Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 18 stycznia 2021

Komiks o (nie tak) lekkim zabarwieniu erotycznym
„Porady Praktycznego Pana” to w pewnym sensie komiksowa ilustracja dowcipu o babie, której wszystko kojarzy się z seksem. Ucieczka Tadeusza Baranowskiego od komiksów dziecięcych w kierunku tematyki zdecydowanie bardziej frywolnej w tym roku ukazała się w nowym wydaniu.
Na rubieżach rzeczywistości: Las oblany słonecznym blaskiem
„Deus Irae” jest drugą, po „Inwazji z Ganimedesa”, powieścią, którą Philip K. Dick napisał w duecie z innym twórcą. Powstawała korespondencyjnie, przez dwanaście długich lat – w trakcie jej pisania ostateczna wizja mocno ewoluowała, choć jej podstawowa idea pozostała niezmieniona. Philip K. Dick i Roger Zelazny szukali Boga. Im bliżej było ku końcowi pisania, tym intensywniejsze były ich starania.
Kadr, który…: Od gór do morza
W tomie „Wielki turniej” osią akcji są walki baranów oraz starania Kajka i Kokosza o zdobycie odpowiedniego zawodnika. Po wielu perypetiach delegacja Mirmiłowa przybywa do stolicy. Gród kipi życiem i nieważne, że składa się z kilkudziesięciu drewnianych chatek…
Sześć światów Hain: Świat trzeci
„Miasto złudzeń” to kolejna, po „Świecie Rocannona”, powieść drogi w dorobku Ursuli LeGuin. W ciekawy sposób wykorzystuje ona wątki z „Planety wygnania”, będąc jednocześnie, do pewnego stopnia, zapowiedzą „Czarnoksiężnika z Archipelagu”. A w tym wszystkim oferuje nad wyraz ciekawą, postapokaliptyczną wizję Ziemi.
Chomik
Pierwsze w histori „Esensji” opowiadanie nagrodzone Zajdlem!
Upload: Odc. 10. Wspomnienia naprawdę potrafią zmienić ludzi
Początek odcinka przynosi widzom trzymającym kciuki za Nathana dwie wiadomości. Pierwsza jest dobra – główny bohater po aktualizacji Lakeview odzyskuje utracone wspomnienia. Druga jest zdecydowanie zła – to co przypomina sobie mężczyzna, kompletnie nie odpowiada jego (i naszym) oczekiwaniom.

Muzyka

Magazyn CCII

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Ale skąd te muzykanty?
Kapela Kosylaków

więcej »

Zapowiedzi

muzyczne

Się
Kirszenbaum
Rewolucjaaa
Morświn

więcej »

Little Villains
‹Taylor Made›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Taylor Made
Wykonawca / Kompozytor	Little Villains
Data wydania	3 kwietnia 2020
Wydawca	Cleopatra
Nośnik	CD
Czas trwania	34:35
Gatunek	metal
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

James Alexander Childs, Alan Davey, Phil „Philthy Animal” Taylor, Chris Fielden, Nick Davidge, Owen Childs

Utwory
CD1
1) Taylor Made	03:02
2) Model B	04:05
3) Aeroplane	03:19
4) All the Flak	02:08
5) We All Toil	04:05
6) Melony Blue	03:45
7) Over the Moon	03:23
8) In a Mess	04:13
9) Control Yourself	02:32
10) Soon	04:01

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Tu miejsce na labirynt…: W hołdzie Zwierzakowi!
[Little Villains „Taylor Made” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Chcąc podsumować ubiegłoroczną działalność artystyczną Alana Daveya – między innymi byłego basisty Hawkwind – trzeba wspomnieć o jego okazjonalnym udziale w triu Little Villains, którego najważniejszą postacią jest… nieżyjący od ponad pięciu lat Phil Taylor. Brytyjczyk, który zasłynął jako pierwszy i najważniejszy perkusista Motörhead. „Taylor Made” to jego drugie pośmiertne dzieło.

Sebastian Chosiński

Tu miejsce na labirynt…: W hołdzie Zwierzakowi!
[Little Villains „Taylor Made” - recenzja]

Little Villains
‹Taylor Made›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Taylor Made
Wykonawca / Kompozytor	Little Villains
Data wydania	3 kwietnia 2020
Wydawca	Cleopatra
Nośnik	CD
Czas trwania	34:35
Gatunek	metal
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

James Alexander Childs, Alan Davey, Phil „Philthy Animal” Taylor, Chris Fielden, Nick Davidge, Owen Childs

Utwory
CD1
1) Taylor Made	03:02
2) Model B	04:05
3) Aeroplane	03:19
4) All the Flak	02:08
5) We All Toil	04:05
6) Melony Blue	03:45
7) Over the Moon	03:23
8) In a Mess	04:13
9) Control Yourself	02:32
10) Soon	04:01

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Większość fanów heavy metalu zna go pod pseudonimem Philthy Animal, jakim posługiwał się będąc muzykiem legendarnego tria Motörhead. Naprawdę nazywał się Phil Taylor. Urodził się we wrześniu 1954 w leżącym w samym sercu Brytanii mieście Chesterfield; zmarł natomiast 12 listopada 2015 roku (z powodu chorej wątroby), na półtora miesiąca przed odejściem z tego świata Lemmy’ego. U boku Kilmistera wytrzymał w sumie czternaście lat (z trzyletnią przerwą w połowie lat 80. XX wieku, kiedy zastąpił go eksbębniarz Saxon Pete Gill). W tym czasie wziął udział w nagraniu najlepszych albumów formacji, bez których trudno byłoby sobie wyobrazić współczesny metal; były to między innymi krążki: „Motörhead” (1977), „Overkill” (1979), „Ace of Spades” (1980), „Iron Fist” (1982), „Another Perfect Day” (1983) czy – nagrany już po powrocie Phila z „wygnania” – „1916” (1991).

Jego kariera po ostatecznym odejściu z Motörhead nie wyglądała już tak różowo. Zespół GMT okazał się jedynie mało znaczącą efemerydą, po której pozostały tylko dwie krótkie płytki: „One by One” (1985) i „War Games” (1991). Trudno także powiedzieć, aby Taylorowi wiodło się po wyjeździe do Stanów Zjednoczonych, gdzie raczej odcinał kupony od wcześniejszej popularności, niż tworzył coś wartościowego. Zmianą na lepsze mogła się okazać grupa Little Villains. Jej początki sięgają lata 2004 roku, kiedy to mieszkający wówczas w Los Angeles Phil przypadkowo spotkał swego rodaka Jamesa Alexandra Childsa, niegdyś członka – wokalistę i gitarzystę – zespołu Airbus, który w drugiej połowie lat 90. współtworzył tak zwane „bristolskie brzmienie”. Od słowa do słowa – i panowie postanowili razem pomuzykować. Do kompanii dobrali sobie basistę Owena Streeta i w 2006 roku wystartowali pod nowym szyldem. Chociaż ich bazą wypadową była Ameryka Północna, koncertowali głównie w ojczyźnie.

Trudno było im jednak przebić się do szerszego grona fanów. Pewnie dlatego, nie wierząc zbytnio w sukces komercyjny Little Villains, Childs i Street angażowali się w inne projekty. James nie zrezygnował ze współpracy z Vikiem Du Monte (i jego Persona Non Grata), a potem powołał jeszcze do życia desertrockowy Avon; z kolei Owen dołączył do stonerowego Waxy, a na własną rękę sklecił sludge’owy duet Vails. Na dodatek w 2011 roku Phil zaczął poważnie chorować; zdecydował się wówczas na powrót do Anglii, gdzie kilka lat później zmarł. Pozostały niewydane dotąd nagrania, które Childs i Street zebrali, dopracowali i opublikowali w marcu 2019 roku na albumie „Philthy Lies”. Okazało się jednak, że zarejestrowanych przez Taylora ścieżek jest więcej, dlatego też zarządzający spuścizną po Little Villains James postanowił wypuścić kolejną płytę. Jako że brakowało partii basu, o ich dogranie poprosił… Alana Daveya, byłego muzyka Hawkwind, stojącego także na czele grup Bedouin i Hawkestrel („The Future is Us”, „Pioneers of Space”, „SpaceXmas”).

Płyta zatytułowana „Taylor Made” – i dedykowana pamięci Philthy’ego – ukazała się na początku kwietnia ubiegłego roku nakładem kalifornijskiej (rodem z Santa Monica) wytwórni Cleopatra. Przeszła jednak praktycznie niezauważona. Wiosną 2020 roku świat stanął bowiem w obliczu pandemii koronawirusa i mało kto miał w głowie tropienie albumów wydawanych przez nieżyjących już od kilku lat muzyków. Co niemal zawsze wzbudza kontrowersje, bo trudno na pierwszy rzut oka orzec, czy nie mamy do czynienia z oszustwem polegającym na próbie wyłudzenia pieniędzy od najbardziej zaprzysięgłych fanów. Na szczęście w przypadku „Taylor Made” jest inaczej. Bo choć nie jest to wydawnictwo rewelacyjne, to jednak liczba ewidentnych „odrzutów” jest w mniejszości w porównaniu z kompozycjami, na jakie warto zwrócić uwagę. Jak na przykład utwór tytułowy, który otwiera krążek!

W oczywisty sposób nawiązuje on do twórczości Motörhead (z powtarzanymi w refrenie frazami: „aces of spades” i „Taylor made”) – podobne są motoryka i zadziorność, ale również skłonność do łączenia elementów hard rocka i heavy metalu z bluesem i stonerem, przy jednoczesnym podlaniu całości psychodelicznym sosem w stylu Hawkwind. Ba! nawet James Alexander Childs stara się śpiewać jak Lemmy. Podobnie rzecz ma się z „Model B”, który od poprzednika różni się tym, że wszystko jest w nim „bardziej” – jest cięższy, szybszy i ostrzejszy, ale, co ciekawe, wciąż melodyjny i zapadający w pamięć. To także była charakterystyczna cecha największych przebojów Motörhead – mimo ekstremalnej, jak na tamte czasy, formy, to były po prostu melodyjne utwory. Świetnie prezentuje się trzeci w kolejności „Aeroplane”, który można uznać wręcz za balladę. Ale specyficzną – hipnotyczno-psychodeliczną, z nawiązaniami (zwłaszcza w warstwie wokalnej) do alternatywnego pop-rocka z lat 90. XX wieku (kłania się Airbus!).

W stronę Motörhead trio skręca jeszcze, czemu trudno się dziwić, w kilku numerach, jak chociażby „All the Flak”, nieco spokojniejszym „We All Toil” czy – niestety kompletnie pozbawionym wyrazu i tym samym najsłabszym na płycie – „Control Yourself”. Innym kompozycjom bliżej jest do stonerowo-metalowej psychodelii. Takie inklinacje słyszalne są we wpadających w ucho „Melony Blue” i przestrzenno-space’owym „Over the Moon”; zahaczającym ponownie o stylistykę lżejszego Motörhead „In a Mess” oraz nieprzypadkowo wybranym na finał wydawnictwa podniośle melodyjny „Soon”, który łączy w sobie moc i zadumę. Płyta jest krótka, jak na dzisiejsze standardy. Widać więcej Phil po sobie nie pozostawił, co poniekąd znalazło potwierdzenie w fakcie, że trzeci krążek Little Villains – wydany pod koniec listopada ubiegłego roku „Achtung Minen!” – jest już w pełni samodzielnym dziełem tria, które tworzą obecnie, poza Jamesem (śpiewającym i „obsługującym” bas), grający na gitarze Owen Childs oraz perkusista Chris Fielden (niegdyś w Airbus). Panowie zapowiadają już nawet czwarty album – „The Battle of Britain”.

7 stycznia 2021

Skład:
James Alexander Childs – śpiew, gitara solowa
Alan Davey – gitara basowa, śpiew
Phil Taylor „Philthy Animal” – perkusja

gościnnie:
Chris Fielden – chórki
Nick Davidge – chórki
Owen Childs – gitara elektryczna, chórki

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Tu miejsce na labirynt…: Królewski Kong rusza na podbój świata
Sebastian Chosiński

14 I 2021

„Kong” to nie jest szczególnie gorąca nowość. Pierwotnie bowiem materiał ten ukazał się w październiku 2019 roku, tyle że jedynie na terenie Skandynawii. A że uznano go za wyjątkowo udany, niespełna rok później belgijska wytwórnia Outnote Records zdecydowała się wprowadzić album na rynek ogólnoświatowy. Dzięki temu szwedzki kwintet jazzowy Oddjob powinien pozyskać jeszcze szersze grono fanów.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Pięćdziesiąt lat minęło jak jeden dzień…
Sebastian Chosiński

12 I 2021

W listopadzie 2019 roku przypadła pięćdziesiąta rocznica powstania zespołu, którego liderzy mają już słuszny wiek. Mimo to wciąż pozostają bardzo aktywni – zarówno na rynku płytowym, jak i na scenie. Hawkwind – bo o tej formacji mowa – w ostatnich miesiącach opublikował nie tylko nowy krążek studyjny („Carnivorous”), lecz także podwójne jubileuszowe wydawnictwo koncertowe, zatytułowane adekwatnie do sytuacji „Hawkwind 50 Live”.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Psychodeliczne święta, święta… i po świętach
Sebastian Chosiński

5 I 2021

Rok 2020, mimo pandemii koronawirusa (a może właśnie z jej powodu), był bardzo pracowity dla Alana Daveya, eksbasisty zespołu Hawkwind, który korzystając z lockdownu, zamknął się w studiu nagraniowym i przygotował aż trzy wydawnictwa sygnowane nazwą Hawkestrel (a to i tak jeszcze nie wszystko!). To najnowsze – opublikowane na początku grudnia „SpaceXmas” – jest zbiorem utworów świątecznych bądź kojarzących się z Bożym Narodzeniem.

więcej »