Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 31 marca 2023
w Esensji w Esensjopedii

Deep Purple
‹inFinite›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułinFinite
Wykonawca / KompozytorDeep Purple
Data wydania7 kwietnia 2017
Wydawca earMUSIC
NośnikCD
Gatunekrock
EAN4029759118480
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Roger Glover, Ian Paice, Steve Morse, Don Airey, Ian Gillan
Utwory
CD1
1) Time For Bedlam4:34
2) Hip Boots3:23
3) All I Got Is You4:42
4) One Night In Vegas3:23
5) Get Me Outta Here3:58
6) The Surprising5:57
7) Johnny’s Band3:51
8) On Top Of The World4:01
9) Birds Of Prey5:47
10) Roadhouse Blues6:01
Wyszukaj / Kup

To się nie może tak skończyć
[Deep Purple „inFinite” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Czy to możliwe, aby „InFinite” był ostatnim albumem Deep Purple? Tak twierdzą muzycy, którzy zaczynają odczuwać dziesięciolecia przeżyte jako rockowe gwiazdy. Mam jednak nadzieję, że tak się nie stanie i nie tylko dlatego, że będzie mi brakowało jednej z ulubionych kapel.

Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

To się nie może tak skończyć
[Deep Purple „inFinite” - recenzja]

Czy to możliwe, aby „InFinite” był ostatnim albumem Deep Purple? Tak twierdzą muzycy, którzy zaczynają odczuwać dziesięciolecia przeżyte jako rockowe gwiazdy. Mam jednak nadzieję, że tak się nie stanie i nie tylko dlatego, że będzie mi brakowało jednej z ulubionych kapel.

Deep Purple
‹inFinite›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułinFinite
Wykonawca / KompozytorDeep Purple
Data wydania7 kwietnia 2017
Wydawca earMUSIC
NośnikCD
Gatunekrock
EAN4029759118480
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Roger Glover, Ian Paice, Steve Morse, Don Airey, Ian Gillan
Utwory
CD1
1) Time For Bedlam4:34
2) Hip Boots3:23
3) All I Got Is You4:42
4) One Night In Vegas3:23
5) Get Me Outta Here3:58
6) The Surprising5:57
7) Johnny’s Band3:51
8) On Top Of The World4:01
9) Birds Of Prey5:47
10) Roadhouse Blues6:01
Wyszukaj / Kup
Znamy już przypadki zespołów, które miały wycofać się ze sceny, a wciąż nagrywają kolejne albumy i rozpoczynają następne „naprawdę już ostatnie tournée” (jak Scorpions, czy Judas Priest), niemniej w przypadku Deep Purple tak może nie być. Kolejnych członków grupy dopadają zdrowotne przypadłości, a do tego tylko Steve Morse nie wszedł w wiek emerytalny (nawet po wydłużeniu go do 67 lat). „InFinite” miał być więc wielkim pożegnaniem, wieńczącym pięćdziesięcioletnią karierę. Dodajmy, że niełatwą, naznaczoną zarówno artystycznymi uniesieniami („In Rock”, „Machine Head”, „Perfect Strangers”), jak i srogimi nieporozumieniami („Stormbringer”, „Slaves & Masters”, „Abandon”). Do tego obfitującą w liczne zmiany składu (dziś jedynym muzykiem, który gra w Deep Purple od początku jest perkusista Ian Paice). Niemniej w XXI wieku nastąpiła stabilizacja. Panowie regularnie jeżdżą w trasy koncertowe (i równie regularnie upamiętniają je płytami live) i co jakiś czas serwują nowy materiał.
Pechowo tak się złożyło, że ich ostatnie dokonanie „Now What?!” z 2013 roku należy do jednych z najbardziej udanych. Jeśli więc „InFinite” miało być efektownym zamknięciem historii, musiało dorównać jakością poprzednikowi. Tak się jednak nie stało.
Początek w postaci utworu „Time to Bedlam” daje jeszcze nadzieję na to, że będziemy mieli do czynienia z pozycją co najmniej rewelacyjną. Najpierw słyszymy zmodyfikowany elektronicznie głos Iana Gillana, by za chwilę na stację wjechała doskonale naoliwiona lokomotywa w postaci pozostałych muzyków. Świetny riff, genialnie uzupełniające go klawisze i jesteśmy w domu. Do tego chwytliwa melodia i solówki jakby wciąż trwały lata 70. Nic dziwnego, że ten kawałek świetnie radzi sobie na Liście Przebojów Radiowej Trójki. Apetyt na więcej został więc rozbudzony.
Następny w kolejce „Hip Boots” niestety nieco go studzi. To po prostu purplowa średnia, kawałek, jakich słyszeliśmy już kilka na poprzednich albumach. Nie jest źle, ale mogło być lepiej. Może zatem numer trzeci? „All I Got is You” również nie dorównuje „Time to Bedlam”, ale ma w sobie sporo lekkości. Nic dziwnego, że trafił na drugi singel. Z drugiej strony tak wydzierającego się Gillana, jak tu pod koniec (i z wulgaryzmem w tekście) dawno nie słyszeliśmy. Tego typu radosne hardrockowe klimaty kontynuujemy w „One Night in Vegas”, tyle, że tu jedynym zapamiętywanym elementem jest niezbyt pasująca do calości, klasycyzująca partia klawiszy Dona Aireya. Kiepską passę kontynuuje „Get Me Outta Here”, który z jednej strony prowadzony jest przez gitarę o lekko reggae’owym zabarwieniu, ale jako całość jawi się jako dość ociężały.
W momencie, kiedy wpada się już w panikę, że przecież miał być wielki finał, a jest lekkie kombatanctwo, trafiamy na drugą (po „Time to Bedlam”) perełkę w postaci „The Surprising”. Nie jest to rozpędzony rocker, a rzecz o progresywnym zabarwieniu z licznymi zmianami nastrojów (Airey zalicza tu chyba swoją najlepszą partię na płycie), szlachetnymi solówkami gitarowymi Steve’a Morse’a i delikatnym wokalem Gillana, który autentycznie śpiewa, zamiast wypluwać z siebie słowa, jak to miał w zwyczaju na ostatnich krążkach. Utwór ten bardzo zgrabnie uzupełnia następny „Johnny’s Band”, który swoją lekkością i nawiązaniem do klasyki rock’n’rolla pozwala złapać trochę oddechu.
Niestety chwilę potem mamy do czynienia z najbardziej nijakim numerem na płycie „On Top of the World”. Jego tytuł to chyba sarkazm, bo Gillan swoim zmęczonym śpiewem nie dociera nawet do połowy szczytu świata. Zdecydowanie lepiej wypada „Birds of Prey”, który może nie należy do tych wybitnych, ale miło się go słucha, choć utrzymany jest w średnim tempie. I wreszcie dochodzimy do finału finałów, którym jest… cover The Doors. Dziwny zamysł, ale w sumie czemu nie. Purple raczej nie sięgają po cudzesy (w każdym razie nie od bardzo długiego czasu), można więc mówić o swoistego rodzaju niespodziance. Choć ich wersja „Roadhouse Blues” nie umywa się do oryginału, to trzeba przyznać, że ma w sobie sporo luzu i słuchając jej ma się wrażenie, że muzycy całkiem dobrze bawili się w studiu w czasie jej nagrywania.
I w sumie nie jest źle. Niejednemu rockowemu dinozaurowi życzyłbym podobnej jakościowo płyty, ale jednak uczucie niedosytu pozostaje. Miał to być przecież Wielki Finał, a na takowy zasługują może ze trzy utwory w zestawie. Do tego widać zdecydowany spadek formy w stosunku do „Now What?!”, który iskrzył się od pomysłów i porażał energią. Tu natomiast w przeważającej większości otrzymujemy solidne purplowe średniaki. To raczej taka druga liga, plasująca się obok „Who Do We Think We Are”, „The House of Blue Light”, czy „The Battle Rages On…”. W sumie więc znajduje się w zacnym towarzystwie, mającym swoich zwolenników, ale jednak nie będącym kanonem. Z tego też powodu mam nadzieję, że zapewnienia o zakończeniu kariery są przedwczesne, ponieważ taka marka jak Deep Purple zasługuje na o wiele bardziej efektowny finał.
koniec
13 czerwca 2017

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Głos z innego świata
Sebastian Chosiński

30 III 2023

Czy o Krzysztofie Komedzie wiemy już wszystko? Na szczęście – nie! O czym przekonuje między innymi wydana w ubiegłym roku, sygnowana przez Piotr Schmidt International Sextet, płyta „Komeda Unknown 1967”. Można ją potraktować jako aneks do klasycznego albumu pianisty „Meine süsse europäische Heimat – Dichtung und Jazz aus Polen”.

więcej »

Duchy starego pałacu
Sebastian Chosiński

28 III 2023

Wielu z Was po zerknięciu na okładkę recenzowanego dzisiaj albumu może zastanawiać się, kim jest jego autor. I tym samym zadawać sobie pytanie, czy na pewno warto wsłuchać się w „Stories”. Rozwieję więc już na początku wszelkie wątpliwości. Waldemar Knade to niezwykle ceniony i wszechstronny bydgoski altowiolinista, który na swej najnowszej płycie stworzył niezwykłą stylistyczną mieszankę muzyki klasycznej, jazzu (również free) i folku.

więcej »

Pieśni o zmartwychwstaniu
Sebastian Chosiński

23 III 2023

Nazwa nowego projektu saksofonisty i kompozytora Ryszarda Wojciula, United Orchestra, nie jest w niczym przesadzona. W studiu nagraniowym udało mu się bowiem zebrać kilkanaścioro artystów wywodzących się z bardzo różnych muzycznych światów. Na zawierającym ludowe pieśni wielkanocne albumie „Zorza prześliczna wynika” tego jednak nie słychać. Artystyczne „zjednoczenie” okazało się nie tylko wybitym na okładkę hasłem!

więcej »

Polecamy

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

A pamiętacie…:

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski

Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski

Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski

Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski

Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski

Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski

Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski

Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski

The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski

T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski

Zobacz też

Tegoż twórcy

Pot i Kreff: Rockowy Dream Team cz. 2
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Pot i Kreff: Rockowy Dream Team cz. 1
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Pot i Kreff: Pierwsze wyjście z mroku
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Pot i Kreff: Prawdziwy fan kupi wszystko
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Pot i Kreff – Made in Poland: Chopin chciał grać w Deep Purple
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Tegoż autora

Traumy i niezaleczone rany
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Baśń z truchłem wielkiego kraba w tle
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Wyrzutki spod miasta
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Opowieści z dwóch stron barykady
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Russkij wojennyj korabl, idi na #Σ%j
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Poszukiwacze zaginionego celu
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

40 najgorszych okładek płyt 2022 roku
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Szaleństwo pana Daredevila
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Rewolucja zaczyna się tutaj…
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

10 największych rozczarowań muzycznych 2022 roku
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.