20 utworów, dwie płyty, 84 minuty muzyki – to naprawdę imponujący zestaw jak na zespół do tej pory znany raczej ze zwartych, mniej więcej czterdziestominutowych krążków. Soilwork od lat poszukiwał swojej artystycznej drogi, stopniowo odchodząc od melodyjnego death metalu i wplatając w swoją twórczość elementy innych stylów. Takie błądzenie po gatunkowych ścieżkach i trudności w przypięciu kapeli jednej etykietki zaowocowały prawdziwym arcydziełem. A nawet jeśli najnowszy efekt pracy muzyków nim nie jest, to można uznać, że przynajmniej otarł się o to miano. „The Living Infinite” to prawie półtorej godziny znakomitego wykonawczo i bardzo często zaskakującego w kontekście poprzednich dokonań formacji materiału: eklektycznego, a miejscami wręcz progresywnego. Podczas gdy spora część utworów garściami czerpie ze stylu, z jakiego Szwedzi są znani, pozostałe kawałki są wyraźnie inspirowane zupełnie innymi gatunkami. Hard rock za sprawą hammondowego tła pobrzmiewa w „Memories Confined”, niemal powermetalowy, rozpędzony riff stanowi podstawę „This Momentary Bliss”. Nie brakuje też piosenek o olbrzymim potencjale przebojowym, jak „Tongue” – z bardzo chwytliwym refrenem, poprzedzonym blastami, czy spokojnym, przestrzennym fragmentem tuż przed zgrabną, wpadającą w ucho solówką. Większe zaskoczenie pojawia się wraz z pierwszymi akustycznymi dźwiękami utworu tytułowego – podzielonego na dwie części, po jednej na każdą z płyt składających się na album. Oprócz smaczków aranżacyjnych jest to jednak dość standardowy utwór Soilwork, z motorycznym rytmem i charakterystycznym growlem Björna Strida. Ciekawiej robi się pod koniec krążka numer jeden, za sprawą lekko thrashowego „Let the First Wave Rise” i ponownego, tym razem odważniejszego wykorzystania gitary akustycznej w aranżacji „Vesty”. Bardzo hardrockowy jest „Whispers and Lights” – zarówno riff gitarowy, jak i partia klawiszowa zdecydowanie odbiegają od muzyki, z jaką grupa była najbardziej kojarzona. Nie sposób pominąć też lekkiej, po prostu rockowej zwrotki i deathmetalowego uderzenia w trzeciej minucie, po którym znów powraca błogi nastrój. Ten utwór jest na pewno największą niespodzianką nowego albumu formacji z Helsingborga i można go umieścić wśród najlepszych kompozycji z „The Living Infinite”.