Pojedyncze utwory Dezertera pojawiły się wówczas na składankach „World Class Punk” (1984) oraz „Tour de Farce, Vol. 2” (1987), wreszcie dzięki wsparciu Joeya Keithleya z kanadyjskiego hardcore’owego D.O.A. – nakładem amerykańskiej wytwórni Maximum Rock’n’Roll – ukazała się płyta „Underground Out of Poland” (1987), przez wiele lat niedostępna w ojczyźnie muzyków. Formacja dbała też jednak o polskich fanów; w „samizdacie” (pod szyldem Tank Records) wydała dwie kasety – wspomniane już powyżej „Jeszcze żywy człowiek” (1984) oraz „Izolacja” (1985) – z nagraniami dokonanymi na żywo, które rozprowadzano później własnymi kanałami (przede wszystkim podczas koncertów). Zaskoczeniem mógł być fakt, że w czasach PRL-u, z którym kapela bezpardonowo walczyła, Dezerterowi dane było wydać oficjalnie nie tylko tonpressowski singiel, ale również dwa pełnoprawne albumy – tyle że pod innymi, niż członkowie zespołu sobie zamierzyli, tytułami. Pierwszy krążek opublikował w niewielkim (pięciotysięcznym) nakładzie kolekcjonerski Klub Płytowy „Razem” (1987), drugi – tak, tak, to nie błąd – wydawnictwo… Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego PolJazz (1989). Na obu – zamiast tytułu „Kolaboracja” – widnieje jedynie nazwa zespołu. Zdarzały się też inne ingerencje cenzury, polegające chociażby na zagłuszeniu „pikami” fragmentów tekstów (na pierwszej z wymienionych płyt), które nie zyskały akceptacji odpowiedniego urzędu, a których zespół z szacunku dla siebie i swoich wielbicieli nie chciał zmienić. Upadek Polski Ludowej pozwolił wreszcie muzykom – choć już w nieco innym składzie, odeszli bowiem „Skandal” i „Stepa”, obowiązki wokalisty przejął „Robal”, natomiast nowym basistą Paweł Piotrowski – rozwinąć skrzydła. Kolejne albumy ukazywały się już bardzo regularnie i bez żadnych kłopotów: „Wszyscy przeciwko wszystkim” (1990), „Blasfemia” (1992), wspomnieniowe „Jak powstrzymałem III wojnę światową, czyli Nieznana historia Dezertera” (1994), „Ile procent duszy” (1994). Ten ostatni, po odejściu Piotrowskiego, został nagrany w duecie jedynie przez Materę i Grabowskiego. Tyle że na koncertach nie można było przecież grać bez basisty. Dlatego też niebawem miano „trzeciego Dezertera” zyskał Tomasz Lewandowski, dużo bardziej znany jako „Toni von Kinsky” – wtedy wciąż jeszcze podpora kwartetu Kinsky (z którym w 1993 roku nagrał fenomenalny – nie bójmy się tego słowa! – progresywno-awangardowo-eksperymentalny krążek „Copula Mundi”).

W tym samym czasie Deuterowi nie wiodło się tak dobrze. Zbyt często zmieniał się skład zespołu, co skutecznie dezorganizowało pracę i nie pozwalało snuć planów w dłuższej perspektywie czasowej. W pewnym momencie – w zasadzie już pod koniec 1982 roku – kapela de facto przestała istnieć (natomiast formalnie: zawiesiła działalność), a jej lider i frontman Paweł Rozwadowski, potocznie zwany „Kelnerem”, zakotwiczył na kilka miesięcy w Izraelu (z którym nagrał debiutancki album „Biada, biada, biada”). Po reaktywowaniu Deutera jego muzyka zaczęła stopniowo ewoluować – w kierunku coraz odleglejszym od punk rocka, co nie wszystkim fanom przypadło do gustu. Ale to właśnie to, tak dalekie od pierwotnego, oblicze kapeli doczekało się upamiętnienia na pierwszych oficjalnie opublikowanych płytach: singlu „Średniowiecze” (1985) oraz longplayu „1987” (1988). Rok po wydaniu krążka nagranego w rzeszowskim Studiu RSC grupa przestała istnieć; tworzący ją wówczas – do spółki z „Kelnerem” – gitarzysta Robert Sadowski, basista Tadeusz Kaczorowski oraz perkusista Piotr Falkowski przeszli do obozu Dariusza Malejonka i stali się podporami Houka. Przez kilka kolejnych lat o Deuterze było cicho. Paweł Rozwadowski (z rodziną) przeniósł się na Mazury, czasami tylko odwiedzał Roberta Brylewskiego w Stanclewie nad jeziorem Jełmuń, dokąd przeniesione zostało z Warszawy studio Złota Skała, aby dokonać kolejnych nagrań projektu Max i Kelner, które ostatecznie ukazały się na płycie „Tehno Terror” (1992). Po czterech latach wewnętrznej – choć nie do końca jednak – emigracji „Kelner” zdecydował się wrócić na scenę, w czym wydatnie pomogli mu przyjaciele z Dezertera. Matera i Grabowski postanowili bowiem w hołdzie Deuterowi nagrać album z coverami tej punkowej legendy, a do zaśpiewania wybranych przez siebie piosenek zaprosili właśnie Pawła. Korzystając z okazji, w tym samym roku firma Intersonus wypuściła na rynek składankową wspomnieniową płytę „Ojczyzna dumna 1981-1986” (1995). O Deuterze ponownie zrobiło się głośno!

Krążek „Deuter” nagrany został dla Poltonu w 1995 roku (osiem lat później wznowiła go, z teledyskiem do utworu „Złe myśli” w formie bonusa, łódzka wytwórnia niezależna Pop Noise). Na płycie znalazło się w sumie 20 numerów powstałych w różnych okresach działalności grupy „Kelnera”; selekcji, jak wspomina wokalista Deutera, dokonali muzycy Dezertera. Oni też podjęli decyzję, że kawałki te mają jak najbardziej przypominać oryginały, a to oznacza tyle, że postanowili nagrać je w klasycznych punkowych aranżacjach (także te piosenki, które w znacznie różniących się od podstawowych wersjach trafiły przed laty na longplay „1987”). Pomysł był jak najbardziej trafiony. Po pierwsze: fani Deutera na taką bowiem właśnie płytę czekali już od lat 80.; po drugie: wybór bez większych oporów mógł zostać zaakceptowany również przez wielbicieli Dezertera. Jedyną rzeczą, która stanęła pod dużym znakiem zapytania, było to, jak nowe pokolenie polskich punków przyjmie teksty, które powstały nierzadko ponad dekadę wcześniej w zupełnie innej sytuacji społeczno-politycznej. Obawy te szybko zostały jednak rozwiane, ponieważ, jak się okazało, przemyślenia Rozwadowskiego w ogóle nie straciły na aktualności; oceniane przez pryzmat nowej – wcale nie tak radosnej, jak sobie to wyobrażano, gdy upadał komunizm – rzeczywistości, nie straciły nic ani na trafności sądów, ani na ostrości przekazu. Ba! w niektórych przypadkach mogło się wydawać, że są aktualniejsze, niż były wcześniej. Realizacją nagrań zajął się Jarosław Smak, czyli „Smok”, gitarzysta nieistniejących już Post Regimentu i Falarka, który nowego fachu uczył się w Złotej Skale pod okiem Roberta Brylewskiego i zmarłego tragicznie Marka Grzesika. Za mastering odpowiadał natomiast Grzegorz Piwkowski, mający już wtedy na koncie współpracę z takimi wykonawcami jak Hey, Edyta Bartosiewicz, Elektryczne Gitary czy De Mono.