Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 26 lipca 2021

Zaufaj indonezyjskiej smoczycy
„Raya i ostatni smok” to wizualna uczta dla miłośników wschodnioazjatyckich klimatów. Tym razem zamiast Chin czy Japonii mamy inspiracje rodem z Sumatry, Borneo i Jawy, a może nawet Sulawezi. Stroje i wnętrza imponują urodą, a walki wręcz i wnóż są starannie wzorowane na istniejących odpowiednikach. Szkoda tylko, że ten film jest tak przeraźliwie… kaznodziejski.
Najpiękniejszy Lem
Doskonała literatura po adaptacji nie zawsze owocuje równie doskonałym komiksem. Tak samo obawy może budzić porywanie się praktycznie nieznanego rysownika na powieść samego Stanisława Lema. Na szczęście Radosław Mikołajczyk stanął na wysokości zadania – jego „Niezwyciężony” jest po prostu niesamowity.
Szarlota Pawel nieznana, ale swojska
Mam wrażenie, że Szarlota Pawel jest trochę niedoceniana, a jej twórczość nie do końca poznana. Tę sytuację ratuje Wydawnictwo Ongrys albumem „Przygody Żąbelka i inne opowieści”.
Marvel w sosie dostojewskim, czyli co się stało w Budapeszcie
Dla zdrowia psychicznego człowiek powinien mieć jakiś cel w życiu. Celem może być na przykład generał Drejkow, którego Natasza Romanow planuje sprzątnąć, w wolnej chwili między wojną bohaterów a wojną nieskończoności. „Czarna Wdowa” to film, który pojawił się odrobinę za późno, i nie mam tu na myśli opóźnienia spowodowanego epidemią. A czy jest dobry?
Miejsca, które warto odwiedzić: Sentymenty, zadziwienie, oszołomienie
Muzeum Zabawek w Kudowie-Zdroju mieści się w samym jej centrum, tuż obok parku – nie ma więc żadnego problemu z jego odnalezieniem. W dodatku informują o nim liczne billboardy, rozlokowane tu i ówdzie w Kotlinie Kłodzkiej.
Wiele stron o zemście i zabijaniu
„Zemsta najlepiej smakuje na zimno” Joego Abercrombiego to oczywiście historia o zemście, zdradzie i zabijaniu. Jak na tego autora całość została podana w zaskakująco rozwlekły i nieszczególnie wciągający sposób.
Lupin: Sez. 2. odc. 5. Przedstawienie finałowe
Realizacja planu głównego bohatera wkracza w decydującą fazę, nic więc dziwnego, że w odcinku tym czekają na nas liczne zwroty akcji i naprawdę mnóstwo emocji.

Muzyka

Magazyn CCVII

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Amgala Temple
‹Invisible Airships›

EKSTRAKT:	90%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Invisible Airships
Wykonawca / Kompozytor	Amgala Temple
Data wydania	2 listopada 2018
Wydawca	Pekula Records
Nośnik	CD
Czas trwania	45:17
Gatunek	jazz, rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Amund Maarud, Lars Horntveth, Gard Nilssen

Utwory
CD1
1) Bosphorus	12:21
2) Avenue Amgala	07:02
3) Fleet Ballistic Missile Submarine	09:05
4) The Eccentric	06:04
5) Moon Palace	10:43

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Tu miejsce na labirynt…: Anielski orszak duszę mą prowadzi…
[Amgala Temple „Invisible Airships” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Zachęcam Was do prześledzenia pewnego artystycznego eksperymentu. Jak sądzicie, jaka muzyka powstanie, jeśli w jednym, trzyosobowym, zespole umieścimy dwóch jazzmanów i jednego bluesmana? Jak się okazuje, nie jest to wcale taki prosty rachunek, co udowadnia debiutancki album norweskiej formacji Amgala Temple. „Invisible Airships” zawiera bowiem przede wszystkim mieszankę… krautrocka z progresywnym fusion.

Sebastian Chosiński

Tu miejsce na labirynt…: Anielski orszak duszę mą prowadzi…
[Amgala Temple „Invisible Airships” - recenzja]

Amgala Temple
‹Invisible Airships›

EKSTRAKT:	90%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Invisible Airships
Wykonawca / Kompozytor	Amgala Temple
Data wydania	2 listopada 2018
Wydawca	Pekula Records
Nośnik	CD
Czas trwania	45:17
Gatunek	jazz, rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Amund Maarud, Lars Horntveth, Gard Nilssen

Utwory
CD1
1) Bosphorus	12:21
2) Avenue Amgala	07:02
3) Fleet Ballistic Missile Submarine	09:05
4) The Eccentric	06:04
5) Moon Palace	10:43

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Wbrew pozorom to nie jest wcale takie egzotyczne połączenie, jak mogłoby się wydawać w pierwszej chwili. Wszak w latach 70. ubiegłego wieku nie brakowało w zachodnich Niemczech formacji krautrockowych o silnych jazzowych inklinacjach – począwszy od Embryo, poprzez Passport Klausa Doldingera, Association P.C., Et Cetera, aż po dużo mniej znane Thrice Mice i Missus Beastly (plus wiele, wiele innych). Nie powinno więc dziwić, że i dzisiaj znajdują się artyści, którzy podążają tą drogą. Tym bardziej że muzyka sprzed czterech dekad od paru lat przeżywa prawdziwy renesans popularności. Norweskie trio Amgala Temple wpisuje się zatem w ogólniejszą tendencję. Co cieszy, ponieważ jego debiutanckie wydawnictwo – krążek opublikowany 2 listopada ubiegłego roku przez wytwórnię Pekula Records z Oslo (i to zarówno w wersji kompaktowej, jak i winylowej) – ociera się o wybitność.

Niech Was jednak nie zmyli fakt, że mamy do czynienia z debiutem. Muzycy tworzący Amgala Temple (nazwa zespołu nawiązuje do słynnej oazy znajdującej się w zachodniej części Sahary, na terenie dzisiejszego Maroka) nie są bowiem żadnymi debiutantami. To prawdziwe gwiazdy skandynawskiego jazzu, jazz-rocka i bluesa. To muzycy, którzy z niejednego już pieca jedli chleb i niejedną fantastyczną płytę nagrali. Najmniej znany z całej trójki – przynajmniej w Polsce – jest gitarzysta Amund Maarud (urodzony w 1981 roku w miasteczku Årnes w południowo-wschodniej części kraju), który od początku swej twórczej drogi wierny jest bluesowi. Niegdyś był członkiem grup MaarudKara („First Blues”, 1999) i Morudes („Sinister Beat”, 2016), ale w tym samym czasie pielęgnował także swoją karierę solową (w ciągu ostatnich piętnastu lat wydał pod własnym nazwiskiem sześć płyt studyjnych). Nie ma więc wątpliwości, że mamy do czynienia z fachowcem wysokiej próby. Choć dwaj pozostali koledzy mimo wszystko go przebijają.

Multiinstrumentalista Lars Horntveth – tutaj akurat grający na gitarach (basowej, rytmicznej i hawajskiej), syntezatorach oraz wibrafonie – znany jest głównie jako saksofonista i klarnecista kultowego zespołu Jaga Jazzist, natomiast perkusista i perkusjonalista Gard Nilssen dał się dotąd poznać jako podpora takich formacji, jak Bushman’s Revenge, Maciej Obara Quartet, Astro Sonic, Acoustic Unity, Scent of Soil, Starlite Motel czy Cortex. Wystarczy chyba tej wyliczanki? Wierzycie już, że w składzie Amgala Temple naprawdę mamy do czynienia z muzykami pierwszoligowymi, prawda? W takim kontekście naturalne wydaje się, że nagrali świetną płytę. Ale że aż tak…

Na „Invisible Airships” trafiło pięć kompozycji, wszystkie dłuższe od tych, które zazwyczaj słyszymy w rozgłośniach radiowych, ale też nie na tyle długie, by Norwegowie pobili jakiś rekord (gdzie im do Japończyków Acid Mothers Temple!). Mimo to mamy pełne prawo uznać, że lubią tworzyć muzykę z rozmachem, o czym świadczy nie tylko długość trwania poszczególnych utworów, ale nade wszystko ich bogactwo aranżacyjne. Otwierający album „Bosphorus” zaczyna się z dłuuugiego wyciszenia. Na tyle długiego, że słuchacz ma pełne prawo zaniepokoić się, czy płyta przypadkiem nie jest wadliwa. Nie, nie jest – to świadomy zabieg muzyków. Kiedy już rozbrzmiewają pierwsze dźwięki, z miejsca budują nostalgiczny nastrój (głównie za sprawą gitar i syntezatorów) i nie zmienia tego – przynajmniej jeszcze przez jakiś czas – stopniowe pojawianie się kolejnych instrumentów. A pojawia się chociażby gitara hawajska – co zaskakujące, na „Invisible Airships” wpisywana, co raczej jest rzadkością, w kontekst rockowy.

Generalnie więcej tu rocka niż jazzu – i jest to uwaga dotycząca nie tylko „Bosphorus”, lecz całego wydawnictwa. Zresztą utwór ten pięknie ewoluuje – z czasem robi się najpierw krautrockowo-elektronicznie (w stylu wczesnego Tangerine Dream, Cluster bądź Harmonii), a następnie niemal heavymetalowo (vide gitara Maaruda), wreszcie jazzrockowo (tu z kolei kłania się gitara Horntvetha). I to w ciągu zaledwie dwunastu minut. Przy okazji na drugim i trzecim planie muzycy rozwijają wiele innych wątków, które barwnie ukwiecają ten muzyczny bukiet. W „Avenue Amgala” Lars i Gard – w roli, odpowiednio, basisty i perkusisty – poczynają sobie nadzwyczaj odważnie, z początku trochę kombinują z rytmem, ale kiedy wskakują już na właściwy, podkręcają dynamikę do granic wytrzymałości. Emocje łagodzi nieco gitara hawajska, ale i ona, o czym była mowa już wcześniej, pełni nieco odmienną od zazwyczaj powierzanej jej roli.

We „Fleet Ballistic Missile Submarine” na początek muzycy popuszczają wodze wyobraźni i improwizują, później jednak ponownie – powtarza się tym samym manewr z „Avenue Amgala” – na tle jednostajnego, transowego rytmu zabierają się za wprowadzanie słuchaczy w lekko depresyjny nastrój (wszelką odpowiedzialność za ten stan rzeczy ponosi grający na syntezatorach Lars). Na szczęście trwa to niezbyt długo, a samobójcze myśli skutecznie rozwiewa bliska stylistyce metalowej partia gitary. Sześciominutowy (tym samym najkrótszy w całym zestawie) „The Eccentric” też potrafi nieźle zaskoczyć. Można nawet odnieść wrażenie, że to kompozycja, w której Norwegowie postanowili sobie najmocniej pofolgować i jednocześnie oddać „cesarzowi co cesarskie”. To znaczy Amund Maarud ciągnie w stronę bluesa, a Lars Horntveth i Gard Nilssen – w stronę fusion. Spotykają się gdzieś w połowie, by z wielką werwą po raz kolejny poimprowizować. Wszystkich godzą klawisze, które po hulankach i swawolach wprowadzają wielce pożądany spokój.

Zamykający album „Moon Palace” nie jest wprawdzie kompozycją najdłuższą, ale na pewno pozostawiającą po sobie największe wrażenie. Leniwy początek sprawia, że odnosi się wrażenie, iż niby nic się nie dzieje. Jakże to jednak jest mylące; wystarczy „spojrzeć” głębiej – na drugi plan – by przekonać się, że to „niby” jest jak najbardziej uzasadnione. Stopniowo zagęszcza się rytm i narasta moc, a dołączająca do pozostałych instrumentów zgrzytliwa gitara wieńczy dzieło – w tym momencie masa dźwięków jest już tak potężna, że łatwo o rozstrój nerwowy. Gdyby muzykom na tym właśnie zależało, jeszcze bardziej podkręciliby i tempo, i dynamikę. Ale przecież nie taki jest ich cel. Dlatego po kontrolowanym przesileniu powoli wyciszają emocje, a gitara serwuje ociekający smutkiem motyw. I kiedy wydaje się, że tak już będzie do samego końca – następuje finałowe uderzenie. Potężne. Między oczy. Słyszalne w ostatnich sekundach syntezatory wydają się tym samym anielskim śpiewem orszaku wiodącego duszę do Nieba.

Zbyt górnolotnie? Cóż, posłuchajcie „Invisible Airships”, a jestem pewien, że i Wam przyjdzie do głowy wiele nie mniej uwznioślonych myśli.

7 marca 2019

Skład:
Amund Maarud – gitara elektryczna
Lars Horntveth – gitara basowa, syntezatory, gitara elektryczna, gitara hawajska, wibrafon
Gard Nilssen – perkusja, gong, dzwonki

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Krótko o muzyce: Krůk Krukowi oka nie wykole
Sebastian Chosiński

22 VII 2021

Do niedawna jeszcze na polskiej scenie muzycznej nazwa Kruk kojarzyła się przede wszystkim z zespołem grającym melodyjny hard rock. Trzy lata temu jednak na scenę odważnie wkroczyła warszawska grupa… Krůk, której twórczość zahacza o folk i rockową alternatywę. Świadczy o tym jej ubiegłoroczny pełnowymiarowy debiut – „Nibykwiaty”.

więcej »

Krótko o muzyce: Marzenia milionera
Sebastian Chosiński

20 VII 2021

Jeżeli macie mniej więcej pięćdziesiąt lat i nie odstręcza Was melodyjny hard rock i muzyka określana mianem AOR, płyty sygnowane nazwą Intelligent Music Project powinny przypaść Wam do gustu. Wydany w tym roku album „The Creation” jest szóstym w jego dorobku. Wprawdzie nie najlepszym, ale na pewno nie słabym.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Do tańca, nie do różańca
Sebastian Chosiński

15 VII 2021

Po wydanym na początku roku albumie „Continuation” dyskografia Koman Band wzbogaciła się o kolejną wypełnioną archiwaliami płytę. Różnica jednak jest taka, że na „Suicie słonecznej” otrzymujemy nie zbiór utworów z różnych sesji, lecz pełnoprawną, ponad czterdziestominutową kompozycję stworzoną z myślą o… balecie.

więcej »