Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 27 marca 2019

Smutek spełnionych baśni
Realistyczna i jednocześnie symboliczna, osadzona w realiach XVIII wieku, a jednocześnie taka współczesna. Niebanalna od strony literackiej, pięknie napisana „Syrena i pani Hancock” wnosi świeży powiew do świata literatury.
„Marvel” znaczy „coś cudownego”
Najnowszy film studia Marvel o incepcyjnym tytule „Kapitan Marvel” ma w sobie luz „Strażników galaktyki” połączony z tajemniczością „Tożsamości Bourne’a”. Osadzenie akcji w połowie lat 90. dodaje całości subtelnego humoru. No i kot. Każdy film z kotem jest lepszy niż bez kota. A szczególnie, kiedy Nick Fury dziumdzia nad nim słodko niczym emerytka z naszego bloku. To po prostu trzeba zobaczyć.
Do kina marsz: Marzec 2019
Baaardzo bogate zapowiedzi filmowe na marzec. Niby sezon oscarowy już za nami, ale naprawdę będzie co oglądać w kinach, a i na płytach parę ciekawych pozycji się pojawi.
10 najlepszych książek 2018 roku
A oto i Wasz wybór najlepszych książek 2018 roku. Przedstawiamy pierwszą dziesiątkę wybraną przez Was spośród naszych propozycji.
Serialomaniak.pl: Premiery i powroty seriali – marzec 2019
W pierwszym wiosennym miesiącu czeka nas prawdziwy wysyp nowych produkcji. Zobaczymy m.in. dokument o Formule 1, spin-off „Pretty Little Liars” czy też serial oparty na znanym filmie „Co robimy w ukryciu”. Ponadto powrócimy w kryminalne zakątki Neapolu w nowym sezonie „Gomorrah”; na ekranie ponownie zagości też pewien szczególny, niebieski jednorożec.

Muzyka

Magazyn CLXXXIV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Próchno
Próchno
The Final Frontier
Nik Turner
Żywioły
Kamil Wasicki

więcej »

Zapowiedzi

Amgala Temple
‹Invisible Airships›

EKSTRAKT:	90%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Invisible Airships
Wykonawca / Kompozytor	Amgala Temple
Data wydania	2 listopada 2018
Wydawca	Pekula Records
Nośnik	CD
Czas trwania	45:17
Gatunek	jazz, rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Amund Maarud, Lars Horntveth, Gard Nilssen

Utwory
CD1
1) Bosphorus	12:21
2) Avenue Amgala	07:02
3) Fleet Ballistic Missile Submarine	09:05
4) The Eccentric	06:04
5) Moon Palace	10:43

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Tu miejsce na labirynt…: Anielski orszak duszę mą prowadzi…

Sebastian Chosiński

Zachęcam Was do prześledzenia pewnego artystycznego eksperymentu. Jak sądzicie, jaka muzyka powstanie, jeśli w jednym, trzyosobowym, zespole umieścimy dwóch jazzmanów i jednego bluesmana? Jak się okazuje, nie jest to wcale taki prosty rachunek, co udowadnia debiutancki album norweskiej formacji Amgala Temple. „Invisible Airships” zawiera bowiem przede wszystkim mieszankę… krautrocka z progresywnym fusion.

Sebastian Chosiński

Tu miejsce na labirynt…: Anielski orszak duszę mą prowadzi…

Amgala Temple
‹Invisible Airships›

EKSTRAKT:	90%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Invisible Airships
Wykonawca / Kompozytor	Amgala Temple
Data wydania	2 listopada 2018
Wydawca	Pekula Records
Nośnik	CD
Czas trwania	45:17
Gatunek	jazz, rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Amund Maarud, Lars Horntveth, Gard Nilssen

Utwory
CD1
1) Bosphorus	12:21
2) Avenue Amgala	07:02
3) Fleet Ballistic Missile Submarine	09:05
4) The Eccentric	06:04
5) Moon Palace	10:43

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Wbrew pozorom to nie jest wcale takie egzotyczne połączenie, jak mogłoby się wydawać w pierwszej chwili. Wszak w latach 70. ubiegłego wieku nie brakowało w zachodnich Niemczech formacji krautrockowych o silnych jazzowych inklinacjach – począwszy od Embryo, poprzez Passport Klausa Doldingera, Association P.C., Et Cetera, aż po dużo mniej znane Thrice Mice i Missus Beastly (plus wiele, wiele innych). Nie powinno więc dziwić, że i dzisiaj znajdują się artyści, którzy podążają tą drogą. Tym bardziej że muzyka sprzed czterech dekad od paru lat przeżywa prawdziwy renesans popularności. Norweskie trio Amgala Temple wpisuje się zatem w ogólniejszą tendencję. Co cieszy, ponieważ jego debiutanckie wydawnictwo – krążek opublikowany 2 listopada ubiegłego roku przez wytwórnię Pekula Records z Oslo (i to zarówno w wersji kompaktowej, jak i winylowej) – ociera się o wybitność.

Niech Was jednak nie zmyli fakt, że mamy do czynienia z debiutem. Muzycy tworzący Amgala Temple (nazwa zespołu nawiązuje do słynnej oazy znajdującej się w zachodniej części Sahary, na terenie dzisiejszego Maroka) nie są bowiem żadnymi debiutantami. To prawdziwe gwiazdy skandynawskiego jazzu, jazz-rocka i bluesa. To muzycy, którzy z niejednego już pieca jedli chleb i niejedną fantastyczną płytę nagrali. Najmniej znany z całej trójki – przynajmniej w Polsce – jest gitarzysta Amund Maarud (urodzony w 1981 roku w miasteczku Årnes w południowo-wschodniej części kraju), który od początku swej twórczej drogi wierny jest bluesowi. Niegdyś był członkiem grup MaarudKara („First Blues”, 1999) i Morudes („Sinister Beat”, 2016), ale w tym samym czasie pielęgnował także swoją karierę solową (w ciągu ostatnich piętnastu lat wydał pod własnym nazwiskiem sześć płyt studyjnych). Nie ma więc wątpliwości, że mamy do czynienia z fachowcem wysokiej próby. Choć dwaj pozostali koledzy mimo wszystko go przebijają.

Multiinstrumentalista Lars Horntveth – tutaj akurat grający na gitarach (basowej, rytmicznej i hawajskiej), syntezatorach oraz wibrafonie – znany jest głównie jako saksofonista i klarnecista kultowego zespołu Jaga Jazzist, natomiast perkusista i perkusjonalista Gard Nilssen dał się dotąd poznać jako podpora takich formacji, jak Bushman’s Revenge, Maciej Obara Quartet, Astro Sonic, Acoustic Unity, Scent of Soil, Starlite Motel czy Cortex. Wystarczy chyba tej wyliczanki? Wierzycie już, że w składzie Amgala Temple naprawdę mamy do czynienia z muzykami pierwszoligowymi, prawda? W takim kontekście naturalne wydaje się, że nagrali świetną płytę. Ale że aż tak…

Na „Invisible Airships” trafiło pięć kompozycji, wszystkie dłuższe od tych, które zazwyczaj słyszymy w rozgłośniach radiowych, ale też nie na tyle długie, by Norwegowie pobili jakiś rekord (gdzie im do Japończyków Acid Mothers Temple!). Mimo to mamy pełne prawo uznać, że lubią tworzyć muzykę z rozmachem, o czym świadczy nie tylko długość trwania poszczególnych utworów, ale nade wszystko ich bogactwo aranżacyjne. Otwierający album „Bosphorus” zaczyna się z dłuuugiego wyciszenia. Na tyle długiego, że słuchacz ma pełne prawo zaniepokoić się, czy płyta przypadkiem nie jest wadliwa. Nie, nie jest – to świadomy zabieg muzyków. Kiedy już rozbrzmiewają pierwsze dźwięki, z miejsca budują nostalgiczny nastrój (głównie za sprawą gitar i syntezatorów) i nie zmienia tego – przynajmniej jeszcze przez jakiś czas – stopniowe pojawianie się kolejnych instrumentów. A pojawia się chociażby gitara hawajska – co zaskakujące, na „Invisible Airships” wpisywana, co raczej jest rzadkością, w kontekst rockowy.

Generalnie więcej tu rocka niż jazzu – i jest to uwaga dotycząca nie tylko „Bosphorus”, lecz całego wydawnictwa. Zresztą utwór ten pięknie ewoluuje – z czasem robi się najpierw krautrockowo-elektronicznie (w stylu wczesnego Tangerine Dream, Cluster bądź Harmonii), a następnie niemal heavymetalowo (vide gitara Maaruda), wreszcie jazzrockowo (tu z kolei kłania się gitara Horntvetha). I to w ciągu zaledwie dwunastu minut. Przy okazji na drugim i trzecim planie muzycy rozwijają wiele innych wątków, które barwnie ukwiecają ten muzyczny bukiet. W „Avenue Amgala” Lars i Gard – w roli, odpowiednio, basisty i perkusisty – poczynają sobie nadzwyczaj odważnie, z początku trochę kombinują z rytmem, ale kiedy wskakują już na właściwy, podkręcają dynamikę do granic wytrzymałości. Emocje łagodzi nieco gitara hawajska, ale i ona, o czym była mowa już wcześniej, pełni nieco odmienną od zazwyczaj powierzanej jej roli.

We „Fleet Ballistic Missile Submarine” na początek muzycy popuszczają wodze wyobraźni i improwizują, później jednak ponownie – powtarza się tym samym manewr z „Avenue Amgala” – na tle jednostajnego, transowego rytmu zabierają się za wprowadzanie słuchaczy w lekko depresyjny nastrój (wszelką odpowiedzialność za ten stan rzeczy ponosi grający na syntezatorach Lars). Na szczęście trwa to niezbyt długo, a samobójcze myśli skutecznie rozwiewa bliska stylistyce metalowej partia gitary. Sześciominutowy (tym samym najkrótszy w całym zestawie) „The Eccentric” też potrafi nieźle zaskoczyć. Można nawet odnieść wrażenie, że to kompozycja, w której Norwegowie postanowili sobie najmocniej pofolgować i jednocześnie oddać „cesarzowi co cesarskie”. To znaczy Amund Maarud ciągnie w stronę bluesa, a Lars Horntveth i Gard Nilssen – w stronę fusion. Spotykają się gdzieś w połowie, by z wielką werwą po raz kolejny poimprowizować. Wszystkich godzą klawisze, które po hulankach i swawolach wprowadzają wielce pożądany spokój.

Zamykający album „Moon Palace” nie jest wprawdzie kompozycją najdłuższą, ale na pewno pozostawiającą po sobie największe wrażenie. Leniwy początek sprawia, że odnosi się wrażenie, iż niby nic się nie dzieje. Jakże to jednak jest mylące; wystarczy „spojrzeć” głębiej – na drugi plan – by przekonać się, że to „niby” jest jak najbardziej uzasadnione. Stopniowo zagęszcza się rytm i narasta moc, a dołączająca do pozostałych instrumentów zgrzytliwa gitara wieńczy dzieło – w tym momencie masa dźwięków jest już tak potężna, że łatwo o rozstrój nerwowy. Gdyby muzykom na tym właśnie zależało, jeszcze bardziej podkręciliby i tempo, i dynamikę. Ale przecież nie taki jest ich cel. Dlatego po kontrolowanym przesileniu powoli wyciszają emocje, a gitara serwuje ociekający smutkiem motyw. I kiedy wydaje się, że tak już będzie do samego końca – następuje finałowe uderzenie. Potężne. Między oczy. Słyszalne w ostatnich sekundach syntezatory wydają się tym samym anielskim śpiewem orszaku wiodącego duszę do Nieba.

Zbyt górnolotnie? Cóż, posłuchajcie „Invisible Airships”, a jestem pewien, że i Wam przyjdzie do głowy wiele nie mniej uwznioślonych myśli.

7 marca 2019

Skład:
Amund Maarud – gitara elektryczna
Lars Horntveth – gitara basowa, syntezatory, gitara elektryczna, gitara hawajska, wibrafon
Gard Nilssen – perkusja, gong, dzwonki

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Marsz ku Otchłani
Sebastian Chosiński

26 III 2019

Pojęcie „supergrupy” bardzo często bywa przez krytyków muzycznych nadużywane. Zatem i ja – może po raz pierwszy (a może wcale nie?) – je nadużyję. Tak, trio o wdzięcznej nazwie Próchno jest supergrupą. Pewnie najmniej znaną spośród wszystkich na świecie. Bo przecież niewiele mówią różnie nazwy formacji, w jakich na co dzień występują Marcel Gawinecki, Bartosz Leśniewski i Artur Sofiński. Ale nic, po ich debiutancki album – zatytułowany po prostu „Próchno” – sięgnijcie koniecznie!

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Ta „samba” nie jest dla wszystkich
Sebastian Chosiński

21 III 2019

Początek lipca ubiegłego roku był bardzo pracowitym okresem dla norweskiego perkusisty Paala Nilssen-Love’a. Dzień po dniu wystąpił z dwoma swoimi projektami na festiwalu w duńskim Roskilde. Drugiego dnia zaprezentował program zatytułowany „New Brazilian Funk”. I chociaż funku nie słychać tam za wiele, prawdą pozostaje, że trzech muzyków kwintetu pochodziło z kraju kawy i samby.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Żywy stąd nie wyjdzie nikt!
Sebastian Chosiński

19 III 2019

W ubiegłym roku free jazz pojawił się na legendarnym duńskim festiwalu rockowym w Roskilde. Dwa dni pod rząd występował na nim z dwoma różnymi projektami norweski perkusista Paal Nilssen-Love. Pierwszego dnia zaprezentował „japoński noise”, drugiego – „brazylijski funk”. Pół roku później oba występy doczekały się edycji płytowych. Dzisiaj – chronologicznie – pochylamy się nad albumem „New Japanese Noise”.

więcej »