O ile w przypadku pierwszych trzech płyt można było powiedzieć, że to po prostu chwytliwy, gitarowy rock, mieszczący się gdzieś między zadziornym pop punkiem a power popem, o tyle na „Paramore” muzycy pokusili się o poeksperymentowanie z dotychczasowym stylem. Efekt to w większości dość częste odchodzenie od wesołego, energetycznego pop punku na rzecz inspiracji nowofalowych, czasem całkiem jednoznacznie popowych, a innym razem… w kierunku całkiem „poważnego”, alternatywnego rocka: emocjonalnego, ale już nie zawsze w ckliwy sposób. Słychać odważniejsze i częstsze sięganie po patenty i instrumenty dotychczas, przez dość kurczowe trzymanie się poprzedniej stylistyki, pozostające gdzieś w tle, albo w ogóle pomijane. Należą do nich głównie syntezatory, znakomicie ubarwiające piosenki, zarazem niewychodzące na pierwszy plan, na którym pozostały gitary – przede wszystkim elektryczne, choć w kończącym płytę „Future” wykorzystano gitarę akustyczną. Ten utwór jest jednym z tych, które z pewnością wywołały pozytywne zdziwienie u słuchaczy – to ośmiominutowa kompozycja z narastającą dramaturgią, w dużej mierze instrumentalna, a w części elektrycznej można doszukiwać się wpływów post rocka i shoegaze. Drugim zaskoczeniem (jeszcze większym) jest „Ain’t It Fun” – funkująca piosenka z gościnnym udziałem… chóru gospel. To zdecydowanie jeden z najlepszych fragmentów albumu, niesamowicie chwytliwy i odświeżający. Podobnie jest z pierwszym singlem, „Now”, łączącym dawną poppunkową energię z nowofalowymi inspiracjami, czy – również singlowym – „Still Into You”, zaraźliwie wesołym i, może w nieco przesadny sposób, uroczym. Maniera Williams w tej piosence może irytować, ale pokazuje w pewnym stopniu jej zdolności interpretacyjne. Docenia się je zwłaszcza w porównaniu z drastycznie innym, nostalgiczno-melancholijnym wykonaniem „Part II”. Dwa utwory najbardziej przypominają wcześniejsze dokonania Paramore: „Daydreaming” i „Be Alone”, choć i tak wtapiają się w nowe brzmienie zespołu. Z gitarowym, czy raczej już teraz gitarowo-syntezatorowym obliczem zespołu troszkę się gryzie delikatna, popowa ballada „Hate to See Your Heart Break” – być może bez niej płyta byłaby odrobinę spójniejsza. Ciekawym zabiegiem są trzy przerywniki – akustyczne, około minutowe utwory, stylizowane na staromodne piosenki o ascetycznym, pozbawionym produkcyjnych fajerwerków brzmieniu, z charakterystycznym pogłosem. Wbrew pozorom sprawiły, że album nabrał spójności.

Eksperyment zrealizowany i… udany. Pozostaje pytanie, czy Amerykanom wystarczy twórczej energii na kolejny, równie udany album – oby bardziej spójny i zarazem przynajmniej w takim stopniu eklektyczny co „Paramore”. W każdym razie pierwszy egzamin – z nagrania dobrej płyty po balansowaniu na granicy rozpadu zespołu – zdany, na mocną czwórkę.