listę gości, którzy mieli pojawić się na jego najnowszym albumie. Lista ta może przyprawić wręcz o zawrót głowy. Na „01011001” zaśpiewali i zagrali bowiem między innymi: Anneke van Giersbergen, Jørn Lande, Hansi Kürsch, Bob Catley, Daniel Gildenlöw, Phideaux Xavier, Ty Tabor, Michael Romeo, Derek Sherinian i Tomas Bodin – by wspomnieć tylko o tych najbardziej znanych gwiazdach ze świata rocka progresywnego i symfonicznego metalu. W efekcie powstał podwójny koncept-album, muzycznie łączący w sobie finezję i monumentalizm Dream Theater z lekkością i melodyjnością The Flower Kings. Mimo tak fantastycznej obsady płyta jest bardzo spójna – każda z gwiazd zna swoje miejsce w szeregu i świetnie się na nim spisuje. Duża w tym zasługa dyrygenta tej orkiestry, który wykazał się nie tylko sporym talentem organizacyjnym, ale także wyczuciem, każdemu powierzając najbardziej odpowiadającą mu rolę.

Deine Lakaien – „20 Years of Electronic Avantgarde”

Przyznam, że nie przepadam za płytami rockowych kapel nagranych z towarzyszeniem orkiestr symfonicznych. Niezwykle często melanże takie prowadzą bowiem na manowce, o czym najdobitniej chyba przekonali się panowie z Metalliki (którzy zresztą całą tę modę w latach 90. ubiegłego wieku spopularyzowali). A jednak w przypadku elektro-gotyckiego duetu Alexander Veljanov – Ernst Horn efekt jest zadziwiająco interesujący. Czuję w tym rękę Horna, który – to przecież nie tajemnica – jest absolwentem konserwatorium. Świetnie rozłożono akcenty: orkiestra ani nie zdominowała zespołu, ani nie dała się zepchnąć na dalszy plan; wszystko podane zostało w idealnych proporcjach. Nawet najbardziej znane i osłuchane hity Deine Lakaien zyskały nowe oblicze („Over and Done”, „Return”, „Wunderbar”, „Awal”, „Love Me to the End”). Nie będę też jednak ukrywał pewnego rozczarowania, wiążącego się z brakiem dwóch piosenek, bez których podobnego wydawnictwa sobie nie wyobrażałem – „The Game” oraz „Sometimes”. Cóż, jak widać, nie można jednak mieć wszystkiego.

1 2 3 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Nie przegap: Maj 2023
Esensja

31 V 2023

Powoli zbliżają się wakacje – co ciekawego warto spakować do waszych pleckaów i walizek?

więcej »

Pink Floyd w XXI wieku: Szlifowanie ejtisowych naleciałości
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

31 V 2023

W XXI wieku zespół Pink Floyd praktycznie przestał istnieć. Panowie jeśli już nagrywali, to raczej na swój rachunek, a o koncertach mowy być nie mogło. Niemniej fani niemal co roku są uszczęśliwiani kolejnymi albumami sygnowanymi nazwą zespołu. Na przykład reedycją płyty „A Momentary Lapse of Reason” z 2021 roku.

więcej »

Non omnis moriar: Stare i nowe – na żywo!
Sebastian Chosiński

27 V 2023

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj kolejny koncertowy album grupy Hawkwind.

więcej »