Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 29 maja 2023

Kulawe konie: Sez. 1. odc. 1. Witajcie w czyśćcu (a może nawet w piekle)
Nie ulega wątpliwości, że twórcy „Kulawych koni” znakomicie potrafią operować kontrastami i igrać z przyzwyczajeniami widzów. I tak na początku pierwszego odcinka wprawdzie obserwujemy dynamiczną akcje przeprowadzoną przez agentów służb specjalnych, ale szybko wydarzenia toczą się w zgoła odmiennym tempie, Co istotne, mimo to napięcie wciąż utrzymuje się na wysokim poziomie.
Puchatek: Żenada i wstyd
Jak wielokrotnie pouczają starsi – co nagle, to po diable. „Puchatek: Krew i miód” potwierdza to w całej rozciągłości.
Harry Potter? Narnia? Mozart!
Szafka z zegarem w szkolnej bibliotece okazuje się przejściem do świata fantazji. Brzmi jak początek streszczenia powieści dla młodzieży młodszej? Trochę tak, bo „Czarodziejski flet” Floriana Sigla to niejako próba pożenienia opery Mozarta z motywami typowo szkolnymi: wredny szpaner, sympatyczny fajtłapa, atrakcyjna koleżanka, budzący strach dyrektor. A po drugiej stronie – przygody, ratowanie świata i… królewna. Kogo wybierze bohater?
Upadek Rycerza: Część 5. Rycerz odnowiony
Tego już w czasach TM-Semic nie poznaliśmy. Batman pokonał Azraela, a sam Azrael najwyraźniej poszedł po rozum do głowy, Robin powrócił do jaskini, Nightwing pojawił się ni stąd ni zowąd i tylko rozczarowanego i obrażonego Alfreda nadal brakuje. Bruce Wayne wrócił do roli człowieka-nietoperza, prawda? No niestety, sprawa jest trochę bardziej skomplikowana.
Niejednoznaczny kot
Jeżeli w ruinach kurortu znajdziesz nietknięte drzwi, a obok nich tajemniczą figurkę, na wszelki wypadek jej nie dotykaj, a już na pewno nie podnoś! Tytułowa bohaterka filmu „Suzume” przez swoją lekkomyślność zostaje wciągnięta w niesamowitą przygodę, w trakcie której będzie musiała uratować swój kraj oraz zakocha się w… żółtym krzesełku.
Wporzo
„Niepodległość. Terra Alta II” to powieść kryminalna, ale przy okazji jest zaangażowanym głosem w dyskursie o tożsamości Katalonii.
Bywało lepiej
„Jesteśmy snem” to zbiór trzech krótkich powieści Ursuli K. LeGuin. Zbiór dość nierówny, bo zawarte w nim historie są leciwe i mało zajmujące, szczególnie dla współczesnego czytelnika.

Twórczość

Magazyn CCXXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Grzegorz Wiśniewski
‹Obca Opowieść Wigilijna›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Grzegorz Wiśniewski
Tytuł	Obca Opowieść Wigilijna
Opis	„Obca Opowieść Wigilijna” to trzeci z cyklu świątecznych tekstów Grega Wiśniewskiego. Tym razem niespodziewany atak Świąt czeka załogę statku „Baron Wrangl”.
Gatunek	humor / satyra, SF

Obca opowieść wigilijna

Grzegorz Wiśniewski

1 2 3 »

– Tak więc odkryłaś coś czego nie udało się znaleźć pod żadną z trzystu narodowych wersji choinki – odezwała się znów ruda jędza. Przekartkowała notatki i zaciągnęła się papierosem. – Prezent, który nie potrzebuje nosiciela, sam się przemieszcza i sam rozpakowuje – tak powiedziałaś. I wzbudza skoncentrowaną, absolutnie niemoralną radość, która samym swoim istnieniem godzi w zdrowe, prawe i moralnie zjednoczone społeczeństwo.

Grzegorz Wiśniewski

Obca opowieść wigilijna

Grzegorz Wiśniewski
‹Obca Opowieść Wigilijna›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Grzegorz Wiśniewski
Tytuł	Obca Opowieść Wigilijna
Opis	„Obca Opowieść Wigilijna” to trzeci z cyklu świątecznych tekstów Grega Wiśniewskiego. Tym razem niespodziewany atak Świąt czeka załogę statku „Baron Wrangl”.
Gatunek	humor / satyra, SF

Ciemny kształt dryfował wolno, muskany skąpym światłem odległych gwiazd. Był raczej niewielki, owalny, kanciasty w tylnej części. Wyraźnie poznaczony upływem czasu. Oficerowie wachtowi nie dostrzegli go do ostatniej chwili i potężna, czarna bryła statku nie zwalniając sunęła na mu spotkanie.

W sumie trudno się dziwić – na mostku atomowego lodołamacza ratunkowego „Baron Wrangl” (ex-„Pułkownik Czapajew”) trwały właśnie imieniny kapitana. A na takich okrętach są świetne warunki do świętowania – na mostku szerokie szpalery między stanowiskami, na pulpitach mnóstwo dźwigni i pokręteł, za które można złapać w razie nagłej utraty równowagi – a i do toalety blisko. Kapitan miał gest: w Murmańsku przetoczono na pokład pół cysterny pierwszorzędnego samogonu, pierwotnie przeznaczonego do konserwacji rakietotorped na okrętach podwodnych. Samogon był naprawdę dobry – oficerowie wachtowi nie od niego oślepli. W każdym razie nie bezpośrednio. Dwóch śpiewało w chórze z kapitanem i sternikiem, a trzeci, z głową opartą o ekran radaru, cytował z pamięci ogólną teorię względności. Szczęściem „Baron Wrangl” miał na pokładzie nie tylko oficerów.

Nieznany obiekt zbliżał się na tyle wolno, że możliwa była próba przechwycenia. Z dziobu wychyliły się długie ramiona bosaków i przyciągnęły go do burty. W ślad za bosakami pojawił się jasny promień światła z punktowego reflektora. Dokładnie i bez pośpiechu przeczesał cały obiekt.

Był to nieznaczny odprysk lodowej góry, niewielka kra z małym śnieżnym pagórkiem pośrodku. Pagórkiem o dziwacznym, intrygująco podłużnym kształcie. Przyszpilony snopem światła zdradzał, że nie z samego śniegu i lodu się składa.

Musiał wyglądać faktycznie zachęcająco, bo zabłysł kolejny reflektor, a po nim pojawił się bosak z przymocowanym licznikiem Geigera. Licznik miarowo tykał już na pokładzie, a odsunięty od burty umilkł. W ślad za nim na krę zsunęły się więc dwie postacie w grubych kombinezonach przeciwradiacyjnych. Jedna na wszelki wypadek przyjrzała się licznikowi.

– Chyba bezpiecznie – odezwała się zmęczonym tonem. – Na ten bimber, który bosman pędził w obiegu pierwotnym reagował, nie Pietia? A teraz cisza.

– Ty, Wołodia, może zamarzł?

Wezwany potrząsnął energicznie instrumentem.

– Eee, chyba nie. Tylko coś w nim grzechocze.

Pieta wzruszył ramionami, zajęty obwiązywaniem okrętowej cumy wokół wbitego w krę bosaka. Gdy skończył, obaj podeszli do lodowego pagórka, oświetlając sobie drogę latarkami. Ostrożnie odgarnęli spiętrzony na nim śnieg.

Pod spodem odnaleźli kanciasty obrys jakiegoś pojazdu. Raczej długi, w kolorze trudnym do zidentyfikowania w świetle latarek. Najwyraźniej bez dachu, ale za to z kadłubem przypominającym krzywiznami kwiat narcyza. Pietia zdrapał warstewkę lodu na burcie pojazdu. W oczyszczonym miejscu dostrzegł kontur wpisanej w okrąg gwiazdy.

– Wołodia, zobacz! Zobacz! – zawołał do kolegi, który właśnie oczyszczał ze śniegu lewą, wydłużoną część pagórka. – Mercedes!

Znalezisko spotkało się jednak ze sceptycznym przyjęciem.

– Nie może być – zawyrokował Wołodia wracając do odśnieżania. – To kabrio. Kto wybrałby się czymś podobnym w te strony?

Pietia przyjrzał się jeszcze raz wygrawerowanemu symbolowi.

– Sam nie wiem – mruknął kontynuując odgarnianie śniegu. – Ale widywałem już dziwniejsze rzeczy…

– Ale po samogonie bosmana – przypomniał mu Wołodia. – A wszystkie te… – nagle umilkł w pół słowa i przerwał odgarnianie.

Pietia obejrzał się, poświecił latarką. Wołodia odsłonił chyba większość z tego, co znajdowało się przed pojazdem. Teraz stał, wsparty pod boki i krytycznie oglądał to, co wyłoniło się spod śniegu. Wyglądało, że pojazd był zaprzężony w cztery, teraz zamarznięte, renifery.

Obejrzał się na Pietię.

– Jeżeli to jest to o czym myślę… – powiedział z niedowierzaniem.

– Wiem, wiem – Pietia wpadł mu w słowo. – Dla mnie to też najdziwniejszy Mercedes jakiego widziałem w życiu…

Wołodia tylko parsknął coś w mroźne powietrze.

– A co ty znalazłeś?

Pietia odgarnął ręką jeszcze kilka porządnych pryzm i aż gwizdnął.

– Ktoś tu jest. Na tylnym siedzeniu.

Wołodia zbliżył się pospiesznie i oświetlił całość swoją latarką.

To była kobieta. Młoda i atrakcyjna, odziana w gustownie skrojony futrzany kombinezon i czerwoną czapeczkę z długim ogonem, który zawadiacko spływał jej na ramię. Była mocno zamarznięta. Bladą skórę twarzy pokrywał szron.

Pietia pochylił się i szybko zbadał kobietę. Gdy się prostował, pozwolił sobie na pełne żałości westchnienie.

– Nawet nie ma roleksa – oświadczył smętnie.

– Ty głupi, – Wołodia ofuknął go – mówiłem ci, że to nie mercedes.

Jeszcze raz omietli spojrzeniem zamarzniętą kobietę.

– To co, idziemy? – zaproponował Pietia.

– Czekaj – Wołodia rozpiął przód kombinezonu – zmarzłem nieco. Najpierw po razie – zza pazuchy wydobył ołowianą piersiówkę i odkręcił ją. Przytroczony do pasa Geiger zaterkotał.

– Zamknij się – burknął, podając piersiówkę Pietii. – Mówiłem, że nie jest zamarznięty. – dodał.

Pietia upił porządny łyk i już zamierzał zwrócić naczynie, gdy jakaś gwałtowniejsza fala podrzuciła krą i zepchnęła ją na kadłub. Obaj marynarze zdołali utrzymać równowagę, ale z niedomkniętej piersiówki wydostał się na zewnątrz spory strumyk samogonu.

– Nu, żesz ty, uważaj… – rzucił nerwowo Wołodia, przekrzykując zachłystującego się terkotem Geigera. W tym czasie strużka samogonu sięgnęła twarzy zamarzniętej kobiety, opłukała bladą skórę i przez półotwarte usta spłynęła w dół gardła.

Kobieta westchnęła głęboko. Pietia i Wołodia spojrzeli po sobie zawiedzeni.

– I, cholera, znaleźnego też nie będzie…

Ilustracja: Michał Romanowski

II.

To było nudne zebranie. Nudne i nieprzyjemne. Stała sama, u szczytu stołu konferencyjnego, wokół którego zgromadziły się główne szyszki kompanii StClaus-ZbytTani (Doskonałe święta już za 9.99 bez VATu!). Wszyscy odziani jak przystało na oficjalne spotkanie, w gustowne czerwone kombinezony z białymi obrębieniami. Co bardziej zasłużeni nosili białe brody, długością reprezentujące ich staż w firmie oraz osiągnięte sukcesy. Szefowie pionów dodatkowo zjawili się ze swoimi reprezentacyjnymi workami. Ale ich miny dalekie były od dobrotliwych uśmiechów, tak znanych z tablic reklamowych kompanii.

Śnieżynka Powtórka już opowiedziała im wszystko. Skąd wzięła się na krze, dlaczego tak szaleńczo uciekała. Była porządną, oddaną swej pracy śnieżynką. Śnieżynką z poczuciem misji. Prawdziwą Florence Snowin′ Gale. Święty Mikołaj miał tak dużo na głowie, a należało zadbać o tak wiele prezentów. Śnieżynki starały się w tym pomagać. Jednak tym razem z przygotowywaniem prezentów było coś nie tak – sprawy naprawdę wymknęły się spod kontroli.

Ale Kompania za nic nie chciała przyjąć tego do wiadomości.

– Nie rozumiem – odezwała się znów śnieżynka. – Siedzimy tutaj już trzy i pół godziny. Na ile sposobów mam powtarzać to samo?

– Proszę spojrzeć na to z naszego punktu widzenia – odezwał się prezes WAN Leon. Wystudiowanym ruchem zarzucił na plecy wielkiego pompona, który wieńczył ogon jego czapki. – Proszę – wskazał dłonią krzesło.

Usiadła.

– Przyznaje się pani do zajeżdżenia reniferów i w rezultacie zniszczenia sań wigilijnych klasy M. To raczej kosztowny kawałek sprzętu.

– Czterdzieści dwa miliony dolarów. Bez podatku – podpowiedziała jędza z księgowości. Jako jedyna z kobiet w kadrze kompanii miała prawo do brody. Wbrew przepisom zafundowała sobie rudą. – Nie licząc zawartości worków.

– Autopilot sań częściowo potwierdza pani wersję – podjął WAN Leon. – Odwiedziła pani domek Świętego Mikołaja. Następnie oddaliła się stamtąd i zajeździła renifery – z powodów nieznanych.

– Nie z nieznanych. Odwiedziłam domek Świętego Mikołaja na polecenie Kompanii, żeby zabrać jakiś nowy prezent, który tymczasem zdemoralizował wszystkie gnomy, po czym spłoszył do zajeżdżenia wasze cenne renifery.

– Zespół śledczy zbadał sanie centymetr po centymetrze i nie znalazł śladu po prezencie, który opisałaś.

– Bo wypchnęłam go z gondoli w powietrze! – śnieżynka oklapła. – Jak już zresztą mówiłam.

Jeden z szefów pionów rozejrzał się po sali.

– Czy kiedykolwiek doręczaliśmy już podobne prezenty? – zapytał.

– Nie – odparła jędza. – Nigdy.

1 2 3 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Myślogodzina
Michał Walczewski

27 V 2023

To nie do końca tak – zaprotestował Marek. – Neurolink przejmie kontrolę nad twoim mózgiem, kiedy będziesz, na przykład, jadł śniadanie. Czy potrzebna ci do tego jakaś szczególna koncentracja? Albo, kiedy będziesz spał. Z ośmiu godzin, które prześpisz, implant zabierze ci góra godzinę.

więcej »

Wojna na pierze
Justyna Kułak

22 IV 2023

Mefisto powiedział, że to był spisek. Że niby podstępnie zwabiłem tutaj tego diabła i znęcałem się nad nim dla własnej, perwersyjnej przyjemności, a później zabiłem, naruszając traktat o zawieszeniu broni.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:mcybowski@gmail.com'>Miłosz Cybowski</a>, Wygenerowane przy pomocy Midjourney

Lethargica XXI, albo kronika obserwabli mesjanistycznych
Piotr Jedliński

25 III 2023

Kiedy nie śpimy, jest niemalże takimi, jakimi byliśmy dawniej. Ale nie znasz dnia ani godziny – znieruchomiejesz sięgając po owoc albo zesztywniejesz w pół kroku – i Świadomość.exe znienacka przestaje działać. Wirus śpiączki dba, żebyśmy nie zaznali ciągłości egzystencji.

więcej »