Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 22 stycznia 2020

Kurtka warta grzechu
W historii kinematografii wiele przedmiotów miało swoje znaczące pięć minut. Przypomnijcie sobie jak strużka potu ciekła wam po plecach na widok pewnej lalki, serca zdobywał balonik, umysł omamiał jedyny pierścień. Kurtka – główny bohater komedii „Deerskin” Quentina Dupieux – to jednak swoista nowość.
50 najlepszych filmów 2019 r. – finał!
Jak co roku prezentujemy Wam 50 najlepszych – naszym zdaniem – filmów minionych 12 miesięcy, wybranych spośród tych. które były pokazywane w polskich kinach w oficjalnej dystrybucji.
Do księgarni marsz: Grudzień 2019 – Styczeń 2020
Grudzień znów był bardzo ubogi wydawniczo, więc u nas pozownie łączone wydanie grudniowo-styczniowe przeglądu zapowiedzi ksiązkowych.
Najlepsze komiksy 2019 roku - nominacje
Podobnie jak rok temu, przedstawiamy Wam listę najlepszych premier komiksowych minionych 12 miesięcy wybranych przez redakcji Esensji. W tym roku jest 50 pozycji, na które będziecie mogli zagłosować, by ustalić listę czytelniczą.

Muzyka

Magazyn CXCII

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Changing Shapes – Live at Roadburn
Mythic Sunship

więcej »

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Mono
‹Before the Past – Live from Electrical Audio›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Before the Past – Live from Electrical Audio
Wykonawca / Kompozytor	Mono
Data wydania	31 października 2019
Wydawca	Temporary Residence Limited
Nośnik	CD
Czas trwania	29:27
Gatunek	koncert, rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Takaahira „Taka” Goto, Hideki „Yoda” Suematsu, Tamaki Kunishi, Dahm Mario Santo Majuri Cipolla

Utwory
CD1
1) Com(?)	16:09
2) L’America	04:55
3) Halo	08:23

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Tu miejsce na labirynt…: Halo, Ameryko, nachodzimy!
[Mono „Before the Past – Live from Electrical Audio” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Przez cały 2019 rok japońsko-amerykański (od ubiegłego roku) kwartet Mono świętuje swoje dwudzieste urodziny. Na początku roku wydał z tej okazji dziesiątą płytę z premierowym materiałem – „Nowhere Now Here”, pod koniec natomiast minialbum z trzema nowymi wersjami wczesnych kompozycji grupy – „Before the Past – Live from Electrical Audio”.

Sebastian Chosiński

Tu miejsce na labirynt…: Halo, Ameryko, nachodzimy!
[Mono „Before the Past – Live from Electrical Audio” - recenzja]

Mono
‹Before the Past – Live from Electrical Audio›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Before the Past – Live from Electrical Audio
Wykonawca / Kompozytor	Mono
Data wydania	31 października 2019
Wydawca	Temporary Residence Limited
Nośnik	CD
Czas trwania	29:27
Gatunek	koncert, rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Takaahira „Taka” Goto, Hideki „Yoda” Suematsu, Tamaki Kunishi, Dahm Mario Santo Majuri Cipolla

Utwory
CD1
1) Com(?)	16:09
2) L’America	04:55
3) Halo	08:23

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

A wszystko to odbywało się pod czujnym okiem ulubionego producenta Japończyków, Amerykanina Steve’a Albiniego (udzielającego się również – i przed laty, i teraz – jako muzyk zespołów rockowych Big Black, Rapeman i Shellac). Albini był już odpowiedzialny za brzmienie najsłynniejszej płyty formacji z Tokio, wydanego dokładnie przed dekadą (a przed paroma miesiącami z okazji wspomnianego w zajawce jubileuszu wznowionego w zremasterowanej wersji) „Hymn to the Immortal Wind”. Nic więc dziwnego, że lider Mono, gitarzysta Takaahira Goto, postanowił skorzystać z jego usług, przygotowując najnowsze wydawnictwa zespołu: zarówno wydany na początku roku dziesiąty krążek studyjny z premierowym materiałem „Nowhere Now Here”, jak i późniejszy o prawie dziesięć miesięcy minialbum „Before the Past – Live from Electrical Audio”.

Electrical Audio to nazwa mieszczącego się w Chicago studia, którego właścicielem jest Albini. Tam 14 maja tego roku zameldowało się Mono, aby „na żywo”, chociaż oczywiście bez udziału publiczności, zarejestrować trzy stare kompozycje w nieco odświeżonych wersjach. Takaahirze towarzyszyli jeszcze: drugi gitarzysta (rytmiczny) Hideki Suematsu, basistka Tamaki Kunishi oraz najnowszy nabytek zespołu – amerykański perkusista Dahm Mario Santo Majuri (Dominic) Cipolla (który w ubiegłym roku zastąpił Yanusoriego Takadę). Najważniejszym utworem jest szesnastominutowy „Com(?)”, który pierwotnie ukazał się na drugim albumie Japończyków – „One Step More and You Die” z 2002 roku. Zaczyna się on w typowy dla post-rocka sposób: od monotonnych, jeszcze bardzo stonowanych, partii obu gitar, które stopniowo coraz bardziej zazębiają się. Po dołączeniu do „Taki” i „Yody” (to oficjalne pseudonimy „wioślarzy”) sekcji rytmicznej numer szybko nabiera mocy.

Dzieje się tak również dlatego, że kwartet balansuje na pograniczu post-rocka i noise’u, odważnie przekraczając granicę w obie strony. Raz stawia na nastrój i melodię, to znów na agresywność i brutalność, zalewając słuchacza powodzią przesterowanych dźwięków. A im bliżej finału, tym bardziej bezlitośnie sobie poczynają. Ostatnich kilkadziesiąt sekund to prawdziwa eksplozja czadu, od którego aż bolą uszy. Aż do… nagłego zatrzymania. W niespełna pięciominutowym „L’America” zespół cofa się do swego debiutu – wydanego przez Tzadik Records John Zorn „Under the Pipal Tree” (2001). To numer będący całkowitym przeciwieństwiem „Com(?)”,prowadzony w leniwym tempie i urzekający delikatnością. Podobnie zresztą jak, przynajmniej do pewnego momentu, „Halo” (także z „One Step More and You Die”), który mniej więcej w połowie nabiera klasycznego postrockowego rozmachu, podrasowanego potęgą brzmienia i charakterystycznym dla Japończyków bezbrzeżnym smutkiem.

Piękny prezent dla fanów, którzy przez dwie dekady wiernie trwali przy kwartecie z Tokio!

14 listopada 2019

Skład:
Takaahira Goto „Taka” – gitara solowa
Hideki Suematsu „Yoda” – gitara rytmiczna
Tamaki Kunishi – gitara basowa
Dahm Mario Santo Majuri Cipolla – perkusja

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Tu miejsce na labirynt…: Żywy! Jeszcze żywszy. Ciężki! Jeszcze cięższy
Sebastian Chosiński

21 I 2020

Trudno byłoby wyobrazić sobie dzisiaj europejską scenę psychodeliczno-spacerockową bez takich duńskich wykonawców, jak Mythic Sunship czy Øresund Space Collective. Z czego wielbiciele muzyki mogą być uradowani, zespoły te nie tylko prezentują wysoki poziom, ale także zaliczają się do nadzwyczaj pracowitych. Pierwszy z wymienionych otworzył nowy rok albumem koncertowym „Changing Shapes” i można być niemal pewnym, że to nie jego ostatnie słowo w nadchodzących miesiącach.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Odmienne stany strumienia świadomości
Sebastian Chosiński

16 I 2020

Jak to często bywa w przypadku formacji freejazzowych, historia Liquid Quintet jest zagmatwana. Korzenie zespołu sięgają początku dekady, kiedy to hiszpański pianista Agustí Fernández powołał do życia Liquid Trio, które w kolejnych latach okazjonalnie poszerzało swój skład o dwóch kolejnych muzyków. Po raz pierwszy jednak dokonania Kwintetu zostały udokumentowane dwie płytami w roku ubiegłym. Jednak z nich – „Flux” – ukazała się w Polsce.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Zulusi nad fiordami
Sebastian Chosiński

14 I 2020

Nie mam wątpliwości, że Kimchi Moccasin Tango okaże się zapewne kolejnym efemerycznym projektem na skandynawskiej scenie freejazzowej. Ale jakie to tak naprawdę ma znaczenie? Najważniejsze, że tu i teraz grupa prowadzona przez perkusistę Daga Erika Knedala Andersena nagrała niezłą płytę z pogranicza jazzu improwizowanego i awangardy. Jej tytuł – dla zainteresowanych powyższą rekomendacją – „Yankee Zulu”.

więcej »