Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 12 lipca 2020

Czarna krowa w kropki bordo…
Wydawnictwo Mandioca przyzwyczaiło już swoich czytelników do komiksów niezwykłych. Jeszcze świeżo w pamięci mamy upiornego „Skazańca 666” czy mityczną „Żywą stal” a na księgarskich półkach już mości sobie miejsce baśniowe „Imaginarium zbiorowe”. Zapierająca dech w piersiach opowieść o… latającej krowie.
Do księgarni marsz: Lipiec 2020
Oto pierwsza porcja polecanek książkowych na tegoroczne wakacje.
Pociąg pod specjalnym nadzorem
Czytelnik biorący dziś do ręki „Snowpiercera” prawdopodobnie zna już film z 2013 roku oraz jest w trakcie oglądania serialu emitowanego na Netfliksie. W porównaniu z tymi produkcjami czarno-biały komiks sprzed niemal czterdziestu lat pozornie wydaje się skromniejszy. Mniej tu efektów specjalnych, ale za to znacznie bardziej wielowymiarowe są postacie i socjologiczne tło całej historii.
Na rubieżach rzeczywistości: W poszukiwaniu rzeczywistości obiektywnej
Gdy czytamy kolejne powieści Philipa K. Dicka w bardzo krótkim czasie, trudno oprzeć się wrażeniu, że porusza on w nich bardzo podobne zagadnienia – dopracowuje je i poszerza, ale tak naprawdę pisze o tym samym. „Labirynt śmierci” to kolejne „Oko na niebie” i „Ubik” – powieść podobna, choć ideowo ukierunkowana nie na ontologiczne rozważania o zastanej rzeczywistości, lecz na epistemologię. Jak możemy ową rzeczywistość poznać?
Wakacyjny leksykon filmów o żywych trupach: Część 1
Wakacje to czas, w którym można się oddać błogiemu odmóżdżeniu (oby nie za bardzo), a najlepiej to osiągnąć oglądając filmy o ożywionych pożeraczach mózgów. A że oferta w tym zakresie jest przeogromna, zaś, niestety, ilość nie idzie w parze z jakością, proponuję cykl prezentujący najciekawsze tytuły poświęcone zombie. W odcinku pierwszym o tym, jak to się zaczęło, czyli o dziełach George’a A. Romera.
Pilot śmigłowca: Szczęśliwy finał
Podobnie jak w pierwszym zeszycie, scenarzysta bawi się krótkim i zdawałoby się jednoznacznym tytułem. Jednoznacznym, tym bardziej że całą okładkę zajmuje śmigłowiec. Po lekturze okazuje się, że wcale nie jest to takie oczywiste. Zobaczmy, jaką to „Kraksę” zaliczył porucznik Karski.
Ale co z tą papugą?
Większość filmów Marvela ma to do siebie, że można je oglądać bez końca, niezależnie, czy zostały nakręcone rok czy dekadę temu. Poza tym przez dziesięć lat dorosło nowe pokolenie widzów, dlaczego więc „Iron Man II” nie miałyby dostać nowej recenzji?

Muzyka

Magazyn CXCVII

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Diamentowe Batuty vol. 1 - Jan Krenz
Fryderyk Chopin, Witold Lutosławski, Johannes Brahms, Joseph Haydn
Colours Out of Space
Pixie Ninja
Lockdown Spaces
Mariusz Duda
Mind the Gap of Silence
Martin Küchen, Landæus Trio
Jare Gody
Slavic Jazz Underground
Ekhidna
Hedvig Mollestad
Retrospective
Barbara Hesse-Bukowska

więcej »

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

SBB
‹Follow My Dream›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Follow My Dream
Wykonawca / Kompozytor	SBB
Data wydania	27 września 2019
Wydawca	GAD Records
Nośnik	CD
Czas trwania	76:05
Gatunek	rock
EAN	5903068120442
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Józef Skrzek, Apostolis Anthimos, Jerzy Piotrowski

Utwory
CD1
1) Freedom with Us	08:11
2) 3rd Reanimation	06:12
3) Going Away	06:35
4) [Żywiec] Mountain Melody	03:07
5) Wake Up	05:04
6) In the Cradle of Your Hands [Song for Father]	02:45
7) Growin’	06:18
8) Follow My Dream	08:07
9) Królewskie marzenie	06:40
10) Wiosenne chimery	15:52
11) Dla przyjaciół	07:09

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Tu miejsce na labirynt…: Spełnione marzenia mają swoją cenę
[SBB „Follow My Dream” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Ten album SBB miał już kilka edycji winylowych i kompaktowych. Pod koniec października przypomniano go po raz kolejny. Tym razem zrobiła to wytwórnia GAD Records. Jak się okazało, po następnym remasteringu „Follow My Dream” – oryginalnie wydane czterdzieści jeden lat temu – brzmi bardzo nowocześnie i na tyle interesująco, że warto po niego sięgnąć. Zwłaszcza jeżeli nie poznało się go w latach 70. XX wieku.

Sebastian Chosiński

Tu miejsce na labirynt…: Spełnione marzenia mają swoją cenę
[SBB „Follow My Dream” - recenzja]

SBB
‹Follow My Dream›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Follow My Dream
Wykonawca / Kompozytor	SBB
Data wydania	27 września 2019
Wydawca	GAD Records
Nośnik	CD
Czas trwania	76:05
Gatunek	rock
EAN	5903068120442
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Józef Skrzek, Apostolis Anthimos, Jerzy Piotrowski

Utwory
CD1
1) Freedom with Us	08:11
2) 3rd Reanimation	06:12
3) Going Away	06:35
4) [Żywiec] Mountain Melody	03:07
5) Wake Up	05:04
6) In the Cradle of Your Hands [Song for Father]	02:45
7) Growin’	06:18
8) Follow My Dream	08:07
9) Królewskie marzenie	06:40
10) Wiosenne chimery	15:52
11) Dla przyjaciół	07:09

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Od początku 1977 roku Józef Skrzek narzucił swoim kolegom prawdziwie mordercze tempo pracy. Zespół z tygodnia na tydzień zmieniał studia nagraniowe, krążąc pomiędzy Polską, Czechosłowacją i Niemiecką Republiką Demokratyczną; po drodze natomiast, jakby tego było mało, grał jeszcze koncerty. Zaczęło się od marcowej sesji w opolskim oddziale Polskiego Radia (vide „Sekunda”), potem nastąpiły przenosiny do Warszawy, gdzie w Polskich Nagraniach trio zarejestrowało jednocześnie dwie płyty: „Geirę” (towarzysząc Halinie Frąckowiak) oraz własną „Ze słowem biegnę do ciebie”; następnie – w połowie kwietnia – w czeskiej Pradze grupa pracowała nad longplayem „Wołanie o brzęk szkła”, by już w maju pojawić się w Berlinie Wschodnim. Trudno się dziwić, że takiego tempa nie wytrzymał najmłodszy z muzyków, wówczas niespełna dwudziestotrzyletni Apostolis Anthimos. Po powrocie NRD przeżył on załamanie nerwowe i w efekcie wylądował na jakiś czas w szpitalu psychiatrycznym.

Jako że SBB miało zakontraktowane już wcześniej letnie koncerty, których z różnych powodów nie mogło odwołać, Józef Skrzek i Jerzy Piotrowski zdecydowali się grać dalej w duecie, bez „Lakisa”. Jeden z takich występów dokumentuje opublikowana po latach płyta „Pop Session 1977”. I chociaż muzycy wybronili się, to jednak gitary Greka ewidentnie brakowało. We wrześniu Apostolis powrócił na łono zespołu i trio ponownie nabrało wiatru w żagle. Artyści ze Śląska mieli tym większą motywację, że na początku miesiąca Skrzek dogadał się z szefostwem zachodnioniemieckiej agencji artystycznej Aries (mieszczącej się w Getyndze), która odtąd przez kilka kolejnych lat reprezentowała SBB na Zachodzie. Załatwiała trasy koncertowe, podpisywała kontrakty płytowe i – mówiąc ogólnie – promowała grupę. Nic zatem dziwnego, że krótko potem Józef, Apostolis i Jerzy wybrali się do Dolnej Saksonii, aby w getyńskiej Starej Cegielni dać doskonały występ.

Jednym z pierwszych efektów „sojuszu” z Aries była sesja nagraniowa, której owocem okazał się album „Follow My Dream”. Miała ona miejsce w studiu Toncooperative w Hanowerze od 2 do 22 listopada (co ciekawe, wcale nie była ostatnią w 1977 roku, ponieważ zaledwie dziewięć dni po jej zakończeniu trio zameldowało się we wschodnioberlińskim studiu Amigi, aby rozpocząć rejestrację kolejnego longplaya). Na dodatek sporą część tego czasu „Lakis” – z powodu dolegliwości żołądkowych – spędził w szpitalu. Skutkiem tego tak niewiele jest na „Follow My Dream” jego charakterystycznych partii solowych; zrobiło się za to sporo miejsca dla klawiszy Skrzeka, które skutecznie anektują przestrzeń opuszczoną przez gitarę. Płyta ujrzała światło dzienne kilka miesięcy po nagraniu, a więc już z datą roczną 1978 na okładce, a opublikowała ją mająca siedzibę w Stuttgarcie wytwórnia Spiegelei, która powstała na początku dekady jako konkurencja dla takich firm, jak Harvest czy Brain. I chociaż nigdy poważnie im nie zagroziła, to jednak przyczyniła się w wydatny sposób do dokumentacji dokonań niemieckiego rocka lat 70. (dodajmy jeszcze, że rok później wydała także następny krążek SBB – „Welcome”).

Na „Follow My Dream” trafiły dwie rozbudowane, ponad dwudziestominutowe, każda składająca się z czterech części suity: „Going Away” oraz tytułowa. Nie były one jednak w pełni oryginalnymi dziełami – w tym sensie, że składały się na nie kompozycje (bądź fragmenty kompozycji), jakie zespół wykonywał na koncertach, a niekiedy nawet rejestrował w studiu już wcześniej, począwszy od 1974 roku. Powstawały więc one trochę na zasadzie efektu kuli śnieżnej, rozrastając się z czasem dzięki implementowaniu napotykanych po drodze elementów. Stronę A oryginalnego winylu wypełnia „Going Away”, a otwiera tę suitę ośmiominutowy „Freedom with Us”. Pierwsze akordy należą do majestatycznych organów Hammonda, które jednak szybko zostają zastąpione przez znacznie lżej i bardziej optymistycznie brzmiące syntezatory. Delikatny śpiew Skrzeka miesza się z dobiegającymi z oddali płaczliwymi dźwiękami gitary; możliwe też, choć nie dam się za to pokroić, że w tle można usłyszeć także harmonijkę ustną, aczkolwiek równie dobrze może to być któryś z klawiszy lidera. Za to pod koniec na pewno powraca gitara „Lakisa”.

Instrumentalny „3rd Reanimation” był jednym z nielicznych nowych fragmentów. Mimo że oparty przede wszystkim na duecie klawiszowo-perkusyjnym, nie brakuje mu dynamiki. Narzucający kolegom szybkie tempo Piotrowski znajduje też czas i ochotę, aby przy okazji mocno pokombinować rytmicznie. W efekcie mamy do czynienia z utworem, który poraża mocą, choć jednocześnie, dzięki syntezatorom, brzmi zaskakująco lekko. Tytułowy „Going Away” zaczyna się od marszowych bębnów, które z czasem zostają obleczone progresywnymi klawiszami; z kolei w połowie trzeciej minuty trio wkracza do świata jazz-rocka i funku. To przechodzenie od gatunku do gatunku odbywa się jednak bardzo płynnie, co świadczy o dużych umiejętnościach kompozytorskich Skrzeka. Całość Józef wieńczy monumentalną syntezatorową impresją „(Żywiec) Mountain Melody”, w której progres przenika się z muzyką góralską, jednak bez kiczowatych cytatów z pieśni pokroju „Góralu, czy ci nie żal”.

Strona B longplaya zawiera(ła) drugą suitę – również patchworkową – „Follow My Dream”. I tak samo jak „Going Away” składającą się z dwóch części instrumentalnych i dwóch wypełnionych śpiewem Józefa Skrzeka. W „Wake Up” jest niezwykle gęsto od klawiszy, które niemal w całości anektują przestrzeń. Nie ma tu w zasadzie miejsca na nic innego. Inaczej niż w „In the Cradle of Your Hands (Song for Father)” – mocno skróconej, anglojęzycznej wersji „W kołysce dłoni twych” z albumu „Pamięć” (1976), która tutaj przybrała postać nastrojowej progresywnej ballady. W „Growin’” trio ponownie przypomina sobie o swoich ciągotkach jazzrockowych; na dodatek pojawia się – wreszcie! – rozbudowana solówka gitarowa „Lakisa”, tradycyjnie bardzo stylowa i przejmująca. Żałować tylko można, że jest ich na tym krążku tak niewiele. Ostatnia część suity to tytułowa piosenka, w której pojawiają się nawiązania do coraz bardziej popularnych w tamtym czasie funku, soulu, a nawet… brrr! disco. SBB robi to jednak na tyle inteligentnie, przetykając progresywnymi wtrętami gitary i syntezatorów, że da się to przełknąć bez większych oporów.

Repertuar koncertowy tria z lat 1977-1978 zawierał sporo materiału z płyty wydanej przez Spiegelei. Zespół wzbogacał go jednak o wiele innych elementów, w tym kompozycji, które rejestrował dla radia. Trzy takie umieszczono jako bonusy. „Królewskie marzenie” (ze studia radiowego w Opolu) to podróż do świata world music. Prym wiedzie tu bowiem Anthimos grający na… buzuki; w tle natomiast towarzyszy mu na fortepianie elektrycznym Skrzek. Ciekawostka, ale zajmująca i intrygująca. Z tego samego 1977 roku pochodzi fortepianowa impresja „Dla przyjaciół”, która idealnie nadawałaby się jako ilustracja dźwiękowa do filmu. Pomiędzy nimi umieszczono natomiast chronologicznie najpóźniejszą, bo pochodzącą z marca 1978 roku, prawie szesnastominutową suitę „Wiosenne chimery”, która parę miesięcy temu przypomniana została przez GAD Records na winylowym albumie „Porwanie Aldo Moro. Radio Sessions, Vol. 2”. Ona też nie była w pełni oryginalnym dziełem, zawierała w sobie bowiem fragmenty utworów „Deszcz kroplisty, deszcz ulewny” (trio grało go w tamtym okresie na koncertach), „Wołanie o brzęk szkła” oraz przyszłe „Walkin’ Around the Stormy Bay” (z drugiego wydawnictwa przygotowanego dla Spiegelei, czyli „Welcome”).

10 października 2019

Skład:
Józef Skrzek – śpiew, syntezatory, organy Hammonda, fortepian elektryczny, klawinet, harmonijka ustna
Apostolis Anthimos – gitara elektryczna, buzuki (9)
Jerzy Piotrowski – perkusja, instrumenty perkusyjne

Komentarze

12 XI 2019 19:21:52

Stek bzdur! Nie było żadnych dwóch krajów niemieckich i dwóch Berlinów, tylko były jedne Niemcy i jeden Berlin, kapitalistyczne. Tak samo była kapitalistyczna i demokratyczna Polska, my jesteśmy i byliśmy Zachodem!

13 XI 2019 16:30:54

@Seb- rozumiem, można nie znać historii, ale dla niektórych z nas to była żywa rzeczywistość. I naprawdę uwierz mnie i innym, którzy to przeżyli- to były dwa państwa niemieckie, bardzo różne, a sama Polska była państwem demokracji ludowej, gdzie zarówno słowo demokracja, jak i ludowa nie miały wiele wspólnego z prawdą.

13 XI 2019 19:49:49

A mnie śmieszą te odwieczne kompleksy odnośnie "Zachodu" lub nie.

Zamiast docenić, że to jest właśnie ciekawe, że jesteśmy pomiędzy Wschodem a Zachodem i mieszają się wpływy kulturowe i uznać to za atut, to wieczne odżegnywanie się, kopiowanie zachodnich wzorców, zamiast wytworzyć własne etc.

A "zachodnie" stereotypy:
1) Bywają kraje położone na zachodzie Europy, gdzie niektóre rzeczy wyglądają gorzej niż w Polsce.
2) Wizyta w Szwecji (w spokojnym mieście uniwersyteckim) uświadomiła mi, co to znaczy "bogaty kraj" i dlaczego nam do nich nadal daleko.

14 XI 2019 09:50:20

Widać niektórym wydaje się, że ciągle trwają złote lata Rzeczpospolitej Obojga Narodów, kiedy to zarówno Wschód jak i Zachód ciągneły wzorce z naszego ustroju i polityki.
PS- Zachód, Wschód- ciekawe, gdzie umieściłby Seb współczesne Inflanty (Litwa, Łotwa, Estonia) albo Finlandię. Państwa bardzo nowoczesne i jak na swój rozmiar dosyć bogate. Niemożliwością jest, aby taki fenomen powstał na wschód od Bugu *-P

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Tu miejsce na labirynt…: Jak nie spaść z „diabelskich schodów”
Sebastian Chosiński

9 VII 2020

To nie przypadek, że członkowie międzynarodowego projektu The Devil’s Staircase, w skład którego wchodzi między innymi Szwed Mattias Olsson, podchodzą do muzyki jak do dziedziny matematycznej. Przecież już w czasach starożytnych uważano ją za rozszerzenie… arytmetyki. Na debiutanckim albumie kwintetu dominują więc matematyczne proporcje i wynikające z nich dysonanse i konsonanse.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Kto ty jesteś? – Cthulhu mały!
Sebastian Chosiński

7 VII 2020

Howard Phillips Lovecraft inspiruje nie tylko pisarzy, ale – jak się okazuje – również muzyków rockowych. Tym razem do natchnienia wywołanego opowiadaniami „samotnika z Providence” przyznają się członkowie norwesko-szwedzkiego zespołu Pixie Ninja, którzy swoje wrażenia po lekturze „Koloru z przestworzy” przekuli na progresywno-instrumentalny album „Colours Out of Space”.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Gdy cisza krzyczy…
Sebastian Chosiński

2 VII 2020

Szwedzki saksofonista Martin Küchen znakomicie czuje się zarówno w składach rozbudowanych, jak i kameralnych. Stąd zapewne bierze się dbałość o karierę Trespass Trio, ale też powroty do współpracy z formacją Landæus Trio, na czele której stoi pianista Mathias Landæus. W tym roku ukazała się ich trzecia wspólna płyta – krążek „Mind the Gap of Silence”.

więcej »