Tak się szczęśliwie złożyło, że na przedstawienie „Pinokio” wybraliśmy się całą rodziną stosunkowo niedługo po skończonej lekturze oryginalnej bajki, mieliśmy więc możliwość porównania obu wersji. Wypadło bardzo korzystnie dla musicalu: współczesne hasła padają jedynie w piosenkach Ryszarda Czubaczyńskiego (do muzyki Włodzimierza Korcza). Złagodzono nieznacznie początek: Pinokio nie zabija Świerszcza, a jedynie go przegania (co, nawiasem mówiąc, jest logiczniejsze przy kolejnych wystąpieniach gadającego owada). Książka jest dość obszerna, toteż mimo dwóch godzin przedstawienia, pewne fragmenty musiały ulec wycięciu lub uproszczeniu – a więc to sam Dżepetto napotyka (w lesie) gadające drzewo, z którego struga chłopca; zniknęło uwięzienie bohatera (po jego skardze o byciu okradzionym) oraz następujące po tym spotkanie z wężem, wpadnięcie w sidła i stróżowanie za psa; pominięto Wyspę Pracowitych Pszczół (gdzie Pinokio zrozumiał wreszcie, że bez pracy nie ma kołaczy), bijatykę z kolegami, ucieczkę przed Karabinierami, smażenie na patelni… Uff, ale w tej bajce treści!