Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 5 czerwca 2023

Niejednoznaczny kot
Jeżeli w ruinach kurortu znajdziesz nietknięte drzwi, a obok nich tajemniczą figurkę, na wszelki wypadek jej nie dotykaj, a już na pewno nie podnoś! Tytułowa bohaterka filmu „Suzume” przez swoją lekkomyślność zostaje wciągnięta w niesamowitą przygodę, w trakcie której będzie musiała uratować swój kraj oraz zakocha się w… żółtym krzesełku.
Kulawe konie: Sez. 1. odc. 1. Witajcie w czyśćcu (a może nawet w piekle)
Nie ulega wątpliwości, że twórcy „Kulawych koni” znakomicie potrafią operować kontrastami i igrać z przyzwyczajeniami widzów. I tak na początku pierwszego odcinka wprawdzie obserwujemy dynamiczną akcje przeprowadzoną przez agentów służb specjalnych, ale szybko wydarzenia toczą się w zgoła odmiennym tempie, Co istotne, mimo to napięcie wciąż utrzymuje się na wysokim poziomie.
Bywało lepiej
„Jesteśmy snem” to zbiór trzech krótkich powieści Ursuli K. LeGuin. Zbiór dość nierówny, bo zawarte w nim historie są leciwe i mało zajmujące, szczególnie dla współczesnego czytelnika.
Harry Potter? Narnia? Mozart!
Szafka z zegarem w szkolnej bibliotece okazuje się przejściem do świata fantazji. Brzmi jak początek streszczenia powieści dla młodzieży młodszej? Trochę tak, bo „Czarodziejski flet” Floriana Sigla to niejako próba pożenienia opery Mozarta z motywami typowo szkolnymi: wredny szpaner, sympatyczny fajtłapa, atrakcyjna koleżanka, budzący strach dyrektor. A po drugiej stronie – przygody, ratowanie świata i… królewna. Kogo wybierze bohater?
Puchatek: Żenada i wstyd
Jak wielokrotnie pouczają starsi – co nagle, to po diable. „Puchatek: Krew i miód” potwierdza to w całej rozciągłości.
Wporzo
„Niepodległość. Terra Alta II” to powieść kryminalna, ale przy okazji jest zaangażowanym głosem w dyskursie o tożsamości Katalonii.
Upadek Rycerza: Część 5. Rycerz odnowiony
Tego już w czasach TM-Semic nie poznaliśmy. Batman pokonał Azraela, a sam Azrael najwyraźniej poszedł po rozum do głowy, Robin powrócił do jaskini, Nightwing pojawił się ni stąd ni zowąd i tylko rozczarowanego i obrażonego Alfreda nadal brakuje. Bruce Wayne wrócił do roli człowieka-nietoperza, prawda? No niestety, sprawa jest trochę bardziej skomplikowana.

Muzyka

Magazyn CCXXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Lollipop Moment
Michel Meis 4tet
Why Do You Mourn
The End
Averno
Kósmos
Nobody’s Heart
Kasper Tranberg
Undo
Richard Andersson NOR, Hilmar Jensson

więcej »

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Piotr Schmidt, Wojciech Niedziela
‹Dark Morning›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Dark Morning
Wykonawca / Kompozytor	Piotr Schmidt, Wojciech Niedziela
Data wydania	1 września 2017
Wydawca	SJRecords
Nośnik	CD
Czas trwania	56:03
Gatunek	jazz
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Piotr Schmidt, Wojciech Niedziela

Utwory
CD1
1) Dark Morning	06:18
2) Seclusion	04:53
3) To Kiss the Ivories	05:54
4) Long Days Intro 1	00:37
5) Dla Norberta	08:12
6) Przestwór	05:00
7) Sanostol	04:30
8) Long Days Intro 2	00:39
9) Paderewa Waltz	06:45
10) Fragtime	00:41
11) Long Days Lonely Nights	03:50
12) Cassimir	08:44

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Słuchaj i rozkoszuj się!
[Piotr Schmidt, Wojciech Niedziela „Dark Morning” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Dwóch muzyków, których dzieli całe pokolenie, ale łączy wspólna wrażliwość i zamiłowanie do tworzenia pięknych melodii. Wydana jeszcze w 2017 roku płyta „Dark Morning” jest podsumowaniem ponad rocznej współpracy koncertowej trębacza Piotra Schmidta i pianisty Wojciecha Niedzieli. Zarazem jest to w ostatnich latach jeden z najbardziej wysmakowanych albumów, na których znajdą coś dla siebie i wielbiciele smooth jazzu, i miłośnicy improwizacji.

Sebastian Chosiński

Słuchaj i rozkoszuj się!
[Piotr Schmidt, Wojciech Niedziela „Dark Morning” - recenzja]

Piotr Schmidt, Wojciech Niedziela
‹Dark Morning›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Dark Morning
Wykonawca / Kompozytor	Piotr Schmidt, Wojciech Niedziela
Data wydania	1 września 2017
Wydawca	SJRecords
Nośnik	CD
Czas trwania	56:03
Gatunek	jazz
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Piotr Schmidt, Wojciech Niedziela

Utwory
CD1
1) Dark Morning	06:18
2) Seclusion	04:53
3) To Kiss the Ivories	05:54
4) Long Days Intro 1	00:37
5) Dla Norberta	08:12
6) Przestwór	05:00
7) Sanostol	04:30
8) Long Days Intro 2	00:39
9) Paderewa Waltz	06:45
10) Fragtime	00:41
11) Long Days Lonely Nights	03:50
12) Cassimir	08:44

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Nie chodzi oczywiście o to, aby komukolwiek wypominać wiek, ale przy okazji takich właśnie spotkań artystycznych warto mimo wszystko podkreślać, że mamy do czynienia z zespoleniem talentów muzyków, których dzieli całe pokolenie. Kiedy Piotr Schmidt przyszedł na świat (a miało to miejsce w 1985 roku), Wojciech Niedziela był już laureatem wielu konkursów i festiwali jazzowych, cieszył się nagrodą ministerialną przyznawaną szczególnie uzdolnionym młodym twórcom, a dosłownie chwilę później wydał debiutancki album („New Presentation”, 1986), zrealizowany zresztą przy współudziale swego brata bliźniaka, kontrabasisty Jacka Niedzieli, któremu później niejednokrotnie się odwdzięczał („Wooden Soul”, 1994; „Jazzowe poetycje”, 1996; „Sceny z Macondo”, 1997; „Historia roku minionego”, 2002; „Zjesienniony”, 2011). W następnej dekadzie pianista stał się fundamentem dwóch składów prowadzonych przez legendarnego saksofonistę Jana Ptaszyna-Wróblewskiego – Sekstetu i Kwartetu; miał też ogromny wkład w powstanie mocno inspirowanych rodzimym folklorem płyt nieżyjącego już saksofonisty i flecisty Michała Kulentego („Polska”, 1993; „Głos na rozstaju”, 1996).

Solowa dyskografia artysty wzbogaciła się natomiast w tym czasie o wypełnione podobnym materiałem krążki „To Kiss the Ivories” (1998) i „Domingo’s Tunes” (2005), z których dwie kompozycje ponad dekadę później Niedziela postanowił przearanżować i włączyć do repertuaru duetu, jaki stworzył z Piotrem Schmidtem. Schmidt to z kolei prawdziwy muzyczny omnibus – doktor sztuk muzycznych, który to tytuł uzyskał na swej macierzystej uczelni, czyli Akademii Muzycznej w Katowicach, mający za sobą również stypendialny pobyt na amerykańskim uniwersytecie w Louisville. Profesjonalną karierę zaczynał od klasycznie jazzowego kwintetu, którego współliderem był pianista Michał Wierba („Maya”, 2009; „Black Monolith”, 2011; „The Mole People”, 2012). Miewał też jednak ciągotki do bardziej „elektrycznego” (chciałoby się rzec: Davisowego) grania, które realizował pod szyldami Schmidt Electric („Silver Protect”, 2012; „Tear the Roof Off”, 2015; „Live”, 2017) czy Generation Next („Live at Jazz nad Odrą”, 2013). Żeby obraz płytowych dokonań trębacza był (niemal) pełen, należy wspomnieć jeszcze o licznych wydawnictwach, na których był głównie akompaniatorem (towarzyszył między innymi kontrabasiście Mariuszowi Bogdanowiczowi, wokalistkom Karolinie Glazer i Idzie Zalewskiej, perkusiście Gniewomirowi Tomczykowi, zespołowi F.O.U.R.S. Collective).

Przed siedmioma laty, aby mieć pełną kontrolę nad własnymi projektami, ale również w celu promocji wybitnych młodych artystów (z którymi styka się chociażby jako wykładowca), Piotr Schmidt powołał do życia – wraz z Markiem Różyckim – wytwórnię SJRecords. To jej logo widnieje na opublikowanym 1 września ubiegłego roku albumie „Dark Morning”, który powstał w gliwickim studiu Jazovia w ciągu trwającej zaledwie dwa dni sesji (26 i 27 czerwca). Tak szybkie zakończenie prac – przy jednoczesnym osiągnięciu tak wysokiego poziomu artystycznego – było możliwe jednak tylko dlatego, że wcześniej przez ponad dwanaście miesięcy Schmidt i Niedziela koncertowali w duecie. Kiedy więc zamknęli się w studiu, wiedzieli, jaki kształt ma przybrać płyta i co ma na nią trafić. Oczywiście w ogólnych zarysach, ponieważ wiele utworów to improwizacje na podrzucony przez jednego z kompozytorów temat. Album wypełniło dwanaście utworów, w tym trzy miniatury; nie licząc tych ostatnich, pięć numerów jest dziełem Wojciecha Niedzieli, dwa Piotra Schmidta, również dwa – wspólnym. Nawet jeśli jest w tej dziedzinie na „Dark Morning” pewna dysproporcja, nie odbija się ona na stylistycznej jednorodności.

Dla obu artystów koncerty w duecie musiały być czymś magicznym. Skąd ten wniosek? Ponieważ część tej magii bez wątpienia przeniknęła do studia i słyszalna jest w nagraniach. Kiedy jednak stają obok siebie twórcy tej miary i takiego talentu, dziwiłoby, gdyby stało się inaczej. Wynika to głównie z tego, że Schmidt i Niedziela mówią „jednym głosem”, nadają na tej samej fali. Doskonale się rozumieją i idealnie uzupełniają, prezentują podobną wrażliwość. Od pierwszej do ostatniej minuty – od tytułowego „Dark Morning” po „Cassimira” – muzyka duetu z jednej strony skłania do refleksji (i to jest jej największa wartość!), z drugiej – relaksuje (co jest w pewnym sensie, choć istotnym, to jednak skutkiem ubocznym). Mimo że jest bardzo stonowana, niesie ze sobą wiele emocji; nie da się „przejść” obok niej obojętnie. Dodatkową jej wartością jest zaś to, że jednocześnie zmusza do koncentracji. Oparta jest bowiem na improwizacjach, które urzekają tym bardziej, że budowane są na pięknych, zapadających w pamięć melodiach.

Kompozycja tytułowa (autorstwa Schmidta) to najlepsza wizytówka albumu, idealna na posępny, deszczowy poranek. Nawet jeżeli uznać ją za „pościelówę”, to wysmakowaną, z doskonale rozłożonymi akcentami: czarowną partią fortepianu i następującą po niej delikatną improwizacją trąbki. W „Seclusion” Niedzieli muzycy grają nieco energiczniej, jakby zakładali, że słuchaczom należy się po wyciszającym wstępie mały – z naciskiem na „mały” – wstrząs. „To Kiss the Ivories” to jedna z dwóch kompozycji pianisty, które wcześniej wykorzystał on już na albumach tak właśnie zatytułowanym i „Domingo’s Tunes”; tam zagrał ją w kwartecie (1998) i trio (2005), czyli z towarzyszeniem saksofonu tenorowego i sekcji rytmicznej, tutaj natomiast opierając się jedynie na subtelnym dialogu z saksofonem. Pewnie też z tego powodu jest ona o kilka minut krótsza. Podobnie zresztą jak „Long Days Lonely Nights”. Oba utwory – w nowych aranżacjach – nabrały nieco innego charakteru, jeszcze bardziej lirycznego, mniej surowego. Brzmieniowo stały się, jakby na przekór – zwłaszcza w porównaniu z wersjami z 2005 roku – bogatsze, bo przecież zastępująca kontrabas i perkusję trąbka wnosi zupełnie nową jakość, poszerza muzyczne horyzonty.

Kolejnym – wcale nie ostatnim – „dwupakiem” są utwory Niedzieli, które można, z uwagi na tytuły, określić mianem „dedykowanych”: „Dla Norberta” oraz zamykający płytę „Cassimir”. Oba charakteryzują się romantycznymi partiami fortepianu; w pierwszym przypadku została ona wzbogacona przez Schmidta finałowym podniosłym (niemal elegijnym) motywem trąbki, w drugim obaj muzycy postawili przede wszystkim na narrację pełną nostalgii. Po „Dla Norberta” pojawia się zupełnie odmienny w klimacie „Przestwór”, w którym po mocno frywolnym wstępie fortepianowym mamy do czynienia głównie z wyeksponowanym dęciakiem. Co stanowi zresztą zgrabną zapowiedź żywiołowego, ragtime’owego „Sanostolu” (to druga samodzielna kompozycja trębacza), który brzmi jak wyjęty żywcem z przedwojennego amerykańskiego filmu. Swoistym aneksem do tego numeru jest – pojawiający się nieco później – żartobliwy, niespełna minutowy, fortepianowy „Fragtime”. Na właściwe (czy też: właściwsze) sobie tory duet wraca w „Paderewa Waltz”, w którym niepodzielnie dzieli i rządzi pianista; to on obdarowuje słuchaczy ujmującymi melodiami, Schmidt zaś świadomie przyjmuje tutaj rolę akompaniatora.

Im bliżej końca płyty (czytaj: „Long Days Lonely Nights” i „Cassimir”), tym bardziej muzycy podkreślają – analogicznie do początku – nostalgiczny charakter ich wspólnego muzykowania. Wszystko zapewne po to, aby wywołać w słuchaczach emocje, które sprawią, że będą oni chcieli do „Dark Morning” jak najszybciej powrócić. Jeśli taki był rzeczywisty zamiar – powiódł się doskonale. To piękna płyta, subtelna i schludna, przekonująca, że jazzowe improwizacje nie muszą wywracać wnętrzności, aby na długo pozostać w pamięci.

19 lipca 2018

Skład:
Piotr Schmidt – trąbka
Wojciech Niedziela – fortepian

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Tu miejsce na labirynt…: Dotyk fantastycznego piękna
Sebastian Chosiński

1 VI 2023

Powiedzenie o znalezieniu igły w stogu siana odnosi się do zaistnienia rzeczy niemal niemożliwej. A jednak od czasu do czasu one się wydarzają. Dowodem na to artystyczne spotkanie szwedzkiego klawiszowca Alexa Zethsona z greckim gitarzystą Giannisem Arapisem, które zaowocowało już kilkoma świetnymi płytami. Najnowsza to „Malplacé”, którą sygnuje kwintet Organ Donor.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Zima w mojej głowie
Sebastian Chosiński

30 V 2023

Z tymi supergrupami człowiek prawie nigdy nie wie, czy za chwilę nie zawieszą działalności, ponieważ tworzący je muzycy zajmą się w końcu swoimi codziennymi obowiązkami i macierzystymi formacjami. W przypadku The End na szczęście ta prawidłowość nie dotyczy: Szwed Mats Gustafsson i Norweg Kjetil Møster starają się o to, by co dwa-trzy lata wejść do studia i nagrać nowy krążek. Tym razem jest to album noszący – po raz pierwszy anglojęzyczny – tytuł „Why Do You Mourn”.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Przestrzeń do poszukiwań
Sebastian Chosiński

25 V 2023

Są na polskiej scenie jazzowej zespoły, które objawiają się rzadko, ale kiedy już wydają płyty – trudno przejść obok nich obojętnie. Opublikowany cztery lata po debiucie drugi krążek Petera Sextet, na czele którego stoi pianista Dariusz Petera, łączy w sobie wpływy free jazzu z awangardą i muzyką klasyczną. W tym kontekście jego tytuł – „Władza Algorytmów” – należy potraktować jako artystyczną przekorę.

więcej »