Najnowsze dzieło brytyjskiego tria od strony wizualnej przykuwa uwagę piękną okładką autorstwa nowojorskiego artysty Martina Wittfootha. Jak prezentuje się zawartość muzyczna? Płyta rozpoczyna się singlowym „This Ladder Is Ours” – piosenką o popowej nośności, przede wszystkim za sprawą chwytliwego refrenu i snujących się w tle, nieco patetycznie brzmiących instrumentów smyczkowych (powracają one jeszcze w kilku miejscach na albumie). To lekka, „jasna” strona grupy – po przeciwnej znajdują się ostre, gitarowe riffy, grane przez frontwoman Rhiannon „Ritzy” Bryan. W przypadku tego utworu dominuje niemal punkowa prostota i motoryka, która w połączeniu z delikatnym tłem daje świeży efekt, na długo zapadający w pamięć. Bryan obdarzona jest dość charakterystycznym, wysokim głosem; potrafi nim operować zarówno w kojący sposób, jak i śpiewać trochę agresywniej, choć bez efektu zdzierania gardła. Pomysł The Joy Formidable na połączenie chropowatej, gitarowej zadziorności z miękkimi brzmieniami i urozmaiconymi partiami wokalnymi sprawdził się właściwie w każdej z 11 kompozycji. Obok dłuższych, odrobinę bardziej rozbudowanych kawałków na tegorocznym krążku kapeli znalazło się parę krótszych, dynamiczniejszych utworów. Nie są one zarazem pozbawione lekko eksperymentalnych smaczków, pewnej zabawy z piosenkową formą. Taka jest na przykład „Cholla”, z konkretnym, mocnym riffem podkreślającym zwartą strukturę, ale i drobnymi ozdobnikami. Innym, jeszcze bardziej bezpośrednim utworem, jest „Little Blimp” – w niecałych trzech minutach streszcza tę szaloną warstwę muzyki zespołu, związaną z zamiłowaniem do shoegazingu i właśnie wspomnianej tendencji do przełamywania formalnych schematów. Podobnie jest też w „Bats” czy, przede wszystkim, w prawie siedmiominutowym „Maw Maw Song”, z pozornie zupełnie chaotycznymi, jakby psychodelicznymi solówkami. Między tymi dwoma numerami zespół umieścił ciepłą, akustyczną kompozycję „Silent Treatment” – w porównaniu z resztą płyty bardzo prostą, ale zarazem pasującą do takiego otoczenia. Daje ona troszkę dźwiękowej przestrzeni i wytchnienie przed zagęszczonymi aranżacjami kolejnych kawałków. Wśród nich jest między innymi brzmiący z niemalże orkiestrowym rozmachem, przebojowy „Forest Serenade” czy oparty o przesterowaną gitarę i transowo powtarzane dźwięki klawiszy „The Leopard & The Lung”. W tym drugim utworze duże znaczenie mają też chórki śpiewane przez basistę i współtwórcę materiału Rhydiana Dafydda i, znów, instrumenty smyczkowe, wybrzmiewające na drugim planie.