Wiele lat później, będąc już kultową postacią na światowej scenie muzycznej, Zorn postanowił wrócić do organów. W czerwcu 2012 roku wydał pierwszą – w stu procentach solową – płytę z serii „The Hermetic Organ”. Kolejne ukazywały się regularnie co rok, półtora (oczywiście zawsze pod szyldem Tzadika): „Vol. 2: St. Paul’s Chapel, NYC” w styczniu 2014, „Vol. 3: St. Paul’s Hall, Huddersfield” w styczniu 2015, „Vol. 4: St. Bart’s, NYC” w styczniu 2016 oraz „Vol. 5: Philharmonie de Paris” w listopadzie 2017 roku. Szósta ujrzała światło dzienne cztery miesiące temu, a od poprzednich różniło ją to, że została dedykowana. I to nie byle komu, bo klasykowi amerykańskiej literatury grozy – Edgarowi Allanowi Poemu (widać miłość Johna do horrorów również okazała się trwała). By uczcić swego wielkiego rodaka, żyjącego i tworzącego dwieście lat wcześniej, Zorn nagrał w czasie rzeczywistym, bez żadnych cięć i dogrywek, dwie półgodzinne, minimalistyczne suity.

Świadomie nie używam słowa „skomponował”, ponieważ muzyka była całkowicie improwizowana; rodziła się na żywo w głowie artysty. Nowojorczyk potraktował ją jako dźwiękowe ilustracje do jednych z najsłynniejszych opowiadań Poego: „Maski Czerwonego Moru” („The Masque of the Red Death”) z 1842 oraz „Zagłady domu Usherów” („The Fall of the House of Usher”) z 1839 roku. Chciałoby się rzec, że powstał materiał da koneserów, ale takie stwierdzenie może być trochę mylące i zarazem trochę krzywdzące. Organowe płyty Zorna, z uwagi na swój improwizowany charakter, wcale bowiem nie muszą podobać się wielbicielom klasyki; mogą za to przypaść do gustu fanom Amerykanina, którzy na co dzień stronią od podobnych eksperymentów, ale sięgną po „Vol. 6: For Edgar Allan Poe” ufni w to, że John przecież nie może ich zawieść. Jedno jest pewne: to muzyka trudna i wymagająca, ale też klimatyczna i wciągająca. Na pewno dla ludzi z wyobraźnią, na dodatek znających twórczość autora „Zabójstwa przy Rue Morgue”.

Dużo tu powłóczystych dźwięków i dysonansów melodycznych; fragmentów majestatycznych sąsiadujących z chwilami niemal absolutnego wyciszenia. Zdarzają się też jednak, choć są znacznie rzadsze, passusy przywodzące na myśl koncerty organowe Bacha. Nad wszystkim unosi się natomiast nastrój grozy i makabry; bywa nawet, że skóra na ciele cierpnie. Muzyka ta doskonale sprawdza się nocą, ale należy mieć na uwadze fakt, że co wrażliwszego słuchacza może przyprawić o grożącą utratą zdrowia palpitację serca. Swoją drogą, jakież wrażenie musiał zrobić na małym Johnie ten przedwojenny „Upiór w operze”, skoro po prawie sześćdziesięciu latach dorosły Zorn nie potrafi wyzwolić się spod jego wszetecznego uroku.