Tu miejsce na labirynt…: Posępne oblicze Śląska [SBB „Przebudzenie. Radio Sessions, Vol. 1” - recenzja]Esensja.pl Esensja.pl To nie są nagrania, których fani SBB wcześniej nie znali. Po raz pierwszy opublikowano je dwanaście lat temu w boksie „Lost Tapes, Vol. 2”. Po raz pierwszy jednak ukazują się na krążku winylowym w czteropłytowej miniserii „Radio Sessions”, która – zgodnie z zapowiedzią wydawcy (GAD Records) – ma być kontynuowana do końca 2019 roku. trzy z czterech kompozycji na „Przebudzeniu” są o tyle interesujące, że wyszły nie spod ręki Józefa Skrzeka, ale perkusisty Jerzego Piotrowskiego.
Tu miejsce na labirynt…: Posępne oblicze Śląska [SBB „Przebudzenie. Radio Sessions, Vol. 1” - recenzja]To nie są nagrania, których fani SBB wcześniej nie znali. Po raz pierwszy opublikowano je dwanaście lat temu w boksie „Lost Tapes, Vol. 2”. Po raz pierwszy jednak ukazują się na krążku winylowym w czteropłytowej miniserii „Radio Sessions”, która – zgodnie z zapowiedzią wydawcy (GAD Records) – ma być kontynuowana do końca 2019 roku. trzy z czterech kompozycji na „Przebudzeniu” są o tyle interesujące, że wyszły nie spod ręki Józefa Skrzeka, ale perkusisty Jerzego Piotrowskiego.
SBB ‹Przebudzenie. Radio Sessions, Vol. 1›Utwory | | Winyl1 | | 1) Marsz galerników | 05:30 | 2) Pater | 03:40 | 3) Przebudzenie | 11:45 | 4) Na ten czas | 22:20 |
To wciąż jeszcze były początki SBB, a raczej jego drugiego wcielenia, które narodziło się po rozstaniu z Czesławem Niemenem jesienią 1973 roku. Grupa w tym czasie mnóstwo koncertowała, zarówno w Polsce, jak i poza jej granicami (czego dowodzą wydawane po latach albumy z archiwaliami: „ Live in Opole 1974. Rock przez cały rok”, „ Live Jazz nad Odrą 1975”, „ Karlstad 1975 Plus”, „ Hofors 1975”); równie chętnie jednak, jak europejskie sceny, odwiedzała również studia, pozostawiając po sobie wiele godzin nagrań wykorzystywanych później kronikach filmowych oraz obrazach dokumentalnych i fabularnych. Wiele z nich przez długie lata pozostawało nieznanych. Poznaliśmy je dopiero w połowie pierwszej dekady XXI wieku dzięki opublikowanym przez Metal Minds Productions trzem kompaktowym boksom: „Anthology 1974-2004” (2004) oraz „Lost Tapes, Vol. 1” (2005) i „Lost Tapes, Vol. 2” (2006). Minęła kolejna dekada i specjalizująca się w odkrywaniu muzycznych perełek sprzed lat firma GAD Records postanowiła sięgnąć po te kompozycje ponownie, tym razem publikując je w ekskluzywnych wersjach winylowych na czterech longplayach pod wspólnym tytułem „Radio Sessions”. Pierwsza odsłona miniserii – zatytułowana „Przebudzenie” – ujrzała światło dzienne w połowie grudnia ubiegłego roku. Trafiły na nią cztery utwory zrealizowane na zamówienie warszawskiej Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych (WFDiF), ale zarejestrowane w studiu Polskiego Radia w Katowicach. Te konkretne powstały w trakcie dwóch sesji: w maju 1975 (wypełniająca całą stronę B suita „Na ten czas”) oraz w styczniu 1976 roku (trzy krótsze numery ze strony A). Jak to często bywa z podobnymi nagraniami, wzbudzają one ambiwalentne odczucia. Z jednej strony – to jednak jest SBB, co samo w sobie gwarantuje wysoki poziom, ale z drugiej – ponad cztery dekady temu trio nie zakładało, że materiał ten zostanie udostępniony słuchaczom na płycie. Nie są to więc nagrania dopieszczone. Przeciwnie: brzmią surowo, często wydają się zaledwie szkicami, z których – jak z „Na ten czas” – dopiero później wykluły się bardziej dopracowane kompozycje. Muzycy tworząc je, mieli świadomość, że to materiał użytkowy. Ale to oczywiście w żadnym wypadku nie oznacza, że pozwolili sobie na chałturzenie. Nic z tych rzeczy! Trzeba jednak pamiętać, że następnie nie spędzali nad nimi długich godzin, poddając je miksowi i masteringowi spełniającemu zwyczajowe standardy wyznaczone przez SBB. Tym trzeba było zająć się po latach. Konstruując tracklistę „Przebudzenia” (i przy okazji trzech pozostałych albumów z serii), Michał Wilczyński – szef GAD-a – oraz Józef Skrzek, Anthimos Apostolis i Jerzy Piotrowski mieli do dyspozycji kilkadziesiąt utworów. Mogliby zamknąć oczy i „strzelać” w ciemno długopisem w sporządzoną na kartce papieru listę, a i tak wyszłoby z tego coś interesującego. Tak jednak na pewno się nie działo. Wydawnictwo sprawia bowiem wrażenie nie przypadkowej składanki, ale w pełni przemyślanego wyboru.  Wspólnym mianownikiem trzech utworów (z początku 1976 roku) wypełniających stronę A jest ich nominalny kompozytor, czyli perkusista SBB Jerzy Piotrowski (co, nie ukrywajmy, jest ewenementem w historii tria). Określenie „nominalny” nie ma na celu podważanie w jakikolwiek sposób wpływu „Kety” na ich powstanie, podkreśla jedynie improwizowany w dużym stopniu charakter tych kompozycji, którym Piotrowski wyznaczył zapewne jakieś ogólne ramy, poddając kolegom – rozwijane następnie przez nich (jak również przez siebie samego) – główne wątki. „Marsz galerników” ma bardzo niepokojący nastrój, na co – przynajmniej w pierwszych minutach – wpływa przede wszystkim Józef Skrzek (vide pulsujący bas, przejmująca wokaliza, a później jeszcze mierzący się ze sprzężoną gitarą „Lakisa” włoski syntezator Davolisint). W drugiej części klimat utworu nieco się zmienia; zespół podkręca tempo, a Anthimos serwuje znakomitą jazzrockową (z naciskiem jednak na rock) improwizację. Dopiero w finale schodzi na drugi plan, oddając pole dynamicznej sekcji rytmicznej. Najkrótszy w całym zestawie „Pater” ma też najprostszą konstrukcję; opiera się bowiem o ten sam zapętlony motyw, w którym lekko funkujący bas gra unisono z gitarą, a tło wypełnia syntezator. Jeśli coś ewoluuje, to partia perkusji – Piotrowski gra coraz gęściej, przydając tym samym utworowi mocy.  Tytułowe „Przebudzenie” to w zasadzie (niemal dwunastominutowa) minisuita. Introdukcja jest trochę industrialna, oparta na gitarowych i syntezatorowych sprzężeniach, zgrzytach i pogłosach. Po wyciszeniu wykluwa się z niej fragment awangardowy – ze wspieraną przez fortepian Skrzeka pełną pogłosów gitarą Apostolisa i Józefem grającym na basie… smyczkiem. „Keta” dopiero w połowie daje znać, że jest, żyje i ma się całkiem nieźle. Od tego momentu utwór przeistacza się w klasyczną progresywną odmianę fusion. Coraz bardziej rozpędzona sekcja rytmiczna, wspomagana przez gitarę „Lakisa”, tworzy z kolei fundament dla improwizacji Skrzeka na syntezatorze. Aż do nagłego i niespodziewanego końca. Gdyby trio miało więcej czasu i – przede wszystkim – gdyby brało pod uwagę, że w przyszłości nagrania te mogą zostać wydane na płytach, zapewne pobawiłoby się nimi dłużej – rozwinęło je i pod względem kompozytorskim, i aranżacyjnym. Ale i tak utwory te cieszą uszy. Podobnie jak pozostałe numery „Kety”, jakie trafiły w 2006 roku na „Lost Tapes, Vol. 2”. Ponad dwudziestodwuminutowe „Na ten czas” to już dzieło całego tria, również powstałe w czasie zbiorowej improwizacji. Co ciekawe, sesja ta miała miejsce w maju 1975 roku, a więc w okolicach słynnego tournee po Szwecji, podczas którego grupa grała wspomniane już wcześniej koncerty w Karlstad, Kolbäck, Sundsvall oraz Hofors. Początek jest eksperymentalny, znaczony różnymi dziwnymi dźwiękami (w tym wokalizą Józefa) i grą Piotrowskiego na perkusjonalniach. Gdy już SBB rozkręca się na dobre, stery przejmuje „Lakis”, grając wirtuozerskie solo na gitarze. Może nie tak porywające, jak to w tytułowym utworze z „ Mementa z banalnym tryptykiem” (1980), ale dające pojęcie o jego twórczych możliwościach. W dalszej części mamy do czynienia z fragmentami ostrzejszymi i delikatniejszymi na przemian, z przenikaniem się rockowej awangardy (mogącej kojarzyć się z czasami współpracy z Czesławem Niemenem) z progresem i psychodelią (vide przestery). Znajduje się tu też, co istotne, miejsce na solowy popis Piotrowskiego. A jakże! jemu się także należało. Kolejne albumy serii będą pojawiać się w kilkumiesięcznych odstępach. Postaramy się nie przegapić ich pojawienia się na rynku. Wszak działające po dziś dzień SBB to najwspanialsza legenda polskiego rocka, którą wciąż możemy zobaczyć na żywo.  Skład: Józef Skrzek – gitara basowa, fortepian, syntezator, głos Apostolis Anthimos – gitara elektryczna Jerzy Piotrowski – perkusja, instrumenty perkusyjne
|
"Motyw popołudniowy" jest piękny. "Impresje" silnie kojarzą mi się z grupą Camel ("Słodkie jak miód" też, ale trochę słabiej), a "Pater" z Pink Floyd. Nie żebym miał coś przeciwko :)