Na szczęście nie oznaczało to końca jego macierzystego zespołu, który złapał drugi oddech, gdy przyłączył się do niego basista Erhard Kazmaier, zwany przez przyjaciół „Akee”. Z nim w składzie grupa zadebiutowała wydanym w 2016 roku klasycznie spacerockowym longplayem „Liquid Sun”, w którego powstaniu wydatny udział miał również klawiszowiec Didi Holzner (w latach 80. i 90. ubiegłego wieku udzielający się w formacji Schwoißfuaß). A potem ukazały się jeszcze „Water Planet” (2017) i koncertowy „On Stage”. Opublikowany 21 lutego tego roku przez mającą siedzibę w Krefeld (w Nadrenii-Północnej Westfalii) wytwórnię Tonzonen Records krążek „Spaceflowers” jest więc ósmym w ogóle, a szóstym studyjnym wydawnictwem The Spacelords. Do pracy nad nim Matthias, Erhard i Marcus tradycyjnie zaprosili Didiego, który wzbogacił brzmienie tria o syntezatory Mooga i nadzwyczaj smakowite organy Hammonda.

Ale tym razem skorzystano nie tylko z jego wsparcia; dodatkowymi gośćmi byli grający na aborygeńskim didgeridoo Alwin Puetsch oraz Ralph Nebl (z orientalno-space’owej formacji Grombira) na indyjsko-perskich surmach. Jakby tego było mało, w tym samym utworze Kazmaier wykorzystał gitarę dwunastostrunową, a Wettstein – strunowy saz. Gdzie pojawiają się takie cuda? W wieńczącej album suicie „Cosmic Trip”, do której dojdziemy w odpowiednim momencie. Powiedzmy jednak od razu: muzyka zawarta na „Spaceflowers” nie jest w jakiś szczególny sposób innowacyjna, co oznacza, że zespół nie przeciera nowych szlaków, a jedynie podąża tymi, które już przed laty przetarli inni, jak chociażby Hawkwind (i jego liczne klony), Ozric Tentacles, względnie niektórzy wykonawcy krautrockowi bądź. Z drugiej strony trzeba jednak przyznać, że Niemcy nie spoczywają tak całkiem na laurach i od czasu do czasu starają się zaskoczyć czymś słuchaczy (vide wzmiankowany już „Cosmic Trip”).

Najmniej tych zaskoczeń jest w otwierającej wydawnictwo kompozycji tytułowej, ale za to jest ona najbardziej zanurzona w psychodelicznej i hardrockowej klasyce rodem z lat 70. i 80. XX wieku. Dźwięki gitar są bardzo nastrojowe, wręcz hipnotyczne, sekcja rytmiczna odpowiednio potężna i motoryczna, a organowo-syntezatorowe tło – skłaniające do kontemplacji. Momenty, w których trio (a w zasadzie, jeżeli doliczymy Holznera, kwartet) skręca w stronę hard rocka, z miejsca przywodzą na myśl rozwiązania wykorzystane przez Deep Purple w „Perfect Strangers”. Można nawet przyłapać się na tym, że zaskakuje nas fakt nieobecności w tym utworze głosu Iana Gillana. Drugi w kolejności „Frau Kuhnkes Kosmos” (co za tytuł!) oparty jest przede wszystkim na zapętlonym motywie gitary, która na przemian wysuwana jest na plan pierwszy, to znów „chowana” za kaskadą generowanych elektronicznie efektów. Najwyraźniej słychać to w kilku ostatnich minutach, gdzie jedynym żywym instrumentem staje się perkusja Schnitzlera.

Ale to wcale nie oznacza, że „Frau Kuhnkes Kosmos” jest odhumanizowane. To po prostu numer wyrastający z bliskich muzykom The Spacelords tradycji krautrocka spod znaku Cluster, Harmonia czy Neu!, a nawet… wczesnego Kraftwerk. Opus magnum longplaya jest natomiast, trwający prawie dwadzieścia pięć minut, trzyczęściowy „Cosmic Trip”. Swoją drogą zaskakujący jest ten podział na części, skoro w trakcie słuchania utworu są one praktycznie nie do wychwycenia. Można je wskazać palcem tylko dlatego, że w opisie płyty muzycy podali dokładnie, w której minucie i której sekundzie kończy się jeden, a zaczyna kolejny fragment. Wyróżniającą się – na tle pozostałych – częścią jest druga. To właśnie w niej rozbrzmiewają wspomniane wcześniej egzotyczne instrumenty (saz, surma, didgeridoo). Czy są niezbędne? Zapewne nie, lecz trzeba przyznać, że wzbogacają przekaz i są bardzo umiejętnie wkomponowane w klasyczne rockowe instrumentarium.

Mówiąc na marginesie, suita ta i jej orientalne inklinacje przywodzą na myśl album „Experiments in the Subconscious” (2020), czyli najnowsze wydawnictwo kopenhaskiego Øresund Space Collective. Na spisek to nie wygląda, więc w rachubę wchodzi raczej jakieś pokrewieństwo dusz obu, zapewne dobrze znających nawzajem swoją twórczość, formacji.